Στην περίπτωση που η χώρα μας συνεχίσει τον επιβεβλημένο δρόμο που βαδίζει μέχρι τώρα, όσον αφορά την αντιμετώπιση της Τουρκικής επεκτατικότητας, οι επιλογές θα είναι πολύ συγκεκριμένες από ένα διάστημα και μετά, εάν δεν συμβεί κάτι απροσδόκητο. Ο δρόμος της ενεργητικής διπλωματίας φέρνει αποτελέσματα, ειδικά αν κάποια στιγμή οδηγηθούμε σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων, όπου θα μιλήσουμε αποκλειστικά για οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών μεταξύ μας. Μέχρι στιγμής αυτή η εξέλιξη συγκεντρώνει μηδαμινές πιθανότητες καθώς κανένας από τους δύο δεν συμβιβάζεται σε εκπτώσεις από τις θέσεις του για έναρξη συνομιλιών και ατζέντα.
Για την Ελλάδα είναι θέμα εθνικής κυριαρχίας η μη υποχώρηση σε συζητήσεις που την θίγουν κατάφορα και για την Τουρκία του Ερντογάν είναι θέμα πολιτικής επιβίωσης η συνέχιση της μαξιμαλιστικής εξωτερικής πολιτικής έστω και στα λόγια. Με επικλήσεις στη λογική και το διάλογο οι Γερμανοί και οι Αμερικάνοι δεν πρόκειται να καταφέρουν τίποτα. Είναι ζήτημα επιβίωσης για διαφορετικούς λόγους η μη υποχώρηση. Το κόστος της θα είναι μη διαχειρίσιμο και για τις δύο πλευρές, οπότε ξεχνάμε το διάλογο σε αυτή τη φάση. Οι επιλογές που μένουν είναι συγκεκριμένες. Πρώτη η διατήρηση της έντασης και η αύξηση εξοπλισμών με σκοπό την ισορροπία δυνάμεων και δεύτερη στο προσεχές διάστημα, εννοώντας έως τις αρχές του 21, βραχύβια στρατιωτική εμπλοκή των δύο χωρών σε θάλασσα και αέρα για χάρη του Καστελόριζου κυρίως.
Η δεύτερη εξέλιξη εξαρτάται αποκλειστικά από τη διάθεση για ρίσκο από την πλευρά Ερντογάν. Όσο χάνει το εσωτερικό παιχνίδι τόσο θα αυξάνονται οι πιθανότητες να παρθεί αυτό το ρίσκο. Εάν λοιπόν προβεί σε ξεκάθαρη και απρόκλητη αμφισβήτηση τη Ελληνικής κυριαρχίας του συμπλέγματος, οι επιλογές της Ελλάδας είναι λίγες αν όχι μία. Την απομάκρυνση της όποιας απειλής από την περιοχή. Ειλικρινά δεν είμαι σε θέση να προβλέψω την εξέλιξη μιας στρατιωτικής εμπλοκής, ούτε τον τρόπο απομάκρυνσης της όποιας απειλής της Ελληνικής κυριαρχίας από την περιοχή. Αυτό που γνωρίζω είναι πως η χώρα μας δεν πρέπει να δεχτεί τετελεσμένα σαν αυτά της Κύπρου και των Ιμίων ξανά.
Όταν η διπλωματία δεν αποδίδει πλήρως, τότε μένουν οι ένοπλες δυνάμεις ως η τελευταία επιλογή προάσπισης των δικαιωμάτων ενός κράτους. Τα πράγματα είναι τόσο οριακά που οφείλουμε να μην αποκλείουμε καμία εξέλιξη. Ήμουν πάντα μέσα από τα άρθρα μου υπέρ του διαλόγου ακόμα και υπέρ της δαιμονοποιημένης συνδιαχείρισης υπό προϋποθέσεις. Αυτές οι προϋποθέσεις δεν υφίστανται και δεν προβλέπεται να υπάρξουν και στο μέλλον, όσο η εθνική γραμμή της Τουρκίας μένει προσηλωμένη στο προβοκάρισμα και την επιθετική διεκδίκηση ανύπαρκτων και φαντασιακών δικαιωμάτων. Δεν γίνεται η Ελλάδα να δεχτεί υποχωρήσεις όταν για συνομιλητή έχει την Τουρκία. Δεν είναι Πρέσπες αυτή η κατάσταση όπως ανερυθρίαστα παραδέχθηκε ο πρωθυπουργός στη βουλή, ξεχνώντας τη στάση του κόμματος του και την κινδυνολογία που έσπειρε τότε.
Από την διαμεσολάβηση της Γερμανίας και των ΗΠΑ πάντως δεν έχουμε να περιμένουμε στην παρούσα στιγμή τίποτα απολύτως. Τίποτα απολύτως που να μην θίγει κατάφορα την εθνική μας αξιοπρέπεια και κυριαρχία. Ούτως ή άλλως ωθούμαστε σε μια εξαναγκασμένη «λύση» μέσω της πίεσης που μας ασκείται. Ειδικά από τη στιγμή που θα επιβληθούν «κυρώσεις» από πλευράς ΕΕ προς της Τουρκία, οι οποίες θα είναι ένα προμελετημένο χάδι χωρίς ουσιαστικές συνέπειες για την Τουρκία, το μπαλάκι θα βρεθεί στα δικά μας χέρια. Με την επίφαση των «κυρώσεων» θα εμφανιστούμε εμείς ως οι αδιάλλακτοι της υπόθεσης που δεν αποδεχόμαστε τίποτα τορπιλίζοντας την διάθεση για διάλογο από την άλλη πλευρά, η οποία προχωρά σε κάτι εξωφρενικό μετά το «μαζεύει» και έτσι «αποδεικνύει» στη διεθνή κοινότητα πως ακούει στη «λογική». Προμελετημένο και αυτό.
Για παράδειγμα… θα βάλει το ερευνητικό να πλεύσει σε πολύ κοντινή απόσταση από το Καστελόριζο παραβιάζοντας κάθε έννοια εθνικών χωρικών υδάτων και στη συνέχεια θα το αποσύρει από κει για να αποδείξει πως υποχωρεί, πως δεν είναι αυτή το πρόβλημα στην υπόθεση, αλλά οι μαξιμαλιστές Έλληνες που τα θέλουν όλα δικά τους και δεν κατανοούν πως ένα τόσο μεγάλο έθνος όπως το Τουρκικό δεν έχει θαλάσσιο ζωτικό χώρο στη Μεσόγειο. Αυτή είναι η τακτική μέχρι τώρα και αποδίδει ως ένα βαθμό με την αμέριστη «συμπαράσταση» της Γερμανίας. Οι Τούρκοι λένε: «είδατε… εμείς υποχωρήσαμε» και οι Ευρωπαίοι: «Είδατε… εμείς κάναμε αυτό που έπρεπε, ψηφίσαμε κυρώσεις» άρα το πρόβλημα είναι η Ελλάδα. Βάλτε νερό στο κρασί σας. Δηλαδή υποχωρήστε και καθίστε να μιλήσετε με ατζέντα που περιλαμβάνει από Έβρο μέχρι Κύπρο. Από αποστρατιωτικοποιήσεις μέχρι παραχώρηση επήρειας.
Πραγματικά η Γερμανία συμπεριφέρεται με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον της και σε αυτή την περίπτωση, προσποιούμενη κάποιες φορές την αλληλέγγυα προς την Ελλάδα στα λόγια φυσικά. Είναι εξωφρενικό και «δυσνόητο» το πώς η συμπεριφορά της βάζει τη μία μετά τη άλλη βόμβα στα θεμέλια τη ένωσης. Αυτό που οφείλουν να καταλάβουν οι Ευρωπαίοι είναι πως η Ελλάδα δεν ζητά τη διαμεσολάβηση τους για να τα βρούμε με την Τουρκία. Αυτό είναι εντελώς ουτοπικό στην παρούσα συγκυρία. Ζητά την στήριξη τους. Ζητά αυτό που κάνει για τους δικούς της εθνικούς σκοπούς φυσικά η Γαλλία. Αυτό χρειαζόμαστε τώρα.
Έμπρακτη και υλική υποστήριξη στον κυκεώνα που αντιμετωπίζουμε μόνοι μας όλα αυτά τα χρόνια του προσφυγικού και που έχει εξελιχθεί τον τελευταίο χρόνο σε ύψιστο πρόβλημα εθνικής ασφάλειας με την συμπεριφορά της Τουρκίας, η οποία έχει βάλει σε εφαρμογή το σχέδιο «νέο-οθωμανισμός». Όταν οι Ευρωπαίοι συνειδητοποιήσουν τις πραγματικές διαστάσεις του σχεδίου αυτού, που μάλλον προς ώρας το θεωρούν το όνειρο ενός ημίτρελου μεγαλομανή, εύχομαι να μην είναι αργά.
Χάρης Φιλιππάκης
Leave a Reply