Βγάζει η Gillette μια διαφήμιση με την οποία επιχειρεί να προσθέσει ένα σχόλιο στη δημόσια συζήτηση που με φειδώ κάποιοι τολμούν να αρθρώσουν και να καυτηριάσει τα στρεβλά στερεότυπα που «μας» έχουν διδάξει και «έχουμε» υιοθετήσει, και οι αντιδράσεις στο διαδίκτυο ανάβουν! Τα dislikes στο YouTube περισσότερα από τις θετικές αποδοχές του διαφημιστικού. Τα αρνητικά σχόλια ανδρών (και αρκετών γυναικών), γεμάτα φασισμό, χυδαιότητα και έμφυλη καταπίεση…

Δεν αναρωτιέμαι πως φτάσαμε μέχρι εδω. Γνωρίζω Ιστορία και έχω μνήμες από την δική μου κοινωνική εκπαίδευση.
Γνωρίζω πως η γυναίκα απέκτησε δικαιώματα, μόνο όταν η λειψανδρία που επέφεραν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι την κατέστησαν αναγκαία στην αλυσίδα της παραγωγής.
Θυμάμαι Το μάθημα της οικιακής οικονομίας στο δημοτικό τότε που τα κορίτσια «εκπαιδευόντουσαν» στο πλέξιμο και εμείς στις ξύλο κατασκευές. Τότε που «διαβάζαμε» τον Κωστόπουλο που έδινε οδηγίες πως να την «πέφτουμε» και να «κατακτάμε» μια γυναίκα και ο μόνο τρόπος ήταν το χρήμα και οι «μπάτσες»…
Θυμάμαι τις ταινίες. Τον μάτσο που φερόταν με σκληρότητα και έπαιρνε πάντα το όμορφο κορίτσι. Θυμάμαι την καρικατούρα φεμινίστρια στις ελληνικές κωμωδίες, την όμορφη, άβουλη και «ιδανική» γυναίκα του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου. Τα σεξιστικά στερεότυπα στον Μπένι Χιλ με τα οποία γελάγαμε και μέσα μας «αναπαράγαμε». Τα σεξιστικά στερεότυπα στις παραστάσεις και τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του Μάρκου Σεφερλή, του πιο εμπορικού ηθοποιού των τελευταίων 15 χρόνων, τη «γυναίκα» της ελληνικής βιντεοκασέτας, τον τρόπο με τον οποίο η «ιδιωτική» τηλεόραση προέβαλε και εκπαίδευε δεκαετίες τώρα (ακόμα και σήμερα) τον ρόλο και τη θέση της γυναίκας μέσα στην ελληνική κοινωνία…
Το «θετικό»; Δεν είμαστε μόνοι μας δεν είμαστε μόνο οι Έλληνες που γίναμε Πατριάρχες.
Το αρνητικό; Σε όλον τον κόσμο η Πατριαρχία είναι βαθιά ριζωμένη στις συνειδήσεις ανδρών και γυναικών…
Η έμφυλη βία στην Ελλάδα και σε άλλα μέρη του κόσμου, αφήνει πίσω της νεκρές γυναίκες…
Το ανδρικό πρότυπο που αναπαράγεται, απομακρύνει όλο και περισσότερο το ιδανικό πρότυπο που θα έπρεπε να ανακαλύψουμε και να αναδείξουμε.

Η όποια διαφοροποίηση θεωρείται λανθάνουσα αποκρουστική και επικίνδυνη…
Η δημόσια συζήτηση σπαταλιέται και περιορίζεται σε ζητήματα που δεν σχετίζονται με τα κοινωνικά ζητήματα. Ο εκφασισμός της ελληνικής (και όχι μόνο) κοινωνίας δεν απασχολεί την κοινωνία με τη βαρύτητα που θα οφείλαμε να αναδείξουμε.
Το πρόβλημα διαιωνίζεται και μεγεθύνεται.
Και εμείς επιδεικνύουμε απάθεια…

Χάρης Μαυρουδής
από τη σελίδα του στο Facebook