Πάμε γερά μωρή Ιταλία

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το καλοκαίρι του 1982.

Διακοπές στα Βαλιμίτικα Αχαίας.Ένα μυθικό τοπίο με θάλασσα και πολύ πράσινο.Πρώτες αμυδρές ποδοσφαιρικές παραστάσεις.Μουντιάλ της Ισπανίας και στο σαλόνι του ξενοδοχείου κάθε απόγευμα και βράδυ το αδιαχώρητο. Η ασπρόμαυρη μπάλα γοητεύει και συναρπάζει στις..ασπρόμαυρες οθόνες. Για να πω την αλήθεια δεν καταλαβαίνω και πολλά πάντως το γενικό νόημα το έχω πιάσει. Η Βραζιλία τότε έχει παικταράδες (Φαλκάο,Σώκρατες,Ζίκο) αλλά και την ατυχία να έχει κάτω από τα δοκάρια της έναν γελωτοποιό τερματοφύλακα.Βαλντίρ Πέρεζ το όνομά του. Στην Ιταλία πάντα μου άρεσαν τα χρώματά της.Λευκό και μπλε που θυμίζει Ελλάδα.

Δεν ήταν τόσο ποιοτική ομάδα ωστόσο ήταν ..σκυλιά του πολέμου. Με τον Τζεντίλε να ..δαγκώνει όποιον έβρισκε μπροστά του (τον Μαραντόνα για παράδειγμα) τον τεράστιο Τζοφ κάτω από το τέρμα, τον Σιρέα στο κέντρο της άμυνας, τους Ταρντέλι-Καμπρίνι στο κέντρο,τον Πάολο Ρόσι στην επίθεση άρτι επιστρέψαντα από τιμωρία για συμμετοχή σε παράνομο στοιχηματισμό.Και με τον Εντσο Μπέαρζοτ να καθοδηγεί από τον πάγκο.

Οπως καταλαβαίνετε Αργεντινή, Βραζιλία και Γερμανία δεν είχαν καμιά τύχη. Και όταν οι Ιταλοί σήκωναν το Παγκόσμιο Κύπελλο η εικόνα που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στην μνήμη είναι αυτή του αείμνηστου προέδρου της Ιταλικής δημοκρατίας Σάντρο Περτίνι ( πολιτικός τεραστίου διαμετρήματος που αποκατέστησε την δημοκρατία και τους θεσμούς λίγο μετά την δολοφονία του Αλντο Μόρο) να σπάει κάθε πρωτόκολλο, να εισβάλλει στον αγωνιστικό χώρο, να σπεύδει να αγκαλιάσει τους θριαμβευτές και να κλαίει σαν  μικρό παιδί όντας αδιάφορος για την κριτική που θα του ασκούνταν.Σε ηλικία τότε 72 ετών.Τα ..Ιταλάκια είχαν μπει στην καρδιά μου και δεν θα έβγαιναν ποτέ.

12 χρόνια αργότερα, τέλη Μαίου 1994, ο μεγάλος τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας ανάμεσα στην Μίλαν και την Μπαρτσελόνα.Λίγο καιρό πριν είχα χάσει τον πατερούλη μου και με την μανούλα προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς είχε συμβεί.

Η εντολή της Σουλίτσας ήταν σαφής..''Θα πας να πάρεις εισιτήρια όσο και αν έχουν και θα πας να το δεις..''  

Αν μπορούσα ας έκανα και αλλιώς.9.000 δραχμές το εισιτήριο θυμάμαι που ακόμα είναι κρατημένο επιμελώς στο γραφείο μου.Στο Ολυμπιακό Στάδιο πρέπει να ήμουν από το ..πρωί για να παρακολουθήσω με κάθε λεπτομέρεια της ιεροτελεστία του μεγάλου τελικού.2 λαοί Ισπανοί και Ιταλοί αγκαλιασμένοι σε μια ειρηνικότατα συνύπαρξη.Και το φινάλε του αγώνα βρήκε κάτι αλλα Ιταλάκια αυτά του Μιλάνου να θριαμβεύουν του μεγάλου Γιόχαν Κροιφ με 4-0. 

Από εκεί και πέρα αν προσπαθήσω να θυμηθώ και άλλα άξια λόγου περιστατικά με Ιταλούς θα χάσω το μέτρημα.Το χαμένο πέναλτι του Μπάτζιο στον τελικό του Μουντιαλ του 1994 που συζητιέται ακόμα ενώ έγινε και διαφήμιση,τον Πάολο Μαλντίνι να σηκώνει ένα επιπλέον Τσάμπιονς Λιγκ στην Αθήνα, αυτή την φορά κόντρα στην Λίβερπουλ το 2007 κλπ κλπ..Μου αρέσει επίσης που πάντα έβρισκαν έναν λόγο να διαχάζονται.Ετσι χωρίς λόγο.Σαν γνήσιοι ..Ελληνες. Για το ποιος ήταν καλύτερος ποδοσφαιριστής για παράδειγμα.Ματσόλα ή Ριβέρα την δεκαετία του '60, Μπάτζιο ή Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο αυτή των 90s.
 
Γιατι τα θυμήθηκα ξαφνικά όλα αυτά;;;;Μα γιατι είδα την γκολάρα του Εντερ κόντρα στην Σουηδία που έκανε το 2 στα 2 σε αυτό το Ευρωπαικό Πρωτάθλημα για την Ιταλική Εθνική ομάδα και φρίκαρα.Ενθουσιάστηκα.Και με εξαιρετικό ποδόσφαιρο έχοντας τον Αντόνιο Κόντε στον πάγκο.

Πάμε γερά μωρή Ιταλία.Πάμε γερά μωρή Squadra Azzurra..Eίδωλο των αγαπημένων παιδικών μας χρόνων που δυστυχώς δεν γυρίζουν πίσω.Όπως τότε.Στα Βαλιμίτικα..