Ποιος ακούει τους πολίτες;
Κανείς!
Και το άρθρο θα μπορούσε να τελειώσει εδώ, έτσι απλά, καθαρά, διαπνεόμενο από μια δωρική λιτότητα και μια αμεσότητα!
Επειδή όμως στην πολιτική – για την οποία θέλω να μιλήσω – σπάνια σε ένα οποιοδήποτε αίτημα μπορείς να πάρεις μια άμεση, λιτή και περιεκτική απάντηση ας το πάμε το έργο!
«Ποιος ακούει τους πολίτες» από μόνο του δε λέει τίποτα. Θέλει να βάλεις τους σχετικούς αστερίσκους.
Ποιους πολίτες εννοείτε; Τίποτα κομματικά στελέχη που θέλουν να βολέψουν και να βολευτούν;
Ή μήπως εννοείτε τίποτα απλούς πολίτες, όπως είναι – είμαστε οι περισσότεροι που καταφέρνουμε να ζούμε μακριά από τα κομματικά γραφεία, τις καμαρίλες και γενικά αυτό που λέμε «κανονικούς ανθρώπους με προβλήματα στη δουλειά, στον κλάδο κλπ;
Να μια διαχωριστική γραμμή που αμέσως κάνει τη μια φωνή των «πολιτών» να ακούγεται πιο δυνατά από τους άλλους – κι ας είναι και οι περισσότεροι!
Λοιπόν, αν υποθέσουμε ότι ξεκαθαρίσαμε ποιοι «φωνάζουν», ότι βρήκαμε τον «πομπό» ας κάνουμε μια προσπάθεια να ξεκαθαρίσουμε ποιος «ακούει», ποιος είναι ο δέκτης.
Ποιος ακούει λοιπόν; Ο Πρωθυπουργός, ο Υπουργός (ως πιο άμεσα εμπλεκόμενος με το εκάστοτε θέμα), ο Γενικός του Υπουργείου; Ή μήπως οι παρατρεχάμενοι σε κάθε από τις ανωτέρω περιγραφείσες θέσεις; (βλέπεις ήδη άρχισα να χρησιμοποιώ έναν πιο ξύλινο λόγο – αφού όσο πιο ψηλά βρίσκεται ο «δέκτης» τόσο πιο τυπική είναι η αντιμετώπιση αλλά και πιο δύσκολη η δυνατότητα προσέγγισης.
Για να μην το ζαλίζουμε λοιπόν: Το «μήνυμα» που θέλει να στείλει κάθε φορά ο πολίτης προς τους άρχοντες που καθορίζουν με τις πράξεις ή τις παραλήψεις τους την ζωή του, μέχρι να φτάσει στο τελικό του προορισμό περνάει από διάφορα φίλτρα!
Κι αυτά τα «φίλτρα» μοιάζουν με τους απορροφητήρες που έχουμε σπίτι μας: όσο πιο πολύ τηγανίζεις (στέλνεις μηνύματα) τόσο πιο πολύ μάκα πιάνουν και τόσο πιο δύσκολα φεύγει η τηγανίλα από την κουζίνα και στο τέλος «μπουκώνει» ο χώρος και πρέπει να ανοίξεις τα παράθυρα σε πολλά δωμάτια να κάνει ένα ρευματάκι να καθαρίσει ο τόπος.
Εν προκειμένω: Τον πολίτη δύσκολα τον ακούει αυτός που πρέπει γιατί είτε τα «φίλτρα» είναι βρώμικα, είτε αφήνουν να φτάσει στον δέκτη (τον πολιτικό) μόνο εκείνο που «περνάει» από αυτούς.
Κι έτσι έχουμε μονίμως πολιτικούς που δεν καταλαβαίνουν τις ανάγκες των πολιτών, των απλών πολιτών που δεν έχουν τρόπο να περάσουν τα «φίλτρα» και κάθε τόσο χρειάζεται ένα «ρεύμα» να καθαρίσει ο χώρος και να ακούσουν τότε εμβρόντητοι οι «δέκτες» ένα μήνυμα που μάταια προσπαθούσαν να τους στείλουν οι πολίτες!
Ηθικό δίδαγμα: Για τους μεν απλούς πολίτες: καθαρίζετε πιο συχνά τα φίλτρα του απορροφητήρα σας και για τους δε πολιτικούς: χρησιμοποιείτε λίγο και τα δικά σας αυτιά για να ακούτε τους πολίτες!
Γιάννης Καφάτος
Leave a Reply