28/03/2024

Panagitsa-Parking

Panagitsa

Panagitsa-Parking. Τόσο αυθόρμητα μου βγήκε αυτός ο γκρίκλις τίτλος! 

Αυτή που βλέπεις είναι Παναγίτσα, έτσι λέμε τον «Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου» εμείς οι ιθαγενείς του Παλαιού Φαλήρου.

Για την ακρίβεια βλέπεις τη θέα από την Παναγίτσα μας, πρώτο πλάνο το προαύλιο, ευθεία ως τη θάλασσα. Την ξέρεις αυτή θέα. Την έχεις στο υποσυνείδητό σου, αλλά μαυρόασπρη. 
Εξηγούμαι: Δεκάδες ειδύλλια του ελληνικού κινηματογράφου, ευτύχισαν σε γάμο στα σκαλιά της εκκλησίας μας.
Εμείς τα φαληριωτάκια έχουμε σπάσει κεφάλια, ματώσει γόνατα, μαλώσει, γελάσει, κλάψει στην πλατεία που βλέπεις τώρα γεμάτη αυτοκίνητα. 
Χειμώνα – καλοκαίρι η Παναγίτσα ήταν ο τόπος συνάντησης. Οι μεγάλοι παίζανε μπροστά μπάλα. Οι μικροί πίσω, που είναι μικρότερη. Οι πιο μεγάλοι που άφηναν την μπάλα για το μπαλαμούτι στα σκαλάκια! 
Ε, ρε τι έχουν ακούσει αυτά τα σκαλάκια! 
Μικρότερα «γηπεδάκια» στα πλάγια της εκκλησίας. Τα κορίτσια παίζουν λάστιχο. Παρέες αγοριών παίζανε «χαρτάκια». Ρακέτες, φυσικά ποδήλατα, και πατίνια και γιαγιάδες με το ταπεράκι να κυνηγάνε εγγόνια μη και χαθεί η ώρα του αυγού (σαν αντιβίωση το είχαν οι γιαγιάδες το αυγό, είχε την ώρα του). 
Η Παναγίτσα για μας σήμαινε «πάω να παίξω»! 
Καυγάδες; Πλέριοι! Εκεί έριξα το πρώτο μου μπουκέτο κι εγώ! Θυμάμαι έτρωγα ένα παγωτό γρανίτα ΑΓΝΟ, και δεν θυμάμαι γιατί και σε ποιον αλλά του το κόλλησα στη μάπα και του έδωσα μια γερή μπουνιά. (το δεύτερο «μπουκέτο» το έριξα ως ενήλικας σε συνάδελφο μου, και το τρίτο δεν έχει έρθει ακόμη η ώρα να το ρίξω). Όπως βλέπεις στη φωτογραφία αριστερά στο σκεπαστό, εκεί τον βάρεσα. Μας χώρισαν, μετά αυτός πήγε στη μάνα του, που πήγε στη μάνα μου και τέλος πάντων στην Παναγίτσα ξαναβρεθήκαμε και ουφ, δεν έγινε και τίποτα…
Panagitsa-Parking
Ήμουν μάλλον ο χειρότερος μπαλαδόρος της γειτονιάς αλλά πότε-πότε με παίζανε κι εμένα. Έχω ακόμη τους φίλους μου από εκείνη την εποχή! 
Μιλάμε για μπάλα περιωπής! Αγώνες, φωνές, κερκίδα όχι αστεία!
Η πλατεία της Παναγίτσας ήταν πάντα φιλόξενη για όλα τα σπορ, τα αθλήματα, τις παραξενιές των πιτσιρικάδων. 
Και για να είμαι και πολύ δίκαιος, οι παπάδες της εποχής ήταν μάλλον ανεκτικοί. Όχι για πολύ, αλλά υπήρχε μια «επαφή» του στιλ: Μην βλαστημάτε όμως ρε παιδιά… και προσέχτε και τις νύφες…
Μετά είχαμε την αμερικάνικη εισβολή. Την εποχή που ο Παπανδρέου «έδιωχνε» τις βάσεις, τα παιδιά των αμερικανών που δούλευαν στη βάση του Ελληνικού είχαν τα καλύτερα skateboard από τις δικές μας μπακατέλες με τα ρουλεμάν που κάνανε λες και περνάει οτομοτρις.
Και κάπου εκεί στα μέσα προς τέλος των 80΄ς η εκκλησία που δεν άντεχε άλλο νύφες να τρώνε μπαλιές στην κουάφ και πεθερές να παθαίνουν ντελιριουμ τρέμενς από τα «γαλλικά» όταν η μπάλα δεν έπιανε τέρμα χάλασαν το γήπεδο μας με τις χτιστές ζαρντινιέρες! 
Τα «αμερικανάκια» όμως – που εμείς τα ζηλεύαμε όχι μόνο γιατί είχαν καλύτερα skate αλλά γιατί έκαναν και καλύτερα από εμάς – έκαναν την επανάσταση: θυμάμαι ένα σαββατιάτικο απόγευμα (λίγο πριν αρχίσει το γαϊτανάκι των γάμων) κατέφθασαν με τα skates και μεγάλα νοβοπάν κι έτσι σε λίγα λεπτά η πρώτη πίστα για φιγούρες skateboard έγινε στο Παλαιό Φάληρο.
Δεν το έχω ως εικόνα, αλλά φαντάζομαι το παπαδαριό και οι συν αυτώ θα έπαθαν πλάκα! 
Θυμάμαι πάντως ακόμη και τις πιο αυστηρές από τις μαμάδες της γειτονιάς – γιατί τα παιδιά της γειτονιάς έχουν και τις μαμάδες να λενε: ε, δεν έπρεπε να σας το κάνουν αυτό…
Καλά μπορεί να το είπαν για να έχουν καλό κλιμα στο σπίτι γιατί κανείς δεν παραπονέθηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε να φύγουν οι ζαρντινιέρες! 
Κι έφυγαν τα παιδιά! Σαφώς πιο επικινδυνα και θορυβώδη από τις ζαρντινιέρες! 
(καλά υπάρχουν και οι άλλες οι «ζαρντινιέρες» που σπάνε τη μούρη φοιτητών αλλά η εποχή που σου περιγράφω είχε τις ζαρντινιέρες σε αποστολή μόνο να μεγαλώνουν γιούκες και  γεράνια)
Μετά … μεγάλωσα! 
Και σνόμπαρα τη γειτονιά μου! Δεν είχε κανένα ενδιαφέρον πια. Ο κόσμος μου ήταν στο κέντρο της Αθήνας: Πλάκα, Κολωνάκι, Εξάρχεια,Νομική. 
Δεν έφυγα όμως ποτέ από τη γειτονιά μου.
Μετά μεγάλωσα κι άλλο, κι έβγαζα τις πρώτες βόλτες τον γιο μου στο καρότσι του εκεί που έπαιζα εγώ μικρός. Πάντα έβλεπα κάποιον γνωστό, που είχε μεγαλώσει και αυτός, τις αγέρωχες ζαρντινιέρες που κοκκίνιζαν μόνο από τα γεράνια κι όχι από ντροπή που χάλασαν το παιχνίδι της επόμενης γενιάς παιδιών από τη δικιά μου και όλων όσων ακολουθούν.
Λίγα παιδιά  χαίρονται την Παναγίτσα, και δεν ξέρω αν όταν λένε «Παναγίτσα» το λένε με τη λαχτάρα μου το σκέφτομαι εγώ κι οι συμμαθητές και οι φίλοι και οι άγνωστοι από τη γειτονιά, που τη ζούσαμε.
Και τώρα…
Τώρα η πλατεία των παιδικών μας χρόνων έχει παραδοθεί στα αυτοκίνητα. 

