Πώς περάσατε το καλοκαίρι; Μας ρωτούσαν οι δασκάλες στο δημοτικό και εμείς πάντα είχαμε περάσει τέλεια γιατί είχαμε πάει στο χωριό και είχαμε δει όλους τους καλοκαιρινούς μας φίλους. Φίλους τους θεωρούσαμε κι ας τους βλέπαμε μόνο μια φορά το χρόνο.

Τότε το καλοκαίρι, μου φαινόταν μεγάλο. Ποτέ δεν το χόρταινα, αλλά τουλάχιστον το καταλάβαινα.

Από την ενήλική μου ζωή και έπειτα, μου φαίνεται ότι τα καλοκαίρια περνούν σαν αέρας. Σκέφτομαι μάλιστα ότι: «τρεις μήνες μόνο είμαστε με κοντομάνικα και χωρίς ζακέτες» (είμαι και τύπος που κρυώνει, τα σκέφτομαι κι αυτά).

Και αρχίζει αυτή η περίοδος της «καταθλιψάρας» όπως τη λέω η οποία κρατάει περίπου όσο το φθινόπωρο, μέχρι να το πάρω απόφαση ότι και τα καλοκαιρινά βγάλαμε, και η μέρα μικραίνει και ότι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να εμφανιστεί η ελπιδοφόρα και χρωματιστή άνοιξη.
Και αρχίζουν οι διαφωνίες με τους χειμωνιάτικους τύπους (απορώ πώς έχουμε τέτοιους στην Ελλάδα) που υποστηρίζουν ότι «τί να το κάνεις το καλοκαίρι, εάν δεν είσαι διακοπές», «εμένα ο χειμώνας με γεμίζει ενέργεια», και τα πιο οπαδικά όπως «τσάι, τζάκι και φουλ πουλοβεράκι» κλπ.

Μπορεί και να έχουν δίκιο, αλλά και πάλι ψηφίζω καλοκαίρι «και τα μυαλά στα κάγκελα».
Το καλοκαίρι είναι ιδέα. Είναι απελευθέρωση από τις σκοτούρες ή τουλάχιστον νομίζουμε ότι είναι έτσι. Είναι όλη αυτή η προσδοκία, ότι θα πας διακοπές και θα λυθούν όλα σου τα προβλήματα. Ότι το λευκό και το μπλε ή το πράσινο που θα σε περιβάλλει για μια βδομάδα αντιστοιχεί σε 50 συνεδρίες γιόγκα, τουλάχιστον.
Το καλοκαίρι είναι η ανοιχτωσιά, οι χαλαρές βραδυνές βόλτες, τα καλοκαιρινά φρούτα, τα θερινά σινεμά και η αλμύρα μετά το μπάνιο στη θάλασσα.
Ο χειμώνας πάντως φέτος κάνει εντυπωσιακή είσοδο με τα μεγαλοπρεπή ονόματα Ξενοφών και Ζορμπάς. Και δώστου πάλι: άλλοτε να χαζεύουμε από το παράθυρο τα δέντρα να κουνιούνται πέρα δώθε λες και τα κοπάνησαν τα τσιπουράκια τους, κι άλλοτε από τη βροχή να νομίζουμε ότι θα γεμίσουν οι δρόμοι της πόλης με Ιταλούς γονδολιέρηδες ως άλλη (αποτυχημένη) Βενετία. Και εμείς οι καλοκαιρινοί τύποι να μπαίνουμε σε χειμερία νάρκη…

Υπομονή όμως φίλοι μου και υπέρμαχοι του καλοκαιριού, παραφράζοντας το γνωστό meme: τί έμεινε; ένα Χριστούγεννο, ένα κετελαπόνγκο και δυο κόκκινα αυγά μέχρι το επόμενο καλοκαιράκι!

Μαίρη Παπαδογιάννη