Όπως και πέρσι έτσι και φέτος συνεχίζουμε να βρισκόμαστε στις συνθήκες της πανδημίας
που ένας από τους τομείς που έχει πλήξει πολύ έντονα είναι η μουσική. Με συνθήκες σε
λίγο καλύτερη κατάσταση από πέρσι να επιτρέπουν στο εξωτερικό να γίνουν κάποιες συναυλίες
και κάποια μικρά φεστιβάλ. Στη χώρα μας για δεύτερο χρόνο είχαμε ελάχιστες σε ανοιχτούς
χώρους και καθόλου φεστιβάλ. Για άλλη μια χρονιά ο κύριος τρόπος στη διάδοση της μουσικής
παρέμεινε το ίντερνετ. Στις φετινές επιλογές υπάρχει ενιαία λίστα άλμπουμ χωρίς διαχωρισμό
Ελληνικά-Ξένα. Τέλος όπως και τις άλλες φορές στην σειρά αρίθμησης δεν υπάρχουν βαθμολογικά
ή άλλα κριτήρια.
1)Idles – Crawler (Punk Rock)
Μετά το πολύ καλό περσινό Ultra Mono οι Idles δεν επαναπαύτηκαν αλλά μας εξέπληξαν
για άλλη μια φορά ευχάριστα. Το Crawler είναι το πιο ώριμο ως τώρα πόνημα τους που
μέσα απο αυτό ξεδιπλώνουν τις συνθετικές τους ικανότητες. Ξεκινούν με βάση το Punk
και απλώνονται απο το Post-Punk ως το Noise με άλλοτε πιο σκοτεινή και άλλοτε πιο
επιθετική διάθεση. Σίγουρα ένα απο τα συγκροτήματα που θέλουμε να δούμε Live μέσα
στη χρονιά που έρχεται.
2)Death from Above 1979 – Is 4 Lovers (Dance-Punk)
Οι Death from Above είναι μια απο τις περιπτώσεις που όσα χρόνια και αν περάσουν
συνεχίζουν να διατηρούν τον ήχο τους το ίδιο φρέσκο. Τέταρτο άλμπουμ για το Duo
απο τον Καναδά που συνεχίζει να μπλέκει την DIY αισθητική του Punk με όμορφες και
ξεσηκωτικές συνθέσεις. Ένας απο τα άλμπουμ που άκουσα πάρα πολύ το πρώτο εξάμηνο
της χρονιάς που φεύγει. Και αν δεν έχεις πειστεί άκου το One + One παρακάτω.
3)Bobby Gillespie, Jehnny Beth – Utopian Ashes (Alternative Rock)
Ένα άλμπουμ και μια συνεργασία έκπληξη απο τον Bobby Gillespie των Primal Scream
και την Jehnny Beth των Savages. Ενώνοντας τις δυνάμεις τους έφτιαξαν ένα σκοτεινό
και μελαγχολικό αριστούργημα θα μου επιτραπεί να πω. Με ηχητικές φόρμες που μπορεί
χάριν ευκολίας να τις βάζουμε κάτω απο την ταμπέλα του Alternative αλλά περιλαμβάνουν
αναφορές απο Pop έως και Jazz. English Town και Chase It Down είναι δυο κομμάτια που
έλιωσα στην ακρόαση το προηγούμενο διάστημα και θα συνεχίσω για καιρό πιστεύω.
4)Amyl and the Sniffers – Comfort to Me (Punk Rock)
H Amy Taylor και η παρέα της είναι ένα απο τα σημαντικότερα συγκροτήματα αυτή τη στιγμή
στη σκηνή της Αυστραλίας. Ένα εκρηκτικό κράμα απο Punk, Garage Rock και μια δόση AC/DC
που στη μίξη με τη φωνή της Taylor σε αρπάζει κυριολεκτικά απο τα μούτρα. Δεύτερος στη
σειρά ολοκληρωμένος δίσκος μετά το ομότιτλο του 2019 και αν συνεχίσουν αυτή την πορεία
θα μας απασχολήσουν έντονα στο μέλλον.
5)Mechanimal – Θόρυβος (Industrial Rock)
Ένας απο τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους της Ελληνικής σκηνής τα τελευταία πέντε χρόνια
είναι σίγουρα ο Θόρυβος των Mechanimal. Πέμπτο κατά σειρά άλμπουμ και πρώτο Ελληνόφωνο
με την αγαπημένη Θέκλα Τσελεπή να αναλαμβάνει τα φωνητικά. Οι στίχοι σε όλα τα κομμάτια
ανήκουν στην Αγγελική Βρεττού και πραγματεύονται θέματα της σκοτεινής πλευράς κυρίως της
καθημερινότητας με μια αναφορά στα τελευταία δυο χρόνια. Η φωνή της Θέκλας μαζί με τις
συνθέσεις μας μεταφέρουν σε ένα περιβάλλον που περνάει απο το Industrial και φτάνει έως
το Avant-Garde δημιουργώντας ένα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα.
