Ο Προκόπης Παυλόπουλος γονάτισε σε εκκλησία, ο υπουργός δίπλα του έγινε ένα με τη μοκέτα και έτσι απολαύσαμε για άλλη μία φορά το τι σημαίνει «Σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία», ποιο είναι το «όραμα» για το μέλλον σ’ αυτή τη χώρα, όπου οι γονυκλισίες, τα προσκηνύματα και τα σκυψίματα περισσεύουν.
Δεν είχε δικαίωμα ο πρόεδρας να γονατίσει, να προσκυνήσει, να φιλήσει χέρια παπάδων; Δεν είχε δικαίωμα να είναι πιστός; Και βέβαια, αλλά κανένα πρωτόκολλο δεν τον υποχρεώνει να το κάνει. Τι τον υποχρεώνει; Η σχέση μεταξύ δύο εξουσιών, που στην Ελλάδα κάνουν παιχνίδι (και πολλές δουλίτσες) επί αιώνες
Υπερβολές θα πεις. Υπερβολές; Έχει κανείς αίσθηση τι συμβαίνει εδώ και δεκαετίες με το παρεκκλησιαστικό παρακράτος της Θεσσαλονίκης που εκλέγει βουλευτές όπως ο Παπαθεμελής ή ο Βενιζέλος και σχεδόν το σύνολο των βουλευτών της δεξιάς, γιατί έχουν στήσει ένα μαγαζάκι με το οποίο έχουν στο τσεπάκι τους ψηφοφόρους και έδρες. Είναι τυχαίο ότι φυτεύτηκε εκεί – από την Αλεξανδρούπολη- ο ακροδεξιός τηλεσελέμπριτι Άνθιμος, που το παίζει τιμητής των πάντων και όταν στο ίδρυμα το οποίο διοικεί καταγγέλλονται βιασμοί κάνει το παγώνι;
Θυμάται κανείς το «κράτος» του Καντιώτη στη Φλώρινα, όπου ένας μητροπολίτης έκανε ό,τι γούσταρε, επέβαλε ακόμα και τους κανόνες στην καθημερινή ζωή, χωρίς να τον αγγίζει κανείς;
Όλα αυτά, αγαπητά μου φιλαράκια, υπάρχουν όχι μόνο γιατί δύο εξουσίες συναλλάσσονται αλλά γιατί το κοινό όλ’ αυτά τα χειροκροτά και πετάει και γαρύφαλλα (και δεν θυμάται πλέον αν απέκτησε τη συνήθεια στον Επιτάφιο ή στα σκυλάδικα)
Οι περισσότεροι Έλληνες, μιλάνε για το ένδοξο παρελθόν, για Παρθενώνες, για Πλάτωνες και Αριστοτέληδες, αν και απ’ αυτούς δεν έχουν διαβάσει ούτε τίτλο σε εξώφυλλο, αλλά γουστάρουν Βυζάντιο. Θεοκρατία και τα μυαλά στα κάγκελα. Έτσι εκπαιδεύτηκαν. Το όνειρο δεν είναι καμιά Αθηναϊκή Δημοκρατία, καμία κοσμική αντίληψη του κράτους. Είναι να μπούμε στην Αγιά Σοφιά, αφού λεπιδιάσουμε τους απίστους. Δεν είναι με τον Αριστοτέλη, δεν είναι με τον Επίκουρο, δεν είναι με τον Αριστοφάνη ο μέσος Έλληνας. Με τον Παΐσιο είναι.
Οκ, δεν είναι όλοι έτσι, μην αυτοπυροβολούμαστε, αλλά αυτοί είναι η «εκπαίδευση» στην Ελλάδα από τότε που υπάρχει ως κράτος.
Δεν είναι μια εκπαίδευση πίστης, είναι μια εκπαίδευση υποταγής γι αυτό και θα δεις χιλιάδες παρατρεχάμενους είναι έτοιμοι να πέσουν στα γόνατα και να φιλήσουν το χέρι του κομματάρχη. Λιγότεροι σήμερα απ’ ότι στο παρελθόν, αλλά πάντα υπαρκτοί.
Θα μου πεις μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά; Προφανώς όχι. Οι Άγγλοι το έχουν λύσει πιο απλά το ζήτημα. Αρχηγός του κράτους η βασίλισσα, αρχηγός και της θρησκείας, οπότε προσκυνάς έναν και καθαρίζεις. Και καβατζώνεις θέση στον Παράδεισο και συμμετέχεις στο καραγκιοζιλίκι που λέγεται βασιλεία, όπου μερικές εκατοντάδες τεμπελαχανάδες υποκρίνονται ότι είναι σημαντικότεροι από τους υπόλοιπους θνητούς, ενώ οι περισσότεροι αδυνατούν να ξεχωρίσουν το δεξί από το αριστερό παπούτσι τους.
Όλα τα τελετουργικά, όλα τα «πρέπει» μιας τελετής σπάνια είναι επιταγές του ιδρυτή μιας θρησκείας. Είναι τα «πρέπει» κάποιων ιερατείων που τα περνούν στο ποίμνιο ως αποδείξεις πίστης, πασπαλίζοντας τα με λέξεις όπως «δέος» και «κατάνυξη», για να κάνουν πιο πειστική την αναγκαιότητά τους.
Το χειρότερο στις μέρες που ζούμε δεν είναι ότι ο «Ανώτατος Άρχων» (τρομάρα του) αναγκάζεται να ακολουθήσει τελετουργικά που δεν τιμούν καθόλου το ρόλο του. Το χειρότερο είναι όταν το κάνει οικειοθελώς, γιατί το έχει αποδεχτεί, γιατί έχει αποδεχτεί μία άλλη εξουσία πάνω από τη δική του κι αυτή είναι η εκκλησιαστική.
Και ακόμα πιο τραγικό είναι ότι σώμα των πιστών θα χειροκροτήσει γιατί έτσι έχει εκπαιδευτεί, έτσι έχει συνηθίσει, έτσι ορίζει τη φύση του κράτους του. Στα γόνατα μπροστά σε κάθε εξουσία. Στα γόνατα, όπως αρέσει σε κάθε ηττημένο μικροαστό.
Leave a Reply