«Πόνος και Δόξα»
Γνωρίζοντας ο Πέδρο Αλμοδοβάρ, από τα αρχικά βήματα της καλλιτεχνικής του σταδιοδρομίας, πως όσο πιο αληθινό και εκ βαθέων είναι ένα έργο, τόσο πιο πολύ θα βρει τις διόδους επαφής του με το κοινό, όλο και πιο εξομολογητικός γινόταν…
Και τώρα, στην 21η ταινία του, μας προσφέρει μιας κατάθεση ψυχής η οποία είναι μια προσωπική αναδρομή στο προσωπικό παρελθόν του. Και η επιλογή του ωραίου Αντόνιο Μπαντέρας δεν είναι από ναρκισσισμό, αλλά επειδή ο διάσημος Ισπανός ηθοποιός έχει πρωταγωνιστήσει σε αρκετές ταινίες του κι εύκολα ο θεατής τον ταυτίζει μαζί του. Γι’ αυτό και δεν είναι υπερβολική η απονομή του βραβείου ανδρικής ερμηνείας που του έγινε γι’ αυτόν τον ρόλο στο Φεστιβάλ των Κανών. Πολύ πειστική ως μάνα του μικρού σκηνοθέτη με ισπανικό ταμπεραμέντο και η Πενέλοπε Κρουζ. Να αναφέρουμε επίσης ότι τη μουσική που πάντα παίζει σημαντικό ρόλο στις ταινίες του Αλμοδοβάρ, την υπογράφει ο επίσης βραβευμένος στις Κάνες Αλμπέρτο Ιγκλέσιας.
Το «Πόνος και Δόξα» αποτελεί το τρίτο μέρος μιας άτυπης τριλογίας που χρειάστηκαν 32 χρόνια για να ολοκληρωθεί
Το φιλμ διηγείται μια σειρά από συναντήσεις που πραγματοποίησε ο Σαλβαδόρ Μάγιο, ένας σκηνοθέτης του κινηματογράφου που είναι πλέον στην παρακμή του. Κάποιες διαδραματίζονται στο παρόν, άλλες τις θυμάται: την παιδική του ηλικία στη δεκαετία του ’60, τη στιγμή που μετανάστευσε μαζί με τους γονείς του σε ένα χωριό στη Βαλένθια αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, την πρώτη του ερωτική επιθυμία, τον πρώτο του έρωτα στη Μαδρίτη τη δεκαετία του ’80, τον πόνο αυτού του χωρισμού ενώ ο έρωτας ήταν ακόμα έντονος, τη συγγραφή ως τη μόνη θεραπεία να ξεχνάς ό,τι δεν ξεχνιέται, την πρώτη επαφή με το σινεμά, και το απέραντο κενό που δημιουργεί η αδυναμία να συνεχίζεις να κάνεις ταινίες. Ένα φιλμ που μιλάει για τη δημιουργία, για τη δυσκολία να την διαχωρίζεις από τη ίδια τη ζωή και για τις αδυναμίες και τα προσωπικά πάθη που της δίνουν νόημα και ελπίδα. Εξερευνώντας το παρελθόν του, ο Σαλβαδόρ – και, φυσικά, ο ίδιος ο Αλμοδοβάρ – ανακαλύπτει την άμεση ανάγκη να λυτρωθεί από τα φαντάσματα και τους εφιάλτες τους ελπίζοντας κάποια στιγμή να βρει τη σωτηρία της ψυχής του.
Ο ίδιος ο Αλμοδοβάρ λέει: «Χωρίς να το είχα σχεδιάσει από την αρχή, το «Πόνος και Δόξα» αποτελεί το τρίτο μέρος μιας άτυπης τριλογίας που χρειάστηκαν 32 χρόνια για να ολοκληρωθεί. Τα άλλα δύο μέρη είναι οι ταινίες «Ο Νόμος του Πόθου» (1987) και «Κακή Εκπαίδευση» (2004). Σε αυτές τις τρεις ταινίες, οι πρωταγωνιστές είναι άντρες και σκηνοθέτες του κινηματογράφου. Επίσης, η επιθυμία και η μυθοπλασία αποτελούν τους πυρήνες της ιστορίας. Η μυθοπλασία και η ζωή είναι στις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και η ζωή, όπως είναι φυσικό, περιλαμβάνει πόνο και δόξα.