6)Kaleo – Surface Sounds (Indie Rock)
Οι Ισλανδοί Kaleo είναι ένα απο τα συγκροτήματα που παρακολουθώ απο την αρχή της πορείας
τους. Τράβηξαν το ενδιαφέρον με το Single Way Down We Go πριν πέντε χρόνια αλλά σίγουρα
πλέον στο Surface Sounds δείχνουν να έχουν πετύχει την τέλεια ισορροπία στο Blues, Folk
υβρίδιο τους. Η φωνή του Júlíusson επίσης δείχνει να έχει ωριμάσει ακόμα περισσότερο και
φαίνεται ξεκάθαρα σε στιγμές όπως στα Alter Ego και Break My Baby. Βέβαια εννοείτε πως
υπάρχει περαιτέρω δυνατότητα βελτίωσης και αναμένουμε τα επόμενα βήματα τους. Τέλος τους
περιμένουμε τον Ιούλιου του 2022 για δεύτερη φορά στη χώρα μας.
7)Shame – Drank Tank Pink (Post-Punk)
Οι Shame είναι ένα απο τα καλύτερα σύγχρονα σχήματα της Post-Punk διεθνώς έχοντας μια
σταθερά ανοδική πορεία την τελευταία τριετία. Στο Drank Tank Pink θεωρώ πως εδραιώνουν
την θέση τους παίζοντας με φρέσκες συνθέσεις αλλά κρατώντας κάτι απο το 70s-80s κλίμα
της Αγγλικής σκηνής. Οι συνθέσεις τους είναι απλές χωρίς ιδιαίτερο πειραματισμό και
αυτό είναι που τους κάνει να έχουν ενδιαφέρον. Και επειδή μιλάμε για ένα συγκρότημα
που έχει πολύ ενέργεια απλά πάτα το Play.
8)Squid – Bright Green Field (Post-Punk)
Εδώ έχουμε μια ίδια και ταυτόχρονα διαφορετική περίπτωση με τους Shame. Εξηγούμε, οι Squid
κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους Bright Green Field στην Warp Records τον Μάιο και όπως θα
είδατε παίζουν και αυτοί Post-Punk και χρονικά ξεκίνησαν σαν συγκρότημα σχεδόν την ίδια
περίοδο. Η βασική διαφορά εδώ είναι ότι οι Squid δεν παίζουν ούτε συνθέτουν τόσο απλοϊκά
όσο οι προαναφερθέντες. Έχουν αναφορές απο New Wave, Indie έως Experimental με χαρακτηριστική
αναφορά στο τελευταίο την μεγάλη διάρκεια συνθέσεων. Εγώ το κατατάσσω στα καλύτερα ντεμπούτο
άλμπουμ της φετινής χρονιάς.
9)Ty Segall – Harmonizer (Garage Rock)
Το Harmonizer είναι το δέκατο τρίτο άλμπουμ του Ty Segall. Μιλάμε για ιδιάζουσα περίπτωση
ανθρώπου που αν και αποτελεί μουσικό ταλέντο κάποια στιγμή είχε αρχίσει να κουράζει λίγο
με τις συνεχόμενες κυκλοφορίες και τα διάφορα Project που έτρεχε ταυτόχρονα. Σε αυτή τη
δουλειά έχουμε ένα απο τα πιο πειραματικά αποτελέσματα του που ξεφεύγει απο τα όρια του
Garage και έχει άμεσες αναφορές σε ψυχεδέλεια και κάποια ηλεκτρονικά περάσματα. Το ομότιτλο
καθώς και τα Whisper, Pictures είναι αυτά που ξεχώρισα. Πάντως μιλάμε για άλμπουμ που λόγο
και μικρής διάρκειας ακούγεται ευχάριστα πολλές φορές.
10)Prins Obi – The Grasshopper Lies Heavy (Psychedelic Rock)
Τον Prins Obi τον παρακολουθώ απο την περίοδο που κυκλοφόρησε το The Age of Tourlou. Αν και
γνωστός απο την εποχή που συμμετείχε ως μέλος στους Baby Guru πιστεύω οτι τα τελευταία χρόνια
έχει εξελίξει τόσο τις δυνατότητες του που είναι ένας απο τους καλύτερους εκπροσώπους του
ψυχεδελικού ήχου στην Ελληνική σκηνή. Στο Grasshopper Lies Heavy λοιπόν έχουμε ακριβώς αυτό,
ψυχεδέλεια που φλερτάρει με το Alternantive ανα διαστήματα αλλά δεν χάνει τον προσανατολισμό
της. Κυρίως λόγο χρήσης κλασικών οργάνων του είδους στις συνθέσεις, το αποτέλεσμα ολοκληρώνουν
τα κλιπ όπως αυτό του Banana και το όμορφο εξώφυλλο που στην προκειμένη περίπτωση ανήκει στην
Ιφιγένεια Βασιλείου.
