«O captain, my captain!» μ’ αυτή την εμβληματική φράση από την ταινία «Ο Κύκλος των χαμένων ποιητών» αποχαιρέτησαν χιλιάδες εφημερίδες και sites σ’ όλο τον κόσμο τον Ρόμπιν Ουίλιαμς τον Αύγουστο του 2014, όταν έφυγε από τη ζωή.
Ο ηθοποιός με σπουδαία καριέρα στο Χόλιγουντ έδωσε μια από τις πιο σημαντικές ερμηνείες του στη ταινία του σκηνοθέτησε ο Πίτερ Γουίαρ, το 1989.
Μια ταινία που έκανε ρεκόρ εισπράξεων, πριν τρεις δεκαετίες στις κινηματογραφικές αίθουσες και έχει προβληθεί εκατοντάδες φορές και από τη μικρή οθόνη.
Η υπόθεση διαδραματίζεται τη δεκαετία του ’60. Τότε στο συντηρητικό ιδιωτικό λύκειο Γουέλτον έρχεται να διδάξει ο αντισυμβατικός καθηγητής λογοτεχνίας Τζον Κήτινγκ. Τότε οι μαθητές που έχουν μεγαλώσει υπακούοντας στις αυστηρές, θεμελιώδεις αρχές του σχολείου: «Παράδοση! Τιμή! Πειθαρχία! Υπεροχή!» γνωρίζουν μέσα από τις παραδόσεις του Κήτινγκ έναν άλλο κόσμο. Μαθαίνουν σταδιακά πώς να αγνοούν τις προκαταλήψεις, τις συνήθειες και τις επιρροές τις οποίες μας επιβάλλουν οι γονείς, οι παραδόσεις και η κοινωνία μας, πώς να έχουν τη δική τους οπτική στα πράγματα και πώς να επιτρέψουν στην πραγματική τους φύση να εκφραστεί.
Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης (στη στρωτή μετάφραση της Νικολέτας Κοτσαηλίδου) κατάφερε όχι μόνο να αφαιρέσει από το μυαλό του θεατή την τόσο δυνατή τηλεοπτική εικόνα αλλά επιπλέον να συνομιλήσει με το κινηματογραφικό έργο, την ποίηση, τη λογοτεχνία, την ανάγκη για ελεύθερη έκφραση και τελικά να φτάσει κατευθείαν στην καρδιά του κοινού.
Η σκηνοθεσία του Ασπιώτη είναι καίρια και επιφέρει μια ψυχική ανάταση. Το θρυλικό “carpe diem” βρίσκει εδώ την απόλυτη εφαρμογή του!
Ο σκηνοθέτης αξιοποιεί μοναδικά, όλους του χώρους του θεάτρου Βρετάνια, κατεβάζοντας τη δράση και στην πλατεία. Η παράστασή του έχει ροή και οι μεταβάσεις μεταξύ των σκηνών γίνονται με εξαιρετική αλληλουχία. Πολύτιμοι αρωγοί σ’ αυτή την προσπάθεια: τα σκηνικά (Αρετή Μουστάκα),τα κουστούμια (Ηλένια Δουλαδίρη) αλλά και οι φωτισμοί (Ζωή Μολυβδά Φαμέλη) που λειτουργούν αρμονικά και διευκολύνουν την εξέλιξη της ιστορίας και τις ατμόσφαιρες κάθε σκηνής.
Πιστεύω ότι το συγκεκριμένο ανέβασμα, οφείλει τη μεγάλη του επιτυχία στο εξαιρετικό καστ.
Ο Άκης Σακελλαρίου αποφεύγοντας τον σκόπελο της μίμησης του Ουίλιαμς, διανθίζει το ρόλο με τις προσωπικές του πινελιές και δίνει σάρκα και οστά στον αντικομφορμιστή καθηγητή Τζον Κήτινγκ. Σ΄ ολόκληρη την παράσταση δεν του ξέφυγε ούτε ένας επιτηδευμένος τόνος, ούτε μια πεποιημένη έκφραση.
Τον Τάσο Χαλκιά, δεν θυμάμαι, να τον έχω ξαναδεί σε ρόλο “κακού” και εδώ ως διευθυντής Νόλαν κατάφερε να αποδείξει πόσο μεγάλη είναι η υποκριτική του φαρέτρα.
Ο Σπύρος Τσεκούρας πείθει ως τραγικός πατέρας.
Ειδική μνεία όμως, οφείλει κανείς να κάνει στους οχτώ μαθητές και εξαιρετικούς νέους ηθοποιούς (Πάνος Ζυγούρος, Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος, Νικόλας Παπαϊωάννου, Θησέας Παπαπαναγιώτου, Στέφανος Παπατρέχας, Σταύρος Τσουμάνης, Τάσος Τυρογαλάς, Αλέξανδρος Τωμαδάκης) όλοι τους κατάφεραν, όχι μόνο να αποδώσουν τους χαρακτήρες τους αλλά να λειτουργήσουν μοναδικά και ως σύνολο.
Ο Τοντ Άντερσον του Πάνου Ζυγούρου είναι σε σημεία σπαρακτικός. Ο Θησέας Παπαπαναγιώτου καταφέρνει να φωτίσει πολλές πτυχές του Στίβεν Μικς. Αστείος και ευαίσθητος συνάμα, ο Τζορτζ Πιτς του Στέφανου Παπατρέχα. Συνεπής ο Μπόμπυ Τυρς του Τάσου Τυρογαλά. Εξαιρετικός Νηλ Πέρυ, ο Αλέξανδρος Τωμαδάκης. Πολύ καλός είναι και ο ερωτοχτυπημένος Νοξ Οβερστριτ του Θοδωρή Θεοδωρακόπουλου.
Ο Σταύρος Τσουμάνης ερμηνεύει με συνέπεια τον Ρίτσαρντ Κάμερον, τον μαθητή που δυσκολεύεται να ακολουθήσει τους υπόλοιπους και διατηρεί τον συντηρητισμό με τον οποίο γαλουχήθηκε.
Τέλος, ο Νικόλας Παπαϊωάννου υποδύεται τον ρόλο του Τσάρλι Ντάλτον και είναι καταπληκτικός. Είμαι σίγουρη ότι ο νεαρός ηθοποιός θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον.
Συμπαθείς και συνεπείς στους ρόλους τους και τα κορίτσια της παρέας η Ειρήνη Λαφαζάνη και η Ληδία Στέφου.
Την εμπνευσμένη μουσική υπογράφει η Μαρίζα Ρίζου και την κίνηση των ηθοποιών επιμελείται εξαιρετικά η Φαίδρα Νταϊόγλου.
Ο Άκης Σακελλαρίου ως καθηγητής Κήτινγκ λέει στους μαθητές του: «Δεν διαβάζουμε ή γράφουμε ποίηση για να δείξουμε εκκεντρικοί. Διαβάζουμε και γράφουμε ποίηση επειδή ανήκουμε στο ανθρώπινο γένος και το ανθρώπινο γένος ξεχειλίζει από πάθος».
Παραφράζοντας την φράση και βάζοντας στη λέξη “διαβάζουμε” τη λέξη “παρακολουθούμε” και στη λέξη “ποίηση” τη λέξη “θέατρο” θα σας πρότεινα να δείτε την παράσταση όχι μόνο για το πάθος που τη διακρίνει αλλά και για την ψυχική ανάταση που θα σας χαρίσει.
Γιώτα Δημητριάδη, Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών
