Οφείλουν να αποφασίσουν πολλά ΜΜΕ, δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες όπως και η κυβέρνηση, πως θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ εν τέλει. Τι είδους κόμμα τον θέλουν και ποια χαρακτηριστικά θέλουν να έχει ο πρόεδρος του. Καταντάει πλέον γραφική η ανάλυση πολλών που από το 2015 και έπειτα αλλάζουν άποψη ανά μέρα και ανάλογα με την δυναμική που παρουσιάζει το κόμμα από μέρα σε μέρα.
Πώς θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ;
«Σοβαρό» κόμμα, δηλαδή εγκεκριμένο από τις αγορές και πιθανή κυβερνητική επιλογή; Κόμμα διαμαρτυρίας; Κόμμα «γαρνιτούρα» για το πολιτικό σύστημα; Κόμμα αριστερό, ιδεολογικά συνεπές και στεγανό που θα τρομάζει τις αγορές και θα θέτει εν αμφιβόλω την δυτική τροχιά της χώρας; Όλα μαζί;
Αυτή η αμηχανία όσον αφορά την κατεύθυνση του, έχει εισχωρήσει καιρό τώρα εντός και του κόμματος το οποίο ζει ένα ιδεολογικό βέρτιγκο. Η εποχή θυμίζει ως ένα βαθμό το βέρτιγκο της ΝΔ την δεκαετία του 80 και 90 που έψαχνε τρόπο να νικήσει τον Α. Παπανδρέου αλλάζοντας ηγεσία, με την ίδια συχνότητα που αλλάζουν τα Ελληνικά ποδοσφαιρικά κλαμπ προπονητές.
Η Κυριακή ανέδειξε έτι μία φορά την περιθωριοποίηση των μεταπολιτευτικών συνηθειών. Το δίπολο δεξιά/αριστερά φθίνει, οι αμιγώς ιδεολογικές και πολιτικές τοποθετήσεις πείθουν όλο και λιγότερο και όχι άδικα μετά την μνημονιακή δεκαετία και τις τόσες κυβιστήσεις όλων και την σκυτάλη παίρνουν «οριστικά» τα social media, η μεθοδευμένη εμφάνιση, ο κοσμοπολιτισμός σε όλα τα επίπεδα, αλλά και η φρεσκάδα του άφθαρτου και νέου και όχι η εμπειρία. Επίσης η ευελιξία στις θέσεις πλέον θεωρείται πλεονέκτημα και όχι δείγμα οπορτουνισμού. Λίγο απ’ όλα και τίποτα πολύ.
Η εκλογή Μητσοτάκη και η πολιτική του επικράτηση έχει επηρεάσει το πολιτικό σύστημα πολύ περισσότερο απ’ όσο ο ίδιος και το επιτελείο του μπορούσαν να φανταστούν το 2015 όταν κατέβαινε υποψήφιος για την προεδρεία της ΝΔ. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Αυτός και το επιτελείο του ήταν οι πρώτοι που διέγνωσαν τις κοινωνικές μεταστροφές που επέφεραν τα μνημόνια. Την αποπολιτικοποίηση που συντελείται μέχρι σήμερα και που θα ενταθεί. Το αίτημα της εκδυτικοποίησης του κράτους και της πολιτικής σκηνής.
Όπως ακριβώς είχε διαγνώσει ο Α. Παπανδρέου πριν το 1981 το αντιδυτικό αίσθημα, με την ίδια μέχρι στιγμής κατάληξη πραγμάτωσης και για τα δύο αιτήματα. Ούτε ο Παπανδρέου έφερε την ρήξη και την ακηδεμόνευτη πορεία, ούτε ο Μητσοτάκης εκσυγχρόνισε το κράτος ικανοποιητικά. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε βέβαια πως δεν μιλάμε για στόχους που υλοποιούνται εύκολα και γρήγορα.
Αυτό έδινε και δίνει προς ώρας στην κυβέρνηση Μητσοτάκη το προβάδισμα. Το δυτικότροπο προφίλ της, από άποψη εικόνας τουλάχιστον. Άλλωστε η πολιτική είναι κατά βάση θέμα εικόνας και δευτερεύοντος ουσίας. Στην χώρα μας ένα παραπάνω. Γι’ αυτό υποστήριξα στο προηγούμενο άρθρο πως ο Σ. Κασσελάκης μπορεί να ανταγωνιστεί τον ΠΘ σε προφίλ κι αυτό οι φιλικά προσκείμενοι στον Κ. Μητσοτάκη το κατανοούν και βρίσκονται σε αμηχανία χειρισμού της κατάστασης.
Φτάσαμε στο σημείο να ακούμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει την ιδεολογική του ταυτότητα με τον Κασσελάκη, ταυτότητα την οποία έψεγαν στο παρελθόν διότι οδηγούσε την χώρα στα βράχια.
Μια κατάσταση τραγελαφική που ένα πράγμα καταδεικνύει. Όλα ορίζονται από τα συμφέροντα της στιγμής, κάτι που αποδεικνύει την αποτελεσματικότητα της ευελιξίας στην πολιτική σε συνδυασμό με την κοντή μνήμη.
Χάρης Φιλιππάκης
Leave a Reply