Ο νεαρός κοιτάζει τα μάτια των περαστικών και συνεχίζει τους αρπισμούς στο δύσκολο όργανο.

Ναι όταν τον είδα κοντοστάθηκα και με κράτησε ως κοινό του για κανά τέταρτο. Είναι πολύ για έναν περαστικό που έχει μυαλό μόνο για τις δουλειές του και τον προορισμό του.

“Μπαμπά, πώς το λένε αυτό που παίζει ο κύριος”; ρώτησε ο μπόμπιρας τον μπαμπά του.

“Δεν θυμάμαι, είναι όμως από την ινδία”, απαντάει ο μπαμπάς που κι αυτός κοντοστάθηκε για λίγο.

Ο παίκτης του σιτάρ συνέχιζε, προφανώς δεν μας άκουγε. Γύρισα και τους είπα: Το λένε σιτάρ.

“Σιτάρ, σιτάρ”, έλεγε ο μπόμπιρας και είπε στον πατέρα του: Ας μείνουμε λίγο ακόμη, όταν τον τράβηξε από το χέρι να συνεχίσουν το δρόμο τους. 

Παρέμεινα, κοινό κι ας ήμουν μόνος μου απέναντί του. Έκλεισα τα μάτια και μεταφέρθηκα στο Ηρώδειο πριν από πολλά πολλά χρόνια. Ο μάγος του σιτάρ, Ραβί Σανκάρ κάθεται οκλαδόν στη σκηνή, τα φώτα έσβησαν και η ατμόσφαιρα γέμισε με ήχους, χρώματα και διαδρομές.

Η οδός Αιόλου έγινε ένας διάδρομος απογείωσης για σκέψεις, χάρις σ’ αυτόν τον πιτσιρικά που έπαιζε το σιτάρ του.
Προφανώς λίγο άτεχνα, αλλά με πάθος.

Πάντα υπάρχει τρόπος για μια μικρή διαφυγή από την αδυσώπητη ρουτίνα!

Γιάννης Καφάτος