Α night at Aggelakas
Λονδίνο, 20 Φεβρουαρίου 2017
13 °C
Ένα απόγευμα από αυτά που δεν περιμένεις να ζήσεις τον Φλεβάρη στην Αγγλία. Ηλιόλουστο. Σού χαμογελούσε το Λονδίνο όλο. Μια ωραία πόλη ειδικά αν είσαι κι εσύ και αυτή σε καλό mood. Είναι ένα διαφορετικό απόγευμα. Ειδικά αν είσαι Έλληνας, λάτρης της εναλλακτικής μουσικής και είσαι έτοιμος να απολαύσεις έναν από τους δημοφιλέστερους και πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες της συγκεκριμένης σκηνής στην ιστορία της Ελλάδας.
Παρ’ ότι λοιπόν είχα τάξει ένα διαφορετικό κείμενο για τα πανεπιστήμια της Αγγλίας επέστρεψα με ένα που αφορά την διαδικασία ενός live στην Αγγλία.
Θα το αφήσουμε για μετά το άλλο κείμενο. Τώρα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.
Είναι τόσο διαφορετικό σαν εμπειρία;
Αυτό σκέφτομαι ενώ καπνίζω έξω από το O2 Academy στο Islington και περιμένω να δω τον Γιάννη Αγγελάκα.
Στο τέλος της βραδιάς μπορώ να απαντήσω. ΝΑΙ, είναι.
Ξεκινάς με την προπώληση. Στην Αγγλία μαθαίνεις να αγοράζεις εισιτήριο στην προπώληση. Όταν μιλάμε για δημοφιλείς καλλιτέχνες είναι δύσκολο να το χάσεις. Δεν είναι απλά το γεγονός ότι θα πληρώσεις λιγότερο. Είναι η λαχτάρα να δεις έναν καλλιτέχνη ο οποίος έχει να έρθει στο Λονδίνο από την δεκαετία του 90. Είναι ο φόβος ότι μπορεί να το χάσεις.
Η ημέρα του live είναι γιορτή. Ξεκινάει νωρίς. Οι πόρτες λέει η ανακοίνωση ότι ανοίγουν στις 19.00. Οι περισσότεροι όμως μένουν μακριά από το κέντρο. Είναι δύσκολο, χρονοβόρο και κοστοβόρο να φύγεις από την δουλειά όταν αυτή τελειώνει, να πας στο σπίτι και να γυρίσεις στο κέντρο. Συνήθως δημιουργούνται παρέες γύρω από τα venues. Είναι εκείνος ο κόσμος που εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να βρεθεί. Σε μια πόλη που οι ρυθμοί είναι απίστευτα γρήγοροι και ο χρόνος καθημερινά τρέχει πιο γρήγορα από ότι δείχνει το ρολόι. Όλο σου το πρόγραμμα σήμερα έχει «κουμπώσει» με το live. Όλα στρέφονται γύρω από αυτό.
Οι πόρτες τελικά άνοιξαν στις 18.58. Ήδη υπήρχε ουρά έξω από την είσοδο. Θα μου πεις ανοίγουν πάντα οι πόρτες στην ώρα τους; ΌΧΙ. Αλλά ανοίγουν στην ώρα τους αν δεν συμβεί κάτι πραγματικά σοβαρό. Δεν θα ανακοινωθεί είσοδος στις 19.00 και θα ανοίξουν στις 20.00 επειδή δεν έχει πολύ κόσμο απ’ έξω.
Οπότε κι εμείς πάμε νωρίς. Θα την πιω που θα την πιώ την μπύρα, ας την πιώ μέσα να δω και τον Sonny Touch που ανοίγει την βραδιά.
Με αυτά και με αυτά ο «μικρός» έπαιξε σε ένα χώρο σχεδόν γεμάτο. Και ο κόσμος ήταν ζεστός. Είδε κάτι καλό και έδειξε ότι του άρεσε.
Δεν θα γράψω πολλά για το live. Δεν θέλω να το δούμε σαν ένα ακόμα review. Το θέμα άλλωστε είναι η διαδικασία. Πώς το ζείς. Όχι να κρίνουμε τεχνικά το αποτέλεσμα. Παρ’ όλα αυτά η συναυλία ήταν βγαλμένη από τα καλύτερα όνειρα μας.Ο μετανάστης λοιπόν (ειδικά αυτή την εποχή που δεν αναφερόμαστε κυρίως σε φοιτητές αλλά σε μεγάλο βαθμό σε ανθρώπους που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν) το έχει ανάγκη αυτό το live.
