Όταν πήγα στο θέατρο Αποθήκη, το 1999 να δω τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη στο Σεσουάρ για Δολοφόνους πήγαινα να δω μια παράσταση που είχε διαφημιστεί ως η πρώτη διαδραστική παράσταση, που οι θεατές αποφασίζουν το φινάλε και φυσικά η προσμονή ήταν μεγάλη. Άλλωστε το «διαδραστικό» το μακρινό 1999 ήταν κάτι πρωτόγνωρο για το θέατρο και γενικά ήταν κάτι πρωτόγνωρο.
Φυσικά το έργο πήγε σφαίρα, μείναμε με ανοιχτό το στόμα, χαρήκαμε που γίναμε μέρος αυτής ιδιαίτερης παράστασης και το «σεσουάρ» έγινε η μακροβιότερη παράσταση στην Ελλάδα.
Φέτος, λοιπόν, στο θέατρο Λαμπέτη γίνεται το αδιαχώρητο για την εκδοχή του «Σεσουάρ» 2021.
Μου έκανε εντύπωση, πριν μιλήσω για την παράσταση, ο κόσμος που έκανε ουρά στην Αλεξάνδρας μέχρι να ελεγχθούν τα πιστοποιητικά και οι ταυτότητες. Ένα ετερόκλητο κοινό, όλων των ηλικιών με κοινό παρονομαστή την προσμονή για να περάσουν καλά. Αυτό «έκλεψα» προσπαθώντας να ακούσω κουβέντες. Και άκουσα: όλοι είχαν κάποιον που την είχε δει και τους την είχε συστήσει ανεπιφύλακτα.
Τελειώνοντας η παράσταση κατάλαβα ακριβώς τι άκουγα στα κρυφά, κάνοντας αυτό το ιδιότυπο δικό μου γκάλοπ έξω από το θέατρο. Είμαι έτοιμος κι εγώ να την προτείνω σε φίλους να πάνε να τη δούνε!
Η διασκευή του Θοδωρή Πετρόπουλου, που είχε κάνει και την πρώτη μεταγραφή του έργου στα ελληνικά, ακολουθεί την εποχή και δίνει την ευκαιρία στους ηθοποιούς να αξιοποιήσουν τις σκηνοθετικές οδηγίες του Νικορέστη Χανιωτάκη για να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό και να χαρίσουν στον θεατή μια σπαρταριστή παράσταση.
Αν και είμαι ενθουσιασμένος, δεν μπορώ να μην πω ότι στα πρώτα λεπτά της παράστασης που οι ηθοποιοί φωνάζουν λίγο περισσότερο απ’ ό,τι εγώ μπορώ να αντέξω αισθάνθηκα λίγο άβολα και φοβήθηκα ότι πίσω από τις φωνές προσπαθούν να κρύψουν κάποια αδυναμία. Λάθος, λάθος, έκανα λάθος! Στην πορεία και η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες με αποζημίωσαν και φυσικά με συνεπήραν. (Ακόμη και τώρα πάντως δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο σκηνοθέτης είχε βάλει τον θίασο να φωνάζει θυμίζοντας λίγο τηλεοπτικό Ρήγα – τέλος πάντων.) Μόνο ο δολοφόνος κρύβεται τελικά στην παράσταση αυτή. Κι εμείς οι θεατές καλούμαστε να τον ανακαλύψουμε.
Η παράσταση κυλάει σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι. Ακόμη κι όταν, εμείς το κοινό, παρεμβαίνουμε και κάνουμε τα δικά μας, οι ηθοποιοί, με κορυφαίο τον Δημήτρη Μακαλιά, μπαίνουν στο παιχνίδι της διάδρασης και απογειώνουν με τους αυτοσχεδιασμούς τους το θέαμα. Ο Δημήτρης Μακαλιάς ξεχωρίζει γιατί το παίξιμο του αποπνέει μια στιβαρή ευγένεια. Η κωμική φλέβα του και η θητεία του στο stand up φανερώνονται με τον καλύτερο συνδυασμό στο έργο αυτό.
Ο Ιωάννης Απέργης, ως κομμωτής παίζει με την καρδιά του τον ρόλο του Τόνι. Το ταλέντο του Απέργη είναι ορατό παρά τον γκροτέσκο χαρακτήρα που υποδύεται. Μεγάλη έκπληξη ήταν ο τρόπος που η Τζένη Θεωνά αλληλεπιδρά με τον κόσμο – και το λέω έκπληξη γιατί δεν την έχουμε δει σε stand up στιγμές.
Ζήσης Ρούμπος, Δανάη Μιχαλάκη και Χάρης Χιώτης είναι κι αυτοί πολύ καλοί και κερδίζουν το ενδιαφέρον του κοινού.
Τη βραδιά που είδα εγώ την παράσταση, όταν ο αστυνόμος Σταυράκος, ο Δημήτρης Μακαλιάς δηλαδή, άρχισε να βάζει το κοινό στο έργο για την ανακάλυψη του ενόχου το πράγμα ξεστράτισε μιας και υπήρξαν πολλοί θεατές που άρχισαν να ενοχοποιούν τον ίδιο τον αστυνόμο και τον βοηθό του. Η κατάσταση έδειχνε να ξεφεύγει από τα συνήθη κι αυτό είδαμε ότι το χάρηκαν και οι ηθοποιοί. Πρωτίστως όμως το χαρήκαμε εμείς οι θεατές. Δεν θα σας πω ποιον βγάλαμε ένοχο εμείς εκείνο το βράδυ- θα έχετε τη δική σας ευκαιρία να «καταδικάσετε» τον δικό σας «δολοφόνο»!
Το «Σεσουάρ για δολοφόνους» είναι μια τίμια παράσταση που σέβεται τον θεατή και προσφέρει μια αγνή απολαυστική διασκέδαση. Δεν εκβιάζει το γέλιο με κλισέ και ευκολίες. Παίζεται στο θέατρο Λαμπέτη από Τετάρτη ως Κυριακή – κλείστε εγκαίρως τα εισιτήριά σας!!!
Γιάννης Καφάτος
ΥΓ (για δεινοσαύρους με ασθενή μνήμη) Στην πρώτη διανομή συμμετείχαν οι ηθοποιοί: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Ματθίλδη Μαγγίρα, Κώστας Κόκλας, Υρώ Μανέ, Τόνι Άντονι και Σταύρος Νικολαΐδης.
Leave a Reply