11)Royal Blood – Typhoons (Hard Rock)
Οι Royal Blood είναι ένα απο τα αγαπημένα μου σχήματα απο τότε που ξεκίνησαν. Είναι ο ορισμός
του μοντέρνου Hard Rock αλλά πάντα κατάφερναν να πειραματίζονται. Σε αυτό το δίσκο λοιπόν το
πήγαν αρκετά παραπέρα βάζοντας αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία και χορευτικά που παραπέμπουν έως
και σε Disco. Βέβαια μια τέτοια κίνηση με τόσο σημαντική μεταστροφή ήχου μπορεί να αποβεί και
κακή επιλογή, θυμίζω το παράδειγμα των Kasabian με το 48:13 το 2014. Εδώ βέβαια φαίνεται και
η διαφορά καθώς οι Royal Blood χειρίζονται άψογα τον ήχο αυτό και τον φαίρνουν στα μέτρα τους
φτιάχνοντας υπέροχα κομμάτια όπως το Trouble’s Coming και το Limbo.
12)Sleaford Mods – Spare Ribs (Post-Punk)
Στην συγκεκριμένη περίπτωση η ταμπέλα Post-Punk υπάρχει για τυπικούς λόγους. Οι Sleaford Mods
είναι ένα χωνευτήρι απο μουσικά είδη, όσοι τους παρακολουθούν το ξέρουν. Στο Spare Ribs που
είναι ένας απο τους καλύτερους δίσκους τους θα ακούσετε απο Punk, Dance-Punk έως και Hip-Hop.
Το οποίο οφείλεται και στις μεγάλες ερμηνευτικές δυνατότητες του Jason Williamson που στο
στόμα του οι άπειρες πολιτικές αναφορές του δίσκου γίνονται καρφιά που φεύγουν προς όλες τις
κατευθύνσεις. Τέλος σημαντικές οι συμμετοχές των Amy Taylor και Billy Nomates σε δυο κομμάτια.
13)Paul Weller – Fat Pop, Volume 1 (Pop-Rock)
Ο Weller δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις καθώς εδώ και πολλά χρόνια αποτελεί μια απο τις
σταθερές αναφορές στον Pop-Rock χώρο. Η αλήθεια είναι πως ο περισσότερος κόσμος τον θυμάται για
το πολύ παιγμένο αλλά αγαπημένο You Do Something to Me και πιθανόν και την συμμετοχή του στους
The Jam. Εκείνος συνεχίζοντας όμως φέτος μας παρουσίασε το Fat Pop, Volume 1. Έναν πολύ ωραίο
δίσκο με Pop συνθέσεις πολύ φρέσκες που ακούγεται ευχάριστα. Εδώ να πω οτι ο Weller είναι αισίως
63 ετών και κατά τη γνώμη κάνει καλύτερη Pop απο πολλούς νεότερους του μουσικούς. Αναμένουμε να
δούμε αν θα υπάρξει και Volume 2 τη νέα χρονιά.
14)Vassilina – Fragments (Pop)
Η Vassilina έχει εμφανιστεί στη δική μας αλλά και την διεθνή σκηνή τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Με σταθερή έδρα το Λονδίνο μεν αλλά επισκέπτεται τη χώρα μας ανα τακτά διαστήματα για ζωντανές
εμφανίσεις. Φέτος κυκλοφόρησε τον δεύτερο δίσκο της Fragments μέσω της Inner Ear. Μελαγχολική
Pop με στοιχεία απο Electronica, Synth-Pop που αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση στο τέλος. Αξίζει
να σημειώσουμε εδώ πως στο δίσκο περιέχεται και το πρώτο Ελληνόφωνο κομμάτι της, το Ατυχήσαμε.
15)Gisela João – Aurora (Fado)
Σε έναν πιο ιδιαίτερο δίσκο σαν είδος έχουμε το Aurora της Gisela João. Το Fado είναι ένα
απο τα παλαιότερα μουσικά είδη και εντοπίζεται απο τις αρχές του 19ου αιώνα στην Πορτογαλία.
