Είσαι πιτσιρικάς περνάς καλά ξενυχτάς βγαίνεις έχεις τους κολλητούς σου κάποια φεγγάρια ζορίζεσαι μετά συνέρχεσαι εν πάση περιπτώσει το ξεπερνάς και κάπου εκεί νομίζεις ότι μπορεί και να ζεις για πάντα… Ξεκινάει κάπου η επαγγελματική καριέρα σου. Παράλληλα παίζει και Πανεπιστήμιο και ραδιόφωνα και εκπομπές και συνεντεύξεις και δόξες και χλιδές και πάρε δώσε με ποικίλους τρόπους και με διάφορες μορφές. Γνωρίζεις πολύ κόσμο. Μέσα κι έξω από την Ελλάδα.

Νούμερα, σοβαρούς, παντελονάτους, δυστυχισμένους, λογάδες, ροκάδες, καρεκλάδες, φλώρους, επιδειξίες, παραμυθάδες, ευτυχισμένους, ξιπασμένους, gentlemen, δήθεν, celebrities, ξεφτίλες, αληθινούς, λιμοκοντόρους, λιγούρια, από όλα τα καλά. Ο καιρός περνάει. Αδιαφορεί για το τι σου αφήνει ως παρακαταθήκη. Σε γεμίζει εμπειρίες αναμνήσεις συναισθήματα χαρές λύπες πολλά.

Αναμνήσεις… Τι σου είπα τώρα. Θυμάμαι σχετικά κοντά στο πατρικό σπίτι μου ήταν μια τεράστια αλάνα. Περπάτημα κοντά στις γραμμές του ηλεκτρικού με προορισμό το γήπεδο του Απόλλωνα στη Ριζούπολη. Ατελείωτες ώρες μπάλας και πλάκας στη πίσω πλευρά του. Κάθε μέρα όλοι γινόμαστε George Best, Δομάζος, Παπαιωάννου, Δεληκάρης, Ζίκο, Βιάλι, Μαραντόνα… Στη πίσω πλευρά του χωμάτινου γηπέδου, το οποίο τις μέρες που έπαιζε ο Απόλλωνας γινόταν πάρκινγκ και τα υπόλοιπα βράδια πάρκινγκ για νταλίκες, υπήρχε η δισκογραφική εταιρεία Emi. Ηταν η εποχή που ξεκίναγα τις πρώτες μου επαγγελματικές διαδρομές.

Κολλημένος με τους Doors τότε και για πάντα θυμάμαι πόσο δύσκολα έλεγα ναι στα μέταλλα που προωθούσε ο Γιάννης Κουτουβός. Στην ίδια εκείνη ομάδα της Κολούμπια βρισκόταν και ο Μάνος Ξυδους και ο πάντα γελαστός Παναγιώτης Κοντοσταυλάκης που εκτός από promoter ρεπερτορίου ήταν και ηθοποιός. Ατελείωτες ώρες κουβέντας, χαβαλές, πειράγματα, ειδικά στις νίκες του Παναθηναϊκού γιατί εκεί έπαιζε πολύ Ολυμπιακός…

Κοιτάζω τώρα προς τα εκεί. Δεν υπάρχει πλέον η αγαπημένη αλάνα. Δεν υπάρχουν καν οι λιπόθυμες παλαιές παιδικές χαρές που λειτουργούσαν στη γειτονιά και έδιναν κάτι από το χρώμα τους στη ζωή εκείνη.

(Στη Φωτογραφία από το αρχείο του Παναγιώτη Κοντοσταυλάκη εικόνίζονται ο ίδιος μαζί με τον Γιάννη Κουτουβό και τον Μάνο Ξυδού)

Δεν έμεινε σχεδόν κανένας ελεύθερος χώρος. Περνάω που και που για βόλτα. Με κυνηγάει το τσιμέντο. Προσπαθώ να ξεφύγω.

Ξαναγυρίζω πίσω… Κλείνω τα μάτια μου και παίζω πάλι μπάλα με τους φίλους μου. Κυνηγάω τα καινούργια βινύλια για τις εκπομπές μου στον Sky αλλά και τα beta με τα βίντεο που μου έχει υποσχεθεί ο Κουτουβος παρέα με τον Μάνο για να τα παίξω πρώτος στην ΕΡΤ στο Starclub. Πρωτιές βινύλια μουσικές εκπομπές στη τηλεόραση. Χαχα… Άγνωστες λέξεις και εικόνες σήμερα. Κάποιο μαγικό κόλπο έχει γίνει.

Η εταιρεία δεν υπάρχει πια εκεί. Το ιστορικό κτήριο που κάποτε είχαν κοσμήσει με την παρουσία τους κολοσσοί όπως ο Χατζιδάκις ο Θεοδωράκης κι άλλοι πολλοί τραγουδιστές έλληνες αλλά και ξένοι που πέρναγαν από τα μέρη μας όπως οι Iron Maiden που τους προωθούσε σαν τρελός ο Κουτουβός το άφησαν να γκρεμιστεί.

Η γειτονιά που έμενε ο Κοντοσταυλάκης κάπου εκεί πίσω στον Προμπονά όπου πήγαινα καμιά φορά να δούμε παρέα καμιά μπάλα με τον Παναγιώτη και με τον Μάνο Ξυδούς γέμισε με πάρκινγκ και μεταμορφώθηκε με άχαρες πολυκατοικίες.

