Μερικές σκόρπιες σκέψεις μετά από απίστευτες ηχητικές σφαλιάρες που δέχομαι καθημερινά οδηγώντας ή ακούγοντας δεξιά αριστερά ότι παίζει στα fm.
Η ερώτηση είναι απλή.
Ζει σήμερα το μουσικό ραδιόφωνο ή απλά τίναξε τα πέταλα;
Η απάντηση είναι απλή και δεδομένη. Όχι βέβαια. Είναι νεκρό αλλά μη του το πείτε. Με λίστα προεπιλεγμένων κομματιών και με δεκάδες άσχετους στην πλειονότητά τους «υπεύθυνους προγράμματος» σαφώς και δεν υπάρχει σοβαρό μουσικό ραδιόφωνο. Εντάξει υπάρχουν δυο τρείς που ξέρουν το τόπι αλλά τους παίρνει η μπάλα και χάνονται κι εκείνοι…Όπου κι αν γυρίσεις ακούς τα ίδια τραγούδια ξανά και ξανά.Κάθε δίωρο η ίδια γελοία κασέτα.
Το ένα παλληκαράκι αντιγράφει το άλλο παλληκαράκι και το τελικό αποτέλεσμα παραπέμπει σε γελοιότητα ολκής. Τραγουδάκια στη σειρά ατάκτως παιγμένα και κακώς επιλεγμένα πλαισιωμένα πάντα από χαζοχαρούμενες και σχεδόν λιπόθυμες ατάκες από παιδάκια που έχουν μπερδέψει το μικρόφωνο με την οδοντόβουρτσα. Κανείς πλέον δεν τολμάει να κάνει «επανάσταση», το αυτονόητο δηλαδή, και να παίξει στην εκπομπή του τα τραγούδια που του αρέσουν.
Οι εξαιρέσεις από ελάχιστες έως ανύπαρκτες.
Επόμενο ζητούμενο λοιπόν.
Ο έλληνας ακροατής ξέρει τι θέλει;
Απαντώ. Ασφαλώς και ξέρει τι θέλει. Το ερώτημα μεγάλο και απλό. Πού να το βρει όμως. Οι εταιρείες αλλού πατάνε κι αλλού βρίσκονται.. Τα όποια δισκάδικα κλείνουν το ένα μετά το άλλο λες κι έχει πέσει επιδημία. Τα κλαμπ ανύπαρκτα. Τα χρήματα εξανεμίζονται. Τα τηλεοπτικά μουσικά προγράμματα από ανύπαρκτα έως κλινικά νεκρά. Εντελώς.
Η κατάσταση στο internet; Θολή. Πρέπει να το κουράσεις πολύ για να βρεις εναλλακτικές και κάποια διέξοδο.
Αδιέξοδο λοιπόν και αμέτρητα ερωτηματικά.
Οι συγκρίσεις αναπόφευκτες με ότι γινόταν παλιά.
Όχι πως όλα όσα γίνονταν στα 80΄ς και στα 90΄ς και στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 2000 ήταν καλά και άγια.
Πέρασα από διευθυντικές θέσεις σε κορυφαία και ανταγωνιστικά ραδιόφωνα . Δούλεψα στον Sky 100,4 fm stereo, στον Flash 961 στον Seven X 98,7 fm stereo, στην ΕΡΑ, στον Ciao 104,2 fm και αλλού…
Προς Θεού.
Και τότε είχαμε ηλίθιους που παρίσταναν τις αμερικανόφερτες φίρμες. Και τότε υπήρχαν νούμερα της δεκάρας που με ένα χτένισμα κι ένα λούσιμο της περούκας που φόραγαν πίστευαν ότι έχουν γίνει Duran Duran…
Και τότε έβλεπες καραγκιοζιλίκια και δήθεν ξερόλες με άποψη αλλά πλέον το θέμα έχει ξεφύγει.
Δεν μπορεί να αναζητάς σωτηρία στο web radio ή σε ελάχιστα προγράμματα κρυμμένα στην ΕΡΤ ή σε κάποια άλλα ειδικά ραδιόφωνα. Δεν μπορεί ρε φίλε να ψάχνεις για φως στο σκοτάδι έχοντας πνιγεί από το Despacito από τη Shakira από όλη την latin ποπ κουλτούρα και από όλη την συνεχή επανάληψη ήχων και ρυθμών που δεν λένε τίποτα και μέσα σε όλο αυτό το συρφετό να θέλεις να πείσεις τον άλλο ότι δεν είσαι ελέφαντας γιατί θέλεις να ακούσεις Doors ή γιατί έχεις νοσταλγήσει Στράτο Διονυσίου γιατί θέλεις να ακούσεις Χόρν ή Χατζιδάκι αλλά και Poll και Τουρνά και νέο κύμα και στις 16 Μάη μήνα με Σταμάτη Κόκοτα αλλά και τη δισκογραφία των Pink Floyd και των Metallica και του Sting…
Δεν είναι δυνατό να μην ακούγεται Πανούσης να μην ακούγεται Παπάζογλου να μην υπάρχει καν στο τοπίο low bap και B.D.Foxmoor σ’ αρέσουν δεν σου αρέσουν όλα αυτά και να τρως στη μάπα από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί αδιαμαρτύρητα Katy Perry The Weeknd και το Lost on you…Δεν μπορεί να πεθαίνει η Αρλέτα και να μην ιδρώνει το αυτί κανενός καλόπαιδου να ελεήσει να της κάνει ένα αφιέρωμα στο ρημάδι του γιατί είναι διακοπές στη Μύκονο. Δεν μπορεί να έχεις επέτειο του Morrison και να μην ασχολείται κανείς με ένα θρύλο. Δεν είναι δυνατό να υπάρχει επέτειος Hendrix και να ακούω από το πρωί μέχρι το βράδι Adele.Φτάνει. Έλεος ρε μάγκες. Λυπηθείτε τον εαυτό σας και μετά εκείνους που σας κάνουν ακόμα τη χάρη να παίζουν με τη βελόνα του ραδιοφώνου τους και να πέφτουν κατά λάθος πάνω σας…
Βασίλης Λούκας
Leave a Reply