Το μεσημέρι της Παρασκευής η φασαρία που έκαναν κάποια πουλιά με έβγαλε τρέχοντας από το σπίτι γεμάτη ενοχές. Πάλι κάποια γάτα… Ή ήταν γάτες αυτή τη φορά;
Έναν κοκκινολαίμη τελευταία στιγμή τον έσωσα τις προάλλες από τα δόντια της Velvet. Ερχόταν εκείνη φωνάζοντάς μου θριαμβευτικά: «Κοίτα τι σου έφερα!» όσο χτυπιόταν το πουλάκι ανάμεσα στα δόντια της. Εκείνο το πρόλαβα, τώρα όμως…
Κανας κότσυφας με την παρέα του σκεφτόμουνα, αυτοί έχουν πλούσιο ρεπερτόριο φωνών και κάνουν φασαρία. Περνάνε από τη γειτονιά κάποιες φορές κι ανηφορίζουν κατά το βουνό, που δεν έχουν λόγο να πάνε οι γάτες, αφού όλοι τις καλοταΐζουμε.
Οι δικές μας γάτες είχαν βρει ένα σημείο που έπεφτε ήλιος, είχαν πάρει και το στρωσίδι τους κι είχαν ξαπλώσει. Η φασαρία που άκουσα προερχόταν από δέκα πράσινα παπαγαλάκια που είχαν παραταχθεί στα καλώδια της ΔΕΗ έξω από το σπίτι.
Α, ναι βρε, τα παπαγαλάκια που έλεγε από πέρσι η Ελληνική Ορνιθολογική εταιρεία, ασιατικής προέλευσης με εκπληκτική ικανότητα να δραπετεύουν από το κλουβί τους για να ζήσουν. Και τα καταφέρνουν αυτά να επιβιώσουν. Τρώνε τους σπόρους από νεράντζια κι η γειτονιά από νεραντζιές άλλο τίποτα. Το ‘σκασαν από κάποια pet shop, που άλλες βλέψεις είχαν γι’ αυτά, και πλέον παρέες παρέες τα βλέπεις σε πάρκα της Αθήνας, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Στη μελέτη του ο Παναγιώτης Λατσούδης, από την ΕΟΕ, για τα παπαγαλάκια του είδους «Δαχτυλιδολαίμης Ψιττακίσκος» αναφέρει: «Τα στοιχεία που υπάρχουν μέχρι στιγμής, καταδεικνύουν ότι το είδος πλέον πρέπει να συμπεριληφθεί στον επίσημο κατάλογο των πουλιών της Ελλάδας, αφού φαίνεται ότι συντηρεί έναν βιώσιμο πληθυσμό στη χώρα μας εδώ και αρκετά χρόνια». Πλήθυνε η πανίδα μας. Άντε, μπράβο.
Οι γάτες με το ένα μάτι τα παρακολουθούσαν όσο τάχα μου κοιμόντουσαν. «Αμ δεν θα σκοντάψει κανένα σας να έρθει κατά δω; Διότι εκεί πάνω πού να τα φτάσεις;»
Μπα, τα παπαγαλάκια έλεγαν τα δικά τους.
Άλλαζαν θέση μεταξύ τους, πάντα πάνω στα καλώδια της ΔΕΗ, φλυαρούσαν ακατάπαυστα. Είχε ζωντανέψει μεσημεριάτικο η γειτονιά. Αφού κι η μάινα που έχει στον από κάτω δρόμο η Λένα ξύπνησε από το μεσημεριανό της ύπνο και άλλαξε ρεπερτόριο. Συνήθως φωνάζει: « Όχι, δεν θα πας. Έλα δω. Γύρνα πίσω». Και αυτό το επαναλαμβάνει όλη τη μέρα. Κάτι άκουσε το πουλί και του κόλλησε. Την Παρασκευή φώναζε σαν τα παπαγαλάκια να δηλώσει κι αυτή την παρουσία της και τη συμπαράστασή της.
Ο συνειρμός αναπόφευκτος. Θυμάστε εκείνη τη σκηνή από την ταινία του Γιώργου Τζαβέλα «Χειροκροτήματα»(1944) με τον Αττίκ, τον Δημήτρη Χορν και τη Ζινέτ Λακάζ, που ο μαέστρος κοιτάζει έξω από το παράθυρο, με τα δαντελένια κουρτινάκια, και βλέπει τα χελιδόνια πάνω στα σύρματα της ΔΕΗ, οπότε στρώνεται και γράφει νότες στο πεντάγραμμό του;
Αυτό μου θύμισαν τα παπαγαλάκια. (Η ίδια σκηνή προϋπήρχε στο «Θωρηκτό Ποτέμκιν»(1925) του Σεργκέι Αϊζενστάιν. Δάνειο του Γ. Τζαβέλα το εύρημα, αλλά έδενε και στην περίπτωσή του, όσο να πεις).
Μια πολύχρωμη γάτα από το απέναντι σπίτι, της Αθηνάς, προσπάθησε ν’ ανέβει στην κολώνα της ΔΕΗ. Μπα, τις άλλαξαν πριν μερικά χρόνια κι είναι τσιμεντένιες, αν ήταν ακόμη ξύλινες θα τα είχε καταφέρει…
Τα παπαγαλάκια απτόητα συνέχισαν να τα λένε, να πεταρίζουν για λίγο και να επιστρέφουν στη θέση τους. Όλο αυτό θα κράτησε κανένα τέταρτο. Τα χάζευα ακούνητη, μη και τα τρομάξω. Και ξαφνικά, όλα μαζί, όπως μάλλον ήρθαν, πέταξαν κι έφυγαν. Γέμισε ο ουρανός πράσινες, φλύαρες κουκκίδες.
Σηκώθηκαν κι οι γάτες κι άρχισαν να χοροπηδάνε, αλλά ήταν πλέον αργά. Ήδη αυτά θα είχαν φτάσει στο παραδίπλα πάρκο.
Σύσση Καπλάνη
Leave a Reply