«Τα χαμένα» του Μιχάλη Φακίνου (εκδόσεις Κέδρος) είναι ένας εκκωφαντικός σπαραγμός για την αγάπη, τον έρωτα και την απώλεια. Ένα βιβλίο που θα συνταράξει κάθε αναγνώστη ακόμη και με την ελάχιστη ενσυναίσθηση.
Ο Μιχάλης Φακίνος έχει καταφέρει στο μυθιστόρημά του να μετατρέψει μια τρομακτική ερωτική ιστορία σε μια ελεγεία για την αγάπη και την αφοσίωση.
Η απόγνωση του Ευτύχιου για την Ζωή, που υπάρχει μόνο ως σώμα αφού το Αλτσχάιμερ τής έχει κλέψει κάθε ικμάδα από την έντονη ζωή της, είναι διάχυτη στις σελίδες του βιβλίου. Μαζί όμως με την απόγνωση, ο ήρωας του Φακίνου, διδάσκει στον αναγνώστη την απόλυτη αφοσίωση και αγάπη.
Το ζευγάρι έζησε τον απόλυτο έρωτα. Ο έρωτας όμως αυτός είχε τρία μέρη. Προτιμώ να αφήσω τον αναγνώστη να ανακαλύψει περισσότερα. Εκτός από τους τρεις, που τώρα είναι δύο, η θυελλώδης σχέση κουβαλάει συνταρακτικά μυστικά.
Η διήγηση του Φακίνου είναι αριστοτεχνική. Ο Ευτύχιος έχει αφιερώσει όλες τις ώρες της ζωής του στην περιποίηση μιας γυναίκας που κάποτε ήταν η γυναίκα του. Τώρα κοιτάζει χαμένη μια κλειστή τηλεόραση.
Ο Ευτύχιος προσπαθεί με ιστορίες, διηγήσεις, αναγνώσεις των αγαπημένων της βιβλίων, με ό,τι τρόπο μπορεί να βγάλει από την αφασία τη Ζωή.
Εκλιπαρεί ένα βλέμμα γεμάτο ζωή, μια χειρονομία. Κι έτσι σιγά, αργά και τόσο πονεμένα μας κάνει κοινωνούς της κοινής τους ζωής.
Η πιο μεγάλη αρετή του βιβλίου είναι η ατμόσφαιρα της απουσίας και της απώλειας που χτίζει ο Φακίνος με τον ρυθμό, τη δομή, τις λέξεις, τις διηγήσεις του ήρωα του. Οι δευτερεύοντες ήρωες που τελικά αποτελούν τις δεύτερες σκέψεις του Ευτύχιου συμβάλλουν κι αυτοί στην όρθωση ενός κόσμου που ενώ ήταν ασφυκτικά γεμάτος από εικόνες, συναισθήματα και ιστορίες σήμερα είναι ένα άδειο κουφάρι. Ο ήρωας δε μπορεί να δεχτεί πως χάνει ό,τι αγάπησε και μερικές φορές στην προσπάθειά του αυτή αρχίζει να χάνει και κομμάτια του εαυτού του.
Ευχαριστήθηκα τόσο πολύ την ανάγνωση του βιβλίου. Με συντάραξε η ιστορία, η σύλληψη, οι αποκαλύψεις και η δράση που όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο είναι φρενήρης: όπως ακριβώς μπορείς να πλημμυρίσεις από συναισθήματα. Έτσι έχει γράψει ο Φακίνος την ιστορία του. Υπάρχει μια φρενήρης βραδύτητα που καταλήγει σε μια κάθαρση.
Μέσα στο βιβλίο τίθενται θέματα πολύ σοβαρά και μονίμως ο αναγνώστης είναι σε μια εσωτερική πάλη γι’ αυτό που λέμε απλοϊκά: Σωστό ή/και Λάθος.
Γιάννης Καφάτος
Leave a Reply