Η μπάλα δεν παίζεται πια στα χωμάτινα ή στα τσιμεντένια γήπεδα της γειτονιάς. Ούτε καν στα γηπεδάκια 5Χ5 ή στα 7Χ7. Παίζεται πλέον χωρίς αθλητικά ρούχα και παπούτσια και φυσικά χωρίς δερμάτινη μπάλα. Κάθεσαι μόνος σου απομονωμένος και μερικές φορές χαμένος τελείως μπροστά σε μια οθόνη του υπολογιστή σου και φαντάζεσαι ότι κλωτσάς. Όχι τη μπάλα αλλά τις αναμνήσεις σου. Όπως φαντάζεσαι ότι ζεις. Καλωδιωμένος. Επικοινωνείς που και που μέσω computer η μέσω κινητού με τους φίλους σου για να μαθαίνεις επιδερμικά τα νέα να κάνεις like να σου κάνουν like να σε ακολουθούν στο instagram και για να αγνοείς τα προβλήματα των φίλων σου που μπορεί να είναι και σοβαρά όπως ακριβώς δεν έχουν καμία καθαρή εικόνα κι εκείνοι γύρω από τα δικά σου τα ζόρια… Νομίζεις ότι ζεις. Εξελίσσεται η εικόνα. Μέχρι που σου έρχεται η ξεγυρισμένη σφαλιάρα και στανιάρεις μια και καλή.
Στη ζωή σου ξαφνικά μπαίνει ένα νέο κεφάλαιο. Οι απώλειες. Από το πουθενά. Όλες απρόσμενες. Όπως γίνεται κι όπως γινόταν πάντα δίπλα σου γύρω σου παντού.
Είσαι στη Θεσσαλονίκη για γύρισμα και μέσα στο χαμό ο Σάκης στην άλλη γραμμή να σε πληροφορεί ότι άφησε το στούντιο του στου Παπάγου και πάει γραμμή στον παράδεισο ο Δημήτρης Μπάδρας για να κάνει λέει τα καλύτερα φωτογραφικά κάδρα του κόσμου.
Ένα ωραίο πρωί μετά από ξενύχτι διαρκείας χτυπάει το κινητό που έχεις ανοιχτό. Η Ντίνα είναι στη γραμμή για να σου πει ότι ο Δημήτρης έφυγε σε τροχαίο. Ο παραγωγός σου ο Δημήτρης Μπατζάκας που ήσασταν αυτοκόλλητοι στις χαρές και στις λύπες δεν υπάρχει πια.
Ένα άλλο μεσημέρι μέσα από ένα sms μαθαίνεις από τον Κουφό πως ο κολλητός σου σκηνοθέτης ο Μανόλο έχει πάρει το ασανσέρ για τον παράδεισο. Απρόσμενα και απροειδοποίητα. Βάζει τέλος στα βίντεο κλιπ με την υπογραφή Μανώλης Τζιράκης απότομα τσαμπουκαλίδικα και με την αποχώρηση του ρίχνει αυλαία. Στο αντίο μερικά δήθεν χαρτομάντιλα δίπλα σου και μετά όλα καλά. Μικρόφωνα ανοιχτά δίσκοι συναυλίες… Εντάξει. Εμείς ζούμε…

Δεν το διαχειρίζεσαι εύκολα. Ακούς και για άλλους γνωστούς σου για αδερφικούς σου φίλους για συνεργάτες. Δεν μιλάω και για κάποιους πολύ πολύ δικούς σου ανθρώπους. Τους εντελώς δικούς σου… Δύσκολο σενάριο. Αχώνευτο.
Στο πουθενά ακούς ότι ταξίδεψε ο Μπάμπης ο Μαραγκός, ο καλύτερος ίσως bluesman της Αθήνας. Μαθαίνεις ότι έφυγε ξαφνικά ο Γιάννης Κουτουβός. Το χεβι μέταλ στα μέρη μας χάνει ένα μεγάλο κεφάλαιο του. Θες δεν θες τo κινητό και το internet εξελίσσονται σε αδυσώπητο ταχυδρομείο . Φέρνουν πολύ γρήγορα ειδήσεις που δεν θέλεις να πιστέψεις με τίποτα. Οι εικόνες τρέχουν. Οι Doors το είχαν πει από το 1967. Όταν κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους που είχε τίτλο Strange Days. Παράξενες Ημέρες. Τίτλος του άλμπουμ και του ομώνυμου ύμνου τους. Οι αναμνήσεις σε πλημμυρίζουν. Δεν έχει σημασία τι και πως. Δεν υπάρχουν γιατί. Η μπάλα χάνεται. Ο αγώνας δεν τελειώνει στο 90. Ούτε στις καθυστερήσεις. Δεν σε σώζει ούτε ο Σισέ ούτε ο Σαραβάκος ούτε ο Αναστόπουλος ούτε ο Διαμαντίδης ούτε ο Κορωναίος ούτε ο Ντίνο Ράτζα ούτε ο Πέτροβιτς ούτε ο Βράνκοβιτς… Κανείς.

Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία. Δεν πα να λυπηθείς να στενοχωρηθείς να δακρύσεις να κλάψεις να τσαντιστείς… Όπως ακριβώς το λένε «οι παλιοί μας φίλοι». Του Διονύση Σαββόπουλου. Από το 1966.
Ο αγώνας αυτός δυστυχώς τελειώνει όποτε γουστάρει χωρίς δικαιολογία και για όποιον θέλει. Ότι πρόλαβες το πρόλαβες. Ζήσε το σήμερα. Δεν ξέρεις τι θα έχει αύριο.

Βασίλης Λούκας