Πήγα Κυριακή πρωί, για να θυμηθούμε κάποιον που χάσαμε. Η εκκλησία, η Παναγίτσα ήταν με συναυλιακούς όρους sold out. Πολύς κόσμος. 

Και στο σχόλασμα κάθε κατάνυξη πήγε περίπατο, αφού πεζοί έβριζαν μέσα από τα δόντια τους, κάποιοι και πιο φωναχτά τους οδηγούς που βιαστικά ήθελαν να φύγουν! 

Τι κατάντια. 

Τα νιάτα μας, τα παιδικά μας χρόνια γίνανε ένα ακόμη αυθαίρετο πάρκινγκ. 

Από τη μια κατάντια, από την άλλη μια καλή αφορμή να θυμηθώ όλα όσα σου είπα, κι όλα όσα δεν θέλω να γράψω αλλά τα θυμήθηκα και γελάω κάτω από τα μουστάκια μου, και γυάλισαν τα μάτια μου!

Γιάννης Καφάτος

mm
About Γιάννης Καφάτος 2242 Articles
Γιάννης Καφάτος, Μπαμπάς, δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός, tattoer, T-shirt maker, dj, και ποιος ξέρει τι άλλο (ακόμη). Σπούδασε πολιτικές επιστήμες πήρε όμως πτυχίο από το ΡΟΔΟΝ και άλλα συναυλιακά "ιδρύματα". Ταξιδεύει λιγότερο από όσο θα ήθελε.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*