Ο Αλδομοβάρ για τη φωτογραφία της ταινίας του: Για μια ακόμα φορά δηλώνω χαρούμενος που συνεργάστηκα με τον Χοσέ Λουίς Αλκέιν ως διευθυντή φωτογραφίας. Ο Αλκέιν είναι αυτός στον οποίο έχω στηριχτεί περισσότερο από κάθε άλλον, έχω κάνει τις μισές μου ταινίες μαζί του. Σε κάθε κοινή μας ταινία τού παρουσιάζω από πριν τις χρωματικές αποχρώσεις που θέλω να υπάρχουν σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Το γεγονός είναι πως διαθέτουμε το ίδιο κριτήριο δίχως να λέμε πολλά λόγια. Ο Αλκέιν έχει επιρροές από μερικούς πολύ σημαντικούς ζωγράφους και βάζει στοιχεία από τις δουλειές τους συχνά στις ταινίες που δουλεύει. Για το «Πόνος και Δόξα» τού έκανα δύο υποδείξεις. Αρχικά χρειαζόμουν σκούρα χρώματα, όχι μόνο για τη νύχτα αλλά και για το σκοτάδι στο οποίο ζει ο πρωταγωνιστής μας. Ο χαρακτήρας του Μπαντέρας ζει απομονωμένος. Παρόλο που ο ήρωας διανύει μια πολύ σκοτεινή περίοδο της ζωής του, τα αντικείμενα γύρω του είναι γεμάτα από χρώματα, η ομορφιά και η τέχνη είναι γύρω του. Αυτή η επιλογή δείχνει πως πριν από την κρίση που βιώνει ο ήρωας, υπήρξε ιδιαίτερα επιτυχημένος στη δουλειά του.
Μια ζωή σινεμά
Ο Πέδρο Αλμοδοβάρ Καμπαγιέρο γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου του 1949 στο Calzada de Calatrava στην περιοχή του Αλμάγρο στην Ισπανία. Σε ηλικία 8 ετών παρακολούθησε καθολικό σχολείο. Οι εμπειρίες του από το σχολείο αυτό και από τους εκκλησιαστικούς θεσμούς σε συνδυασμό με τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη, αποτέλεσαν την έμπνευση για την ταινία του Κακή εκπαίδευση (2004). Στα 16 του μετακόμισε στη Μαδρίτη και ασχολήθηκε με διάφορες δουλειές του ποδαριού, αφού λόγω της δικτατορίας του Φράνκο ο ισπανικός κινηματογράφος δεν ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένος. Στη συνέχεια δούλεψε για 12 χρόνια στον ισπανικό οργανισμό τηλεπικοινωνιών και έτσι κατάφερε να αγοράσει την πρώτη του κάμερα, μια Super 8. Τα χρόνια εκείνα δούλεψε σε θεατρικές ομάδες, ίδρυσε το σατιρικό πανκ-ροκ συγκρότημα Almodovar y McNamara και γύρισε πολλές χιουμοριστικές ταινίες σε super 8, τις οποίες παρουσίαζε σε ιδιωτικές προβολές. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία είναι το Η Πέπι, η Λούσι, η Μπομ και τα άλλα κορίτσια που ολοκληρώθηκε με πολλές δυσκολίες το 1980. Ακολούθησαν πολλές ταινίες, στις οποίες υπογράφει ο ίδιος και το σενάριο, που έφεραν και τη διεθνή αναγνώριση για τον σκηνοθέτη.
Ο ψυχισμός των ταινιών του:
· Αγαπημένο του κινηματογραφικό είδος είναι το μελόδραμα, η επιρροή και η εξέλιξη του οποίου είναι εμφανής στο έργο του.
· Η γυναίκα σε όλες της τις εκδοχές είναι ένα από τα βασικά θέματα στις ταινίες του.
· Μέσα από τις ταινίες του βλέπουμε την εξέλιξη της χώρας του, τη σκοτεινιά της καθολικής δικτατορίας του Φράνκο που κράτησε 40 χρόνια, την πτώση της (1975) και την εξέλιξη της Ισπανίας σε ένα δημοκρατικό κράτος.
· Χαρακτηριστική είναι επίσης η αισθητική των έντονων χρωμάτων, που χρησιμοποιεί σε πολλές ταινίες του.
· Συνηθίζει να δουλεύει με τους ίδιους ηθοποιούς, τους οποίους βλέπουμε να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αρκετές ταινίες του. Κάποιες από τις μούσες του είναι η Κάρμεν Μάουρα, η Σεσίλια Ροτ, η Μαρίσα Παρέδες, η Πενέλοπε Κρουθ, η Τσους Λαμπρεάβε και η Ρόσι ντε Πάλμα.
· Η σχέση του με τη μητέρα του επηρέασε σημαντικά τόσο τη ζωή του όσο και τη δημιουργία του. Η μητρική φιγούρα είναι καθοριστική στις περισσότερες ταινίες του.
Σκηνοθεσία: Πέδρο Αλμοδόβαρ.
Παίζουν: Αντόνιο Μπαντέρας, Πενέλοπε Κρουζ, Ασιέρ Ετσεαντία, Λεονάρντο Σμπαράλια, Νόρα Νάβας.
Παύλος Κάγιος / Fragilemag.gr
Leave a Reply