Δεν θα τις βρείτε σε καμία από τις λίστες με τις ‘καλύτερες ταινίες όλων των εποχών’, ούτε σ’ αυτές με τις ‘μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες όλων των εποχών’. Απευθύνονται σε ‘ειδικό’ κοινό, έχουν συγκεκριμένη θεματολογία, είναι πλημυρισμένες από εξαιρετικές μουσικές και λειτουργούν σαν εκατό αντικαταθλιπτικά μαζί. Είναι πέντε ταινίες φτιαγμένες με αγάπη και σεβασμό γι’ αυτό που περιγράφουν και θα σας κάνουν , τουλάχιστον, να χαμογελάσετε, αρκεί βέβαια ν’ αγαπάτε τη μουσική.
HAIRSPRAY
Βαλτιμόρη, αρχές δεκαετίας του ’60, ένα τηλεοπτικό σώου που παίζει (και) μαύρη μουσική και το παρακολουθούν όλοι οι teenagers της περιοχής, μια ευτραφής ανοιχτόμυαλη μαθήτρια που ξέρει να χορεύει όλους τους χορούς (υπήρχαν δεκάδες τότε) και μάχεται για τις φυλετικές διακρίσεις είναι μερικά μόνο από τα συστατικά μιάς ταινίας η οποία είναι ο ορισμός του feel good. Ο John Waters αναπολεί τα παιδικά του χρόνια (υπήρχε όντως ανάλογο τηλεοπτικό σώου στην περιοχή της Βαλτιμόρης), κάνει την πρωτοεμφανιζόμενη Ricki Lake αστέρι, δίνει στην Deborah Harry τον ρόλο της κακιάς μαμάς και φροντίζει να εμφανιστούν οι Sonny Bono, Rick Ocasek, Pia Zadora και Ruth Brown για να έρθει να δέσει το όλο συνολάκι. Αν τη παρακολουθήσετε με προσοχή θα μάθετε και 3-4 χορούς σίγουρα. Εξαιρετικό το soundtrack κι ας έχει σχεδόν τα μισά απ’ όσα ακούγονται στη ταινία. Αργότερα έγινε υπέρ-πετυχημένο musical και αποδόθηκε δικαιοσύνη.
THE BOAT THAT ROCKED
Όσο κι αν ακούγεται περίεργο στο μεγαλύτερο τμήμα της δεκαετίας του ’60 το κρατικό ραδιόφωνο στη Βρετανία αγνοούσε επιδεικτικά τα όσα απίθανα συνέβαιναν στην ποπ μουσική. Μοναδική διέξοδος για ν’ ακούει ο κόσμος τη μουσική που αγαπούσε ήταν οι πειρατικοί σταθμοί που εξέπεμπαν από καράβια αγκυροβολημένα στα διεθνή ύδατα. Σε ένα τέτοιο καράβι εξελίσσεται η ταινία του Richard Curtis (Love Actually, Black Adder, Mr.Bean), όπου ένα τσούρμο παραγωγών παίζουν μουσικές 24 ώρες το 24ωρο και κάνουν τα νεύρα του ‘κακού’ Kenneth Branagh κρόσια μέχρι να βρει τρόπο να καταστρέψει τον σταθμό. ‘Ολα τα λεφτά οι ‘μούρες’ Rhys Ifans, Nick Frost και Bill Nighy ενώ ο μακαρίτης Philip Seymour Hoffman είναι ο DJ μεταγραφή από τις Η.Π.Α.. Το soundtrack είναι από μόνο του ένα πάρτυ.
NORTHERN SOUL
Είσαι έφηβος, ανήκεις στην εργατική τάξη, μέλλον στην ουσία δεν υπάρχει και κάποια στιγμή ακούς, ας πούμε, το The Snake του Al Wilson, η ζωή σου αλλάζει αυτοστιγμή και το μόνο που πραγματικά θέλεις είναι να ακούς, να χορεύεις και έχεις στην κατοχή σου 45άρια με άγνωστα κατά βάση ονόματα της αμερικάνικης soul τα οποία όμως παίζουν μια μουσική η οποία εκτοξεύει την αδρεναλίνη στα ύψη. Τοποθετημένο στο 1974 το Northern Soul μας δίνει μία ιδέα του τι ήταν αυτά τα περίφημα all nighters της εποχής που μάζευαν κόσμο από εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, χωρίς να ωραιοποιεί καταστάσεις. Αυτή η απίστευτη μουσική με την οποία χορεύεις χωρίς πραγματικά να σε νοιάζει τι ακούς είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής της ταινίας απ την αρχή μέχρι το τέλος. Α ναι, και ονομάστηκε northern γιατί ευδοκίμησε κυρίως στα βόρεια της Αγγλίας. Μην επιτρέψετε όμως στο νότιο χαρακτήρα σας να σας κάνει να αγνοήσετε αυτά τα διαμάντια.
PRIDE
Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα , με κύριο άξονα την απεργία των ανθρακωρύχων στη δεκαετία του ’80 την εποχή της Thatcher. Μία ομάδα gay ακτιβιστών από το Λονδίνο αποφασίζει να βοηθήσει οικονομικά ένα φτωχό χωριό της Ουαλίας οι κάτοικοι του οποίου μαστίζονται από την απεργία. Ναι μεν προβλέψιμο στην εξέλιξή του, αλλά γεμάτο με στιγμές ψυχολογικής ανάτασης, υμνεί τον απλό άνθρωπο και μετά τον βάζει να χορέψει με Bronski Beat και άλλα άσματα που είναι αδύνατο να αφήσουν ασυγκίνητα τα πόδια κάθε υγιώς σκεπτόμενου μυαλού. Όταν έληξε η απεργία των ανθρακωρύχων, πολυπληθής αντιπροσωπεία τους κατέβηκε στο Pride του 1985 κι έκανε πολλούς να τρίβουν τα μάτια τους. Υποψήφιο για χρυσή σφαίρα καλύτερης κωμωδίας/μιούζικαλ το 2015 και βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στα BAFTAs της ίδιας χρονιάς.
24 HOUR PARTY PEOPLE
Όταν είχε παιχτεί στις Νύχτες Πρεμιέρας είχα πάει από τη προηγούμενη ταινία (φυσικά και δε θυμάμαι ποια ήταν) για να σιγουρευτώ πως θα είμαι μέσα στην αίθουσα, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα είναι η άνοδος και η πτώση της δισκογραφικής εταιρείας Factory στο Μάντσεστερ και του ηγέτη της (επίσης μακαρίτη) Tony Wilson. Στην ταινία εμφανίζονται πολλοί από τους μουσικούς της πόλης (μέχρι και ο Mark E. Smith!) και σύμφωνα με τον Peter Hook (Joy Division/New Order) τα περισσότερα απ’ όσα περιγράφονται έχουν συμβεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το πρώτο μισό της ταινίας δικαιολογημένα ανήκει στους Joy Division, ενώ ένα μεγάλο τμήμα του δεύτερου μέρους ασχολείται με τις ακρότητες των Happy Mondays. Ο σκηνοθέτης Michael Winterbottom το διασκεδάζει απ’ την αρχή μέχρι το τέλος και κανονικά το ίδιο πρέπει να κάνει και ο θεατής.
