O Άγγλος ογκόλιθος της εναλλακτικής κουλτούρας Morrissey, είναι πλέον στο εντέκατο προσώπικο του album, αλλά ο αντίκτυπος της δουλειάς του είναι υπερπολλάπλάσιος. Ο λόγος είναι η περιεκτικότητα μυνημάτων και σημαντικότατητας στην πλειοψηφία αυτής.

Ναι ομολογώ πως σε μεγάλο βαθμό έχω υπάρξει υπό την άμεση επιρροή της δουλειάς του, αλλά για κάποιο λόγο εδώ και αρκετά χρόνια, χωρίς να έχω κάτι εναντίον του, είμαι αρκετά κριτικός, απέναντι του. Αλλά παραμένει γοητευτικός και ιδιαίτερος. Και σαφώς μη φασίστας ή οτιδήποτε επικίνδυνο. Απλά διαφωνεί με τις γενικεύσεις και τις υπεραπλουστεύσεις….και ίσως θέλει να το παίξει περισσότερο Άγγλος απ’όσο χρειάζεται… Από το Hollywood που ζει. Στην τελική μια περσόνα είναι μια ..καποια…δουλειά.

Το νέο του 11ο solo album Low In High School είναι απόλυτα μέτριο και δεν ξέρω αν αφορά νέες γενιές στις μέρες μας, αλλά σίγουρα κάποιους τους αφορά. Μάλλον όχι εμένα. Αλλά οφείλω να πω πως το νέο single Jacky’s only Happy When she’s up on stage, είναι ένα πολύ καλό τραγούδι. Ίσως λόγω του ονόματα Jacky συνδέομαι περισσότερο λόγω μιας παλιάς μου μπάντας. Αλλά σίγουρα σε σχέση με τα άλλα δύo singles κάτι καλό έχει να πει μουσικά, με πολύ καλά hooks, καλά κιθαριστικά riffs, το απαραίτητο ερμηνευτικό πάθος και μια μουσική κορύφωση στο outro, που ξεσηκώνει με ένα εύκολο slogan. Ok είπαμε….στιχουργικά κλασικός καλός Morrissey. Ή απλά, πάλι βαρετός Morrissey. Αντικειμενικά κάπου ανάμεσα.

Δύσκολο να εντυπωσιάσει νέες γενιές, αλλά σίγουρα live θα είναι ξεσηκωτικό και μπορεί να τραβήξει αρκετά την προσοχή των r’n’r οπαδών του (έχει πολλούς τέτοιους- επ ουδενι ο Moz δεν έχει ή θέλει να έχει σχέση με την άλλη μερίδα των indie οπαδών – όπως λέει ο ίδιος) προς το νέο αυτό album.

Αυτά….και στην τελική ας ευχηθούμε υγεία πάνω απ’όλα, σ’έναν πολύ σημαντικό καλλιτέχνη που λέει τα απόλυτως δικά του, μας αρέσουν, δε μας αρέσουν. Αυτό τον κάνει τόσο σημαντικό.