Το γεγονός ότι αγαπάω την Ήρα μου δε σημαίνει ότι την αφήνω να ενοχλεί θαμώνες στα διάφορα μέρη που πάω μαζί της.

Η καλοβαλμένη κυρία μπήκε μέσα και κάθισε στο τραπέζι δίπλα μου.  Είχα πάει σε ένα καφέ, από αυτά που κλείνουν τα πεζοδρόμια  (οκ, όχι ολόκληρα τα πεζοδρόμια, το μεγαλύτερο μέρος τους) με διάφανες τέντες και οριοθετούν το χώρο τους. Πολύ κρύο, και το τσαγάκι στην κούπα  μου ζέσταινε τα χέρια.

Η Ήρα άρχισε κάτι τρελές χαρές πηγαίνοντας προς τα πόδια της, λες και την είχε ξαναδεί – καμιά φορά βλέπει τις κυρίες που την πρόσεχαν στην φιλοζωική, πριν την πάρουμε σπίτι, και το τι γίνεται δεν έχει περιγραφή.
Η κυρία στο καφέ είναι άγνωστη και αμέσως τη μαζεύω χαϊδεύοντας την στο λαιμό, κοιτάω την κυρία απολογητικά και λέω «συγγνώμη, μη σας λερώσει».

Το πρόσωπό της συσπάστηκε: Από ‘μένα ζητάς συγγνώμη! Έχω έχω τρία σκυλιά της κόρης μου. Εγώ τα ζώα τ’ αγαπάω πιο πολύ από τους ανθρώπους.

Κόκκαλο εγώ από την εξομολόγηση- ποταμό! Η κυρία με το πρόσωπο της – κρατιόταν καλά για την ηλικία της – συσπασμένο συνέχισε με αφορισμούς για ενοχλητικούς κλπ (χωρίς ρατσιστική χροιά, πράγμα που φοβόμουν ότι θα συμβεί οπότε είχα και μια ευχάριστη έκπληξη).

Αυτή η σύσπαση του προσώπου όμως, που την έκανε ολίγον άγρια ενώ μιλούσε για κάτι γλυκό με έκανε λίγο καχύποπτο και κράτησα την Ήρα κοντά μου με χάδια, και φυσικά ξέχασε τη νιόφερτη κυρία του καφέ και απόλαυσε τα δικά μου τρυφερά ζουπήγματα.

Όμως η φράση «εγώ αγαπάω πιο πολύ τα ζώα από τους ανθρώπους» της άγνωστης κυρίας – που τελικά άλλαξε τραπέζι γιατί ήρθαν κάτι φίλες της και πήγαν πιο ‘κει – άρχισε να μου ροκανίζει το κεφάλι και την ψυχή.

Τρομάζω με μερικούς ανθρώπους – ίσως άδικα αλλά τρομάζω. Η κυρία που μπορεί να ανεχτεί να ανέβει η Ήρα μου στο ταγιέρ της πώς θα αντιδρούσε αν είχα ένα μωρό και τη λέρωνε πετώντας το μπιμπερό του – η πρώτη απλοϊκή σκέψη.

Κι αν την έχουν προδώσει φίλοι, συγγενείς, εραστές, παιδιά και έχει γυρίσει το μάτι της – ίσως έχει τα δίκια της για να το λέει.

Αλλά πώς λες σ’ έναν άγνωστο με έναν σκύλο κάτι τόσο προσωπικό;
«Εγώ αγαπάω πιο πολύ τα ζώα από τους ανθρώπους» είπε η κυρία, κι εγώ κουμπώνομαι όχι μόνο γιατί τουρτουρίζω αλλά γιατί φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν αγαπούν τους ανθρώπους. (εμένα άραγε με λόγισε για ζώο ή άνθρωπο και μου εκμυστηρεύτηκε τον «καημό» της…)

Γιάννης Καφάτος