Η João θεωρείται απο τις σημαντικές νέες τραγουδίστριες του Fado. Το Aurora περιέχει συνθέσεις
που υπακούν στο κλίμα του είδους, δηλαδή μελαγχολικές όπως και οι στίχοι με κάποιες ελάχιστες
Pop πινελιές. Παρότι οφείλω να παραδεχτώ πως δεν είμαι ειδικός στο είδος απο την πρώτη στιγμή
που το άκουσα έγινε απο τους δίσκους που έκανα πολλές ακροάσεις μέσα στη χρονιά.
16)Robert Plant, Alison Krauss – Raise the Roof (Americana)
Δεύτερο κοινό άλμπουμ για Plant, Krauss μετά το Raising Sand το 2007. Το Raise the Roof επι της
ουσίας είναι αλμπουμ με διασκευές παλαίοτερων κομματιών καλλιτεχνών όπως των Everly Brothers,
Lucinda Williams, Anne Briggs κ.α. Βέβαια πάντα δοσμένες απο ένα άλλο πρίσμα καθώς δυο καλλιτέχνες
όπως ο Plant και η Krauss δίνουν ένα άλλο στίγμα στα κομμάτια. Γενικά το σύνολο ακούγεται πάρα
πολύ όμορφα και η συνύπαρξη αυτών των δυο φωνών μας δίνει ένα ζεστό αποτέλεσμα που φτάνει και στα
αυτιά και την καρδιά μας. Κερασάκι βέβαια η πολύ καλή αναμενόμενα παραγωγή του T Bone Burnett.
17)Whereswilder – Movement In Place (Psychedelic Rock)
Οι Whereswilder τα τελευταία χρόνια παραμένουν πιστοί μεν στις ψυχεδελικές αναφορές τους αλλά λοξό
κοιτάνε και προς 70s μουσικές φόρμες. Αυτό φαίνεται χαρακτηριστικά και στο Movement In Place όπου
βρίσκουμε αναφορές σε Soft Rock ακόμα και Soul ήχους της περιόδου εκείνης. Πράγμα που βεβαίως δεν
είναι καθόλου κακό καθώς τους πάει. Παραδείγματος χάριν τα The Wrong Way In και Strange Love. Το
όλο κολάζ συμπληρώνει η στοχευμένη παραγωγή του Γιάννη Βούλγαρη των Bazooka.
18)Viagra Boys – Welfare Jazz (Post-Punk)
Οι αγαπημένοι μας Σουηδοί Viagra Boys ερχόμενοι με κεκτημένη ταχύτητα απο το Street Worms του
2018 συνέχισαν να μας εντυπωσιάζουν και φέτος. Με συνολική διάρκεια να πιάνει οριακά σαράντα
λεπτά και τα κομμάτια να μπαίνουν το ένα μετά το άλλο απλά θα πω καθίστε σε μια γωνιά, πατήστε
το Play και όλα τα άλλα θα γίνουν μόνα τους. Προσωπικό αγαπημένο το ντουέτο In Spite of Ourselves
με την Amy Taylor (ναι συμμετέχει και εδώ) που είναι και το πιο Slow κομμάτι του άλμπουμ. Επίσης
και αυτούς αναμένουμε και ελπίζουμε να τους δούμε Live τον Φλεβάρη που έρχεται.
19)Damon Albarn – The Nearer the Fountain, More Pure the Stream Flows (Pop-Rock)
Δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ για τον Albarn μετά το Everyday Robots του 2014. Αρχικά ο δίσκος
ήταν να κυκλοφορήσει σαν ορχηστρικό Project αλλά τα δεδομένα της πανδημίας οδήγησαν στην αλλαγή
των σχεδίων και βγήκε σαν προσωπικό άλμπουμ. Το σύνολο είναι αρκετά Low Tempo και προφανώς και
οι συνθέσεις επηρεασμένες απο τις συνθήκες που γράφτηκαν. Γενικά δεν θα πω οτι είναι το καλύτερο
πόνημα του που έχω ακούσει αλλά ίσως και λόγο συνθηκών να μου ταίριαξε και μένα και να το έκανα
αρκετές ακροάσεις.
20)Ministry – Moral Hygiene (Industrial Metal)
Και εδώ ο σίγουρα πιο αγαπημένος μου Metal δίσκος της χρονιάς που φεύγει. Δέκατο πέμπτο άλμπουμ
για το κύριο Al Jourgensen και την παρέα του και τα είχε όλα. Πολιτικές αναφορές για την πανδημία
και γενικά, συμμετοχές (Jello Biafra, David Ellefson, Billy Morrison) και για κερασάκι φοβερή και
τρομερή διασκευή σε Stooges στο Search and Destroy. Όλα τα παραπάνω κάνουν το Moral Hygiene ένα
απο τα καλύτερα άλμπουμ των Ministry τα τελευταία χρόνια, στα αυτιά μου τουλάχιστον.
Πάνος Γιαννόπουλος
Leave a Reply