Κάθε βιβλίο του Αντρέα Καμιλλέρι με τις περιπέτειες του επιθεωρητή Μονταλμπάνο είναι μια απόλαυση. Ο θάνατος του συγγραφέα το 2019 γέμισε θλίψη όχι μόνο τους Ιταλούς αλλά και κάθε αναγνώστη του.
«Ο μάγειρας του Αλκυόνη» (Εκδόσεις Πατάκη), όπως μας λέει και ο ίδιος ο Καμιλλέρι στην σημείωση που υπάρχει στο τέλος της ιστορίας του, δεν ήταν βιβλίο αλλά το θέμα που είχε γράψει πριν από μια δεκαετία για μια ιταλοαμερικανική κινηματογραφική ταινία. Όταν τα σχέδια για την ταινία ναυάγησαν το ιστιοφόρο «Αλκύονη, οι περίεργοι και επικίνδυνοι επιβάτες του, ο μάγειρας με τον βοηθό του και το υπόλοιπο «πλήρωμα» έγιναν το τελευταίο βιβλίο που μας άφησε ο χαρισματικός αυτός εκπρόσωπος του μεσογειακού νουάρ.
Ο Μονταλμπάνο είναι ένας αγαπημένος ήρωας και σ’ αυτή την περιπέτεια κατάφερε να με μαγέψει με το πείσμα, την οξυδέρκεια και φυσικά την αγάπη του για το καλό φαγητό.
Μέχρι τώρα τον ήξερα ως καλοφαγά. Τώρα όμως οι γαστριμαργικές του ανησυχίες πέρασαν και στο επίπεδο της δημιουργίας. Για τα δικά μου δεδομένα, δεν γίνεται να μην αγαπάς έναν άνθρωπο που όχι μόνο είναι καλοφαγάς αλλά σέβεται την διαδικασία του φαγητού. Με αυτόν τον τρόπο άλλωστε και ο συγγραφέας δημιουργεί εκείνα τα απαραίτητα ιντερμέδια που κάνουν τα βιβλία του, όπως και τον «Μάγειρα του Αλκυόνη» αγαπητά.
Η ατμόσφαιρα που φτιάχνει ο Καμιλλέρι είναι σαγηνευτική και ο ρυθμός που έχει το βιβλίο διαθέτει ένα μέτρο. Αυτό το «τόσο όσο» που σε κάνει να μη θες να σταματήσεις την ανάγνωση αλλά παράλληλα σου δίνει ανάσες για να μπεις στον κόσμο του Μονταλμπάνο, των κακών, και να αφουγκραστείς τον κοινωνικό περίγυρο που επιλέγει να μας επικοινωνήσει ο συγγραφέας.
Το μικρό σχήμα του βιβλίου είναι ιδανικό για να το έχεις στο σακίδιο, ή τον μάρσιπο (μπανάνα μέσης, αλλά δε μ’ αρεσει αυτό το όνομα) ή ακόμη και στην τσέπη σου καθώς κυκλοφορείς στην πόλη. Προσωπικά μου αρέσει η ανάγνωση αστυνομικής και όχι μόνο λογοτεχνίας σε σημεία της πόλης. Διαβάζεις με το κεφάλι κάτω και βρίσκεσαι κάπου, σηκώνεις το κεφάλι και αντικρίζεις την δική σου πραγματικότητα. Μερικές φορές ο συγγραφέας καταφέρνει να σε «μπερδέψει» και έτσι αναζητάς εικόνες από τις σελίδες του στις εικόνες που βλέπουν τα μάτια σου. Είναι μια διαδικασία τόσο ωραία!
Σκέφτομαι ότι θα ήταν ωραία αστυνομική περιπέτεια στη μεγάλη οθόνη «Ο Μάγειρας του Αλκυόνη», και κρίμα που δεν ευοδώθηκαν τα σχέδια της κινηματογραφικής του παραγωγής. Από την άλλη πότε δεν είναι αργά!
Γιάννης Καφάτος
Leave a Reply