Οδηγώντας έπεσα πάνω σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό που έπαιζε κατά λάθος και εκτό λίστας προφανώς το κλασσικό hello i love you και για δευτερολεπτα κόλλησα με το ρυθμό του. Λες κΙ δεν το είχα ξανακούσει αμέτρητες φορές.
Οι αντιδράσεις των παιδιών στο αυτοκίνητο επικές. Κομματαρα…τι ωραίος τραγουδιστής και άλλα τέτοια ηρωικά.

Σε ενα πάρτι με καλεσμενους πολλούς και με πολλούς φίλους που διασκεδαζαν ασταμάτητα έπαιξα μερικά κομμάτια του Jim.
Οι γονείς πανευτυχείς. Η πιτσιρικαρια ενθουσιασμένη με αυτο τον τραγουδιστή που είναι τόσο καλός και βγάζει τραγουδαρες οπως άκουγα δεξιά αριστερα.
Το φλάς μπακ αναπόφευκτο. Στα δικά μου πρώτα πάρτι. Ώς καλεσμένος. Στις δικές μου πρώτες εφηβικές και μετεφηβικες ηχητικές αναζητήσεις.
Στις πρώτες εκπομπές μου στο ράδιο και στη τηλεόραση.
Τα ίδια έπαιζαν και τότε στο μυαλό μου. Θυμάμαι που ελεγα τότε πόσο σημερινός ακουγόταν ο ήχος των Doors.
Τα ίδια και τώρα.
Η συγκριση με το σήμερα αναπόφευκτη.
Κομμάτια που φαντάζουν εντελώς σημερινά κι ας κυκλοφόρησαν στα 60’s και στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 70.
Ο Morrison απόλυτος σταρ. Κυρίαρχος είτε μέσα στα αυλάκια του δίσκου είτε στις εικόνες που συνδυάζονται με τ κομμάτια των Doors.
Φωνή ύφος στυλ στήσιμο άποψη λουκ ήχος στίχος ερμηνεία…
Ένας άλλος Θεός. Ένας εξαιρετικός σταρ. Ένας μύθος.
Οι συγκρίσεις σε μελαγχολουν. Τι βγαίνει σήμερα πόσο διαρκεί ποιούς και πόσους αγγίζει και τι άκουγες τότε τι έφτανε στα αφτιά σου και ποιο ήταν το εκτόπισμα της φιρμας τότε σε σύγκριση με το σήμερα πουοι διάφοροι τυχάρπαστοι τολμούν και αυτοανακηρυσσονται βασιλιάδες του ροκ…
Jim δεν θα ξανάρθει. Morrison δυστυχώς δεν θα ξαναυπαρξει.
Κάτσε αναπαυτικά κάπου κλείσε τα μάτια άνοιξε τα αυτιά σου και μελαγχολησε ελευθερα..
Ήταν 3 Ιουλίου 1971 οταν σε ηλικία μόλις 28 ετών έφυγε για πάντα ο Jim Morrison.
O τραγουδιστής των Doors βρέθηκε νεκρός στη μπανιέρα του διαμερίσματός του…στο Παρίσι.
Σχεδόν πέντε δεκαετίες μετά από τον θάνατο του τραγουδιστή ποιητή και Διόνυσου της μουσικής τα μυστήρια παραμένουν σχετικά με την αμφιλεγόμενη νεκροψία αλλά και τις συνθήκες του τέλους του.
Ερμηνευτής κλασσικών τραγουδιών όπως το Light My Fire το Riders on the Storm το People are Strange το the end και πολλών άλλων εξακολουθεί να σημειώνει τεράστια εμπορική επιτυχία παντού.
Ο τάφος του στο νεκροταφείο Περ Λασέζ στο Παρίσι προσελκύει καθημερινά πολύ κόσμο και αποτελεί καλώς η κακώς μία απο τις ατραξιόν της Γαλλικής πρωτεύουσας.
Ο Jim και οι υπόλοιποι Doors. Καμμία σχέση με το θίασο που πέρασε το 2004 απο το θέατρο του Λυκαβηττού στην Αθήνα. Καμμία σχέση με τα σκουπίδια και τα κουρέλια που πυροβολούν δεξιά αριστερα και σου καίνε τα ηχεία με το άθλιο ρεπερτόριο τους.

Jim. Ο δικός μου ηρωας. Ο ηρωας ο δικός σου. Η φιγούρα που αρέσει στα παιδιά σήμερα. Ο τύπος που θα ακούνε και τα εγγόνια σου και θα λένε πόσο σημερινός ειναι. Όχι ο χρόνος δεν σταματάει ούτε θα κολλήσει στο χτες. Όχι δεν είσαι εθισμένος στο παρελθόν. Απλά Jim διαχρονικός σημερινός ρεαλιστής απλός και τόσο απροσιτος παράλληλα σε αναγκάζει να ακυρώσεις όλο το λεκτικό παραλήρημα των δήθεν σημερινών πρωταγωνιστών που έρχονται και φεύγουν προτού αλλάξει η σεζόν. Σε αντίθεση με τον Jim και την παρέα του που χτες σήμερα και για πάντα θα είναι εκεί σε θέση οδηγού και απόλυτου πρωταγωνιστή.

Βασίλης Λούκας