Παρά τη δυνατή νεροποντή, το βράδυ της Τετάρτης που βρέθηκα στο Θέατρο 104, οι θεατές για την «Αρτζεντίνα» του Σταύρου Δάλκου, γεμίσαμε την αίθουσα του.
Το σκηνικό παρέπεμπε σε μπαρ-ο με ένα σύνηθες πρώτο συνθετικό την ώρα που θα έκλεινε.
Ο Σταύρος Δάλκος έχει γράψει μια πολύ δυνατή ιστορία για τη φιλία, την καταπίεση, τη θυματοποίηση, τα προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα αλλά και τις μεταπτώσεις που μπορεί να έχει ο καθένας από εμάς αναλόγως των περιστάσεων που θα βρεθούμε.
Ο Σταύρος Δάλκος και ο Γιώργος Αλεβιζάκης μας προσέφεραν μια καταιγιστική παράσταση με δύο ήρωες επί σκηνής και κάποιους ακόμη – με τους οποίους ο ήρωας μιλούσε στο τηλέφωνο. Το ενδιαφέρον ήταν ότι και αυτοί οι αφανείς ήρωες ήταν δουλεμένοι και ήταν σαν να τους άκουγες, σαν να τους αναγνώριζες ακούγοντας τις αποκρίσεις του ήρωα που τους μιλούσε στο τηλέφωνο.
Η παράσταση έχει χαρακτηριστεί ως ακατάλληλη για ανηλίκους λόγω της σκληρής γλώσσας που χρησιμοποιεί, πιστέψτε όμως ότι κάθε λέξη που ακούγεται στη σκηνή του θεάτρου έχει λόγο ύπαρξης.
Η παράσταση έχει ρυθμό, κάτι που για μένα είναι πάντα ζητούμενο όταν παρακολουθώ θέατρο, πάνω απ’ όλα όμως το κείμενο του Σταύρου Δάλκου είναι καλοδουλεμένο και οι διάλογοι του ρεαλιστικοί. Η σκηνοθεσία της παράστασης έγινε από τους δύο πρωταγωνιστές, Σταύρο Δάλκο και Γιώργο Αλεβιζάκη
Αυτή η δουλειά λοιπόν, που την προτείνω ανεπιφύλακτα καθώς έχει ακόμη δέκα παραστάσεις (Τετάρτη και Πέμπτη στο θέατρο 104) στάθηκε αφορμή να γνωρίσω τον συγγραφέα και να κάνουμε μια ενδιαφέρουσα κουβέντα.
Ποιος πρωτοδιάβασε την Αρτζεντίνα και πώς γεννήθηκε η παράσταση;
Όταν ολοκλήρωσα τη συγγραφή της «Αρτζεντίνας», ο πρώτος που το διάβασε ήταν ο Γιώργος Αλεβιζάκης, ο οποίος από την αρχή είχε ενθουσιαστεί με την ιδέα και με παρότρυνε να το ολοκληρώσω. Ήταν λοιπόν φυσικό επακόλουθο να συνεργαστούμε και να στήσουμε μαζί την παράσταση.
Οι δύο ήρωες, επί σκηνής, του έργου μου έδωσαν την αίσθηση ότι είναι θύματα. Συμφωνείς; Και αν ναι τίνος θύματα είναι τελικά;
Ναι, ακόμα και αν φαινομενικά θα μπορούσε να πει κάποιος ότι υπάρχει ο «καλός» και ο «κακός» στην ιστορία βάσει των επιλογών του καθενός, σε τελική ανάγνωση και οι δύο χαρακτήρες φαίνονται να είναι θύματα. Και είναι θύματα ακριβώς γιατί οι επιλογές τους ουσιαστικά δεν είναι καν δικές τους, αλλά τους τις έχει «φορέσει» η γενιά που τους γαλούχησε.
Είναι πάντα μια καλή δικαιολογία «οι άλλοι» για τυχόν συμπεριφορές του ατόμου;
Σίγουρα. Αν και είναι λίγο αντιφατικό αυτό σε σχέση με την προηγούμενη απάντηση, πιστεύω ότι αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε και να εξελιχθούμε, πρέπει να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και να πάψουμε να κατηγορούμε τους «άλλους»… γονείς, φίλους, κοινωνία.
Πόσο η φιλία μπορεί να γίνει χειριστική και τελικά παρασιτική;
Η φιλία παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή όλων μας. Πιστεύω ότι πολλοί έχουμε συναντήσει ανθρώπους τοξικούς που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τη φιλία μας ή ακόμα και εμείς οι ίδιοι να έχουμε συμπεριφερθεί, άθελά μας ίσως, χειριστικά σε άλλους. Νομίζω ότι όταν αποδεχόμαστε τέτοιους «παρασιτικούς» φίλους, τότε σημαίνει ότι έχουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης που διατηρούμε τέτοιες σχέσεις. Η φιλία όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να έχει τέτοια βαρίδια. Θα πρέπει πάντα να είναι ένα ασφαλές καταφύγιο για όλους μας.
Οι ήρωές σου «μεταμορφώνονται» μέσα στο έργο. Ποιος από τους δύο πιστεύεις ότι υπέστη τη μεγαλύτερη «μεταμόρφωση»;
Προτιμώ να μην αποκαλύψω πολλά για τη «μεταμόρφωση» αυτή, προκειμένου να κρίνει ο ίδιος ο θεατής για το ποιος την υφίσταται σε μεγαλύτερο βαθμό.
Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον σχόλιο που άκουσες από θεατή μετά την παράσταση;
«Ήταν τόσο οικείο που ξέχασα ότι βλέπω θέατρο».
Πώς θα προσδιόριζες τον εαυτό σου;
Αρκετά μοναχικό, με μία μεγάλη αγωνία να αφήσει κάτι πίσω του.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Να μη με καταπιεί αυτή η μοναξιά.
Γιάννης Καφάτος
Δείτε το τρέιλερ της παράστασης:
Κρατήσεις Εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/artzentina/
Leave a Reply