Αυτός ο πόλεμος είναι πλέον ξεκάθαρο πως θα διαρκέσει περισσότερο απ’ όσο υπολόγιζαν μάλλον και οι ίδιοι οι σχεδιαστές του, δηλαδή το Ρωσικό επιτελείο και ο ίδιος ο Ρώσος πρόεδρος. Θα διαρκέσει περισσότερο καθώς η Ουκρανική αντίσταση αποδείχθηκε σκληρή και η βοήθεια των δυτικών μυστικών υπηρεσιών προς την Ουκρανία υπερπολύτιμη απ’ ότι φαίνεται. Αυτό δεν σημαίνει πως η Ρωσία ηττάται ή υποχωρεί. Νικά και προχωρά προς τον στόχο της, αλλά με άλλους ρυθμούς από αυτούς που είχε υπολογίσει. Κανένα πλάνο, ποτέ μα ποτέ, δεν εξελίσσεται όπως ακριβώς έχει σχεδιαστεί. Όλα τα πλάνα προϋποθέτουν και αρετές αυτοσχεδιασμού.
Αυτό που πρέπει πάση θυσία να κατανοήσει η δύση και οι ΗΠΑ ειδικά, είναι πως έναν παίχτη όπως την Ρωσία δεν μπορείς να τον οδηγείς σε αδιέξοδο χωρίς να του προσφέρεις μια εναλλακτική διαφυγής από μια «άβολη» κατάσταση. Ο Ρώσος πρόεδρος δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Είναι πλέον θέμα προσωπικής «επιβίωσης» και γοήτρου η κατάληψη της Ουκρανίας και αργά ή γρήγορα θα την πετύχει. Με τον σκληρό ή τον «μαλακό» τρόπο.
Οφείλουν λοιπόν οι δυτικοί να προσφέρουν στην Ρωσία αυτό που «δικαιούται» με βάση το μέγεθος της και τους κανόνες που οι ίδιοι έχουν θεσπίσει πλανητικά όταν η διαπραγμάτευση περιλαμβάνει «λιοντάρια». Να εγγυηθούν δηλαδή το καθεστώς ουδετερότητας της Ουκρανίας στο μέλλον και να δώσουν διαβεβαιώσεις στον Πούτιν πως δεν θα ξαναφλερτάρουν με την εκδοχή μιας Νατοϊκής Ουκρανίας, η οποία αποτελεί κόκκινη γραμμή. Ανέχτηκε Πολωνία, Βαλτικές χώρες και Βαλκάνια ως τώρα. Ειδικά η πρώτη είναι ζωτικής σημασίας για την ασφάλεια του Ρωσικού χώρου και πολύπαθη εξαιτίας αυτού στο παρελθόν.
Αρκεί νομίζω η επέκταση του ΝΑΤΟ από το 1999 και μετά σε όλο τον πάλαι ποτέ Σοβιετικό χώρο κυριαρχίας. Είναι το λιγότερο που μπορούν να κάνουν για να αποφευχθεί μια σοβαρή κλιμάκωση που θα οδηγήσει σε άλογες ενέργειες χωρίς ψυχραιμία, που με την σειρά τους θα φέρουν μια πιο γενικευμένη σύρραξη και ένα πιθανό γενικευμένο Ευρωπαϊκό πόλεμο. Το σενάριο: «θα σβήσουμε από τον χάρτη την Ρωσία» είναι απλά εφιαλτικό και δεν φαίνεται να υπάρχει και στο μυαλό των ΗΠΑ.
Η Ρωσία είναι υπερδύναμη και ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίσουν. Αυτά που ζητάει ο Ουκρανός πρόεδρος είναι εκτός «πραγματικότητας» και γι’ αυτό δεν μπορούν να δοθούν από την δύση μέχρι στιγμής. Αν δοθούν το σκοτάδι που θα πέσει πάνω απ’ την Ευρώπη θα είναι βαθύ και μακρύ σε διάρκεια. Η μέχρι τώρα βοήθεια που έχει λάβει η Ουκρανία, είναι μακράν περισσότερη σε σχέση με αυτή που θα λάμβανε ο οποιοσδήποτε στην θέση της και φυσικά σχετίζεται με το μέγεθος και την σημασία του επιτιθέμενου. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση απλά θα είχαμε δηλώσεις καταδίκης και μόνο.
Η Ουκρανία εκτός συγκλονιστικού απροόπτου δεν θα μπορέσει όχι να μπει στην ΕΕ και τον ΝΑΤΟ αλλά ούτε και να διατηρήσει την εδαφική της ακεραιότητα μετά το πέρας του πολέμου. Στην χειρότερη και ακραία περίπτωση, θα πάψει να υφίσταται ως κυρίαρχη κρατική οντότητα. Γι’ αυτό θα πρέπει να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Ρωσία και να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται όσο είναι ακόμα νωρίς. Δηλαδή όσο το Κίεβο παραμένει η πρωτεύουσα της. Και αυτό που σώζεται ακόμα είναι η εθνική και κρατική της υπόσταση. Αν καταληφθεί το Κίεβο, δεν θα διαθέτει κανένα διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια της, άρα δεν θα μπορεί να θέτει όρους.
Αν ευελπιστεί στους Αμερικάνους και τους Ευρωπαίους δυστυχώς θα απογοητευτεί οικτρά καθώς θα διαπιστώσει πως στο τέλος της παρτίδας τα «λιοντάρια» βρίσκουν κατά κανόνα ένα modus operandi μεταξύ τους. Αυτοί που την πληρώνουν είναι οι «ύαινες» και τα λοιπά νυκτόβια της κατώτερης και κατώτατης βαθμίδας. Κι αυτό είναι το ευτυχές σενάριο σε αυτή την περίπτωση.
Για την Ελλάδα δεν το συζητάμε. Τα όσα συμβαίνουν και θα συμβούν οφείλουν να γραφτούν σε βιβλίο που θα διδάσκεται στο μέλλον. Όποιος δεν είναι σε θέση να υπερασπίσει ικανοποιητικά μόνος του την εθνική του κυριαρχία, καταλήγει συρόμενος σε ένα τραπέζι διαπραγμάτευσης που του αφήνει ανεπούλωτες πληγές. Όταν τον λόγο παίρνουν τα όπλα το μόνο που μετράει είναι το πόσο μακριά θα φτάσεις εφόσον είσαι ο επιτιθέμενος και το τι θα σώσεις αν είσαι ο αμυνόμενος.
Ότι παρθεί de facto δεν ξεγράφει. Δυστυχώς οι διεθνείς σχέσεις παρά την ύπαρξη του διεθνούς δικαίου, υπακούν σε όρους ζούγκλας μετά την πρώτη ριπή. Δεν βάζω καν το κεφάλαιο «πυρηνικά» σε όλα τα παραπάνω. Θεωρώ πως απέχουμε πολύ από μια τέτοια εξέλιξη με τα υπάρχοντα δεδομένα. Θεωρώ και ελπίζω.
Leave a Reply