Το συγκεκριμένο ήταν αποκάλυψη. Ήταν καθαγιασμός και όπως το λένε στο νέο μου χωριό refreshing. Ήταν η επιστροφή μας για μερικές ώρες εκεί που μεγαλώσαμε.
Μέσα στον χώρο απαγορεύεται το κάπνισμα και έξω από τον χώρο απαγορεύεται να πάρεις το ποτό σου. Οπότε ή θα κάπνιζες ή θα έπινες. Αλλά ειλικρινά ποιος θα άφηνε και σε ποιο σημείο τον χώρο για να βγει έξω να καπνίσει;
Ποιος αφήνει ένα ταξίδι στο χώρο και στον χρόνο για ένα ρημαδοτσιγάρο;
Όταν τελείωσε λοιπόν το live (στις 23.00 ΑΚΡΙΒΩΣ) ο κόσμος μαζεύτηκε έξω από το Ο2. Για λίγο νόμιζα ότι ήμουν έξω από το Ρόδον ή το Gagarin. Παιδιά που γεννήθηκαν από την δεκαετία του 60 και μετά μαζεύτηκαν και μίλαγαν, κάπνιζαν και έλαμπαν. Μια κοπέλα δίπλα μου γέμιζε ένα ποτήρι με μπύρα. Στα κρυφά. Δεν το έχει ο Έλληνας αυτό με τις απαγορεύσεις. Βέβαια αν οι Άγγλοι έπιναν όπως οι Έλληνες μάλλον δεν θα υπήρχε λόγος για την απαγόρευση αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
Κανείς δεν έφυγε νωρίτερα. Δεν υπήρχε λόγος άλλωστε. Η συναυλία ξεκίνησε στην ώρα της, τελείωσε στην ώρα της και στις 23.20 ήδη οδεύαμε για ένα από τα 3 (ΤΡΙΑ ΜΟΝΟ) bars τα οποία ήταν ανοιχτά μέχρι αργά σε μια ακτίνα 2 – 3 χιλιομέτρων.
Όλοι ενθουσιασμένοι. Λίγο πιο κάτω βλέπω ένα σουβλατζίδικο. Γεμάτο από κόσμο. Είπαμε να την κάνεις την απόδραση, ε να την κάνεις σωστά. Ο Αγγελάκας είναι εκεί. Δεν τρώει, δεν πίνει. Κάθεται σε μια καρέκλα και χαιρετάει κόσμο. Όλοι του μιλάνε και αυτός χαμογελάει. Όχι συγκαταβατικά ή ψευτοευγενικά. Ειλικρινά. Σκανάρει τον κόσμο. Ακούει. Σε μια εποχή που οι καλλιτέχνες που δεν αντιδρούν σε τίποτα με τα τραγούδια τους μιλάνε ΜΟΝΟ για την αγάπη ένας από τους πιο αντιδραστικούς ever έμαθε να την ακούει. Αυτό είναι άλλωστε και η μεγαλύτερη επανάσταση τώρα που όλοι μιλάμε. Να ακούς μέχρι να είσαι σίγουρος ότι θέλεις και ΠΡΕΠΕΙ να μιλήσεις.
Είμαι σίγουρος (μου το είπε και το πιστεύω) ότι έφυγε γεμάτος με εικόνες.
Γεμάτοι φύγαμε κι εμείς. Γυρίσαμε πίσω στην Αγγλία. Σε μια χώρα μακρινή με τα καλά και τα άσχημά της αλλά όπως και να το κάνεις στην χώρα στην οποία πλέον ζούμε.
Αυτές λοιπόν οι συναυλίες είναι οξυγόνο για εμάς εδώ. Είναι ενέσεις αδρεναλίνης.
Όσα μεγάλα live και να δω, έχω την αίσθηση ότι την συγκεκριμένη συναυλία θα την θυμάμαι πάντα. Το βλέμμα της νοσταλγίας στα μάτια της καλής μου το οποίο η καθημερινότητα ή οι αυτοάμυνες μας το σβήνουν πριν το δω. Την δυνατή φωνή που βγήκε από την καρδιά μας όταν φωνάζαμε όλοι μαζί “Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο”. Ήταν σαν να πήραμε εκείνο το magic bus και τώρα περιμέναμε απ’ έξω από τον χώρο να μας πάει πίσω.
Δυστυχώς πήρε μόνο τον Γιάννη.
Αλλά πάντα ελπίζουμε ότι αυτό το ίδιο Magic Bus θα φέρει κι άλλους εδώ και θα δώσουμε όλοι ραντεβού να τους δούμε.
Και ΔΙΑΟΛΕ, κάποια στιγμή θα το προλάβουμε πριν φύγει για την επιστροφή.
Γιάννης Κουλουκάκος
Leave a Reply