29/03/2024

Περπατώ – περπατώ εις…την άσφαλτο


Πάνε πολλά χρόνια από τότε που η φράση ήταν “περπατώ περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ”!

Τα τελευταία 40 χρόνια περπατώ μόνο εις την άσφαλτο κι ο μόνος που δεν έχει φύγει είναι τελικά ο λύκος!

 

Ζεστή μέρα στην εθνική οδό. Το αυτοκίνητο του 1970 έχει πυρώσει! Στάση επιβεβλημένη! Έξοδος από το όχημα στη ζεστή ακόμα άσφαλτο χωρίς παπούτσια! Περπατώ και αφουγκράζομαι τις ιστορίες του δρόμου, μιας εθνικής οδού που έχει ζήσει κι έχει δει τα πάντα!

 

Εκατομμύρια αυτοκίνητα έχουν πατήσει με τα λάστιχά τους ετούτο τον δρόμο. Άλλα πέρασαν απλώς κι άλλα άφησαν για πάντα πάνω του τα αποτυπώματά τους. Κι έχει να διηγηθεί αυτός ο δρόμος χαρές και λύπες, μικρές και μεγάλες. Διαδρομές ευτυχίας, καταστροφής μα και ανούσιες διαδρομές. Σκύβω διακριτικά και ακούω τη φωνή του δρόμου να μου ψιθυρίζει όσα προλαβαίνει στην ολιγόλεπτη αυτή στάση.

aytokinito-viewtag

 

Από εδώ πέρασαν λεωφορεία που μετέφεραν ανθρώπους και κομματόσκυλα με σημαίες! Όμως όλοι πήγαιναν να συναντήσουν ένα υποτιθέμενο καλύτερο αύριο. Από εδώ πέρασαν ευτυχισμένες οικογένειες με τα νεοαποκτηθέντα αυτοκίνητά τους που πάτησαν περισσότερο γκάζι για να συναντήσουν την ευτυχία και τελικά βρήκαν το θάνατο. Οι κηλίδες αίματος δεν έχουν σβήσει εντελώς. Από εδώ πέρασαν ασθενοφόρα μα και στολισμένα αυτοκίνητα γάμου!

 

Συνεχίζω να περπατώ στη ζεστή άσφαλτο και να ακούω τις ιστορίες του παλιού δρόμου. Από εδώ πέρασαν Βασιλιάδες, Πρωθυπουργοί, Δικτάτορες, Πρόεδροι Δημοκρατίας για να εγκαινιάσουν νέες διαδρομές που μέσα σε λίγο καιρό πάλιωσαν κι αφέθηκαν στη φθορά του χρόνου. Από εδώ πέρασαν και απλοί άνθρωποι που ήθελαν να ζήσουν το όνειρο της προόδου που σήμερα φαντάζει εφιάλτης! Από εδώ πέρασαν και άνθρωποι που έμειναν για πάντα σ' αυτόν τον δρόμο. Ζώντας την ακμή και την παρακμή του. Αλλά παραμένουν κοντά του ακόμα!

 

Από εδώ πέρασαν και κουρσάροι της ασφάλτου με τις μηχανές τους μα και επίδοξοι καραβοκύρηδες που μετέφεραν τα σκάφη τους στη θάλασσα για να κατακτήσουν τους ορίζοντες. Πέρασαν και άνθρωποι που ήθελαν να χαρούν τη φύση. Πέρασαν και εμπρηστές – οικοπεδοφάγοι!

 

Είναι μεγάλο το βάρος που σηκώνει αυτός ο παλιός δρόμος κι εγώ εξακολουθώ να περπατώ πάνω του αδιαφορώντας για τις αντοχές του! Ίσως γιατί με παρασύρει επικίνδυνα με όσα ξεκίνησε να θυμάται.

Μα ο ήλιος και η ηλικία μου δεν μου επιτρέπουν να χαλάσω τη διάθεσή μου! Ούτε οι φωνές γονέων και φίλων που φωνάζουν πως πρέπει να γυρίσω στο αυτοκίνητο για να φύγουμε αλλιώς θα με αφήσουν εκεί να με φάει ο κακός λύκος! Ο κακός λύκος βέβαια! Αυτός που παραμονεύει ακόμα στο όποιο δάσος έχει απομείνει! Αυτός που παραμονεύει στους παλιούς δρόμους και στις σουρεαλιστικά ξεχασμένες περιοχές!

 

Περπατώ περπατώ εις την άσφαλτο αποχαιρετώντας τη φιλόξενη ζέστη της και βγάζοντας τη γλώσσα στον λύκο που δεν έγινα φαγητό του! Βγάζοντας τη γλώσσα και σε όσους επιφανείς έφτιαξαν το δρόμο που βγάζει μόνο προς τη δική τους ευτυχία και μόνο προς το δικό τους καλό!

 

Α! Και όταν μεγαλώσω θα φτιάξω εγώ έναν δρόμο προς την ευτυχία όλων! Που θα είναι δρόμος χωρίς αίματα και χωρίς κακούς λύκους!

 

ΥΓ: Τελικά μεγάλωσα κι ακόμα να βρω τη συνταγή! Ωστόσο ελπίζω ακόμα! Γιατί “όλα είναι δρόμος”

Βασίλης Κριμπάς

 


Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*