Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες… Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κάθε καλοκαίρι ξεκοκκάλιζα τις αθλητικές. Παλιά λοιπόν έβγαιναν πολλές αθλητικές εφημερίδες και πούλαγαν και πολλά φύλλα. Φυσικά το ίντερνετ ήταν μαγική εικόνα η απλά ένα ακραίο σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Να σκεφτείς ότι δεν είχε βγάλει καν ο Δάντης το κομμάτι που λέει για το παλιό του παλτό…

Διάβαζα και ξαναδιάβαζα λοιπόν για τους ξένους τιτάνες της μπάλας που θα άλλαζαν ομάδα μέσα στο καλοκαίρι… Μάθαινα λεπτομέρειες για όλους εκείνους τους σουπερ αστέρες που θα άφηναν τα μουντιαλικά πρωταθλήματα όπου δήθεν συμμετείχαν μόνο και μόνο για να έρθουν να παίξουν τόπι στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και στο Καραϊσκάκη.
Τότε οι ομάδες που τα έχωναν ήταν μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού. Οι γαλαντόμοι πρόεδροι ελάχιστοι. Δεν υπήρχε βλέπεις και επιχορήγηση από το Τσάμπιονς λιγκ και όποιος πλήρωνε τα έβαζε αποκλειστικά από τη τσέπη του.
Βαρδινογιάννης Νταιφάς Μπαρλος Κόκκαλης ήταν μερικά από τα βασικά ονόματα που μπορούσαν και έκαναν τη διαφορά.
Διάβαζα και γελούσα με τις ώρες. Έπινα καφέδες με τους κολλητούς μου και έπεφτε κλάμα από τις ατάκες και τα εμπνευσμένα πρωτοσέλιδα.
Μουντιαλικός κι ας μην είχε πάρει ποτέ μυρωδιά όχι από παγκόσμιο αλλά ούτε από Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα… Γίγαντας κι ας ήταν ένα κι ένα μιλκο στο ύψος. Υπερόπλο κι ας σερνόταν στο χορτάρι σαν άτομο που μόλις έχει συνέλθει από κάποια βαριά αρρώστια.  Μάγος κι ας μη μπορούσε να δώσει πάσα σωστή στα τρία μέτρα. Διαστημικός κι ας ήταν από πρωτάθλημα που δεν βλεπόταν με τίποτα. Γίγαντας κι ας είχε πόδια γεμάτα σημάδια από τις εγχειρήσεις.
Εντάξει στην πορεία ήρθαν, μάλλον κατά λάθος, και μερικά διαμάντια. Δεν τούς θυμάμαι όλους τώρα καλά αλλά στέκομαι σε μερικά ονόματα όπως ο τεράστιος Ρότσα που κένταγε στα γήπεδα και ως Μπουμπλής, ο πανάκριβος για την εποχή Λάγιος Ντέταρι που γκρέμισε τον Πειραιά επί Κοσκωτά, ο τεράστιος Τζιμπλρίλ Σισέ, ο αξέχαστος Όσκαρ Αλβαρέζ,  ο δαντελένιος Πάολο Σόουζα που ακόμα αναρωτιέμαι πως και ήρθε στην Ελλάδα, ο Μάρτον Εστερχαζι, ο Τζιοβάνι, ο πολύ μεγάλος Ριβάλντο, ο μέγας και αέρινος στις κινήσεις του Ζάετς, ο μοναδικός Ντούσαν Μπάγιεβιτς,  ο ανεπανάληπτος Κριστόφ Βαζεχα, ο Μάρκους Μπεργκ που ήρθε και αναστήθηκε στον Παναθηναϊκό μετά από διάφορες περιπέτειες στην Ευρώπη, ο Βιεϊρίνια στην πρώτη και στην δεύτερη θητεία του στον ΠΑΟΚ, ο Γιάγια Τουρέ, και μερικοί άλλοι που δεν θυμάμαι τώρα οι οποίοι πραγματικά μπόρεσαν και έκαναν τη διαφορά με τη μια σε σχέση με εκατοντάδες παλτά που ήρθαν πήραν όσα και ότι πρόλαβαν και τελικά πέρασαν και δεν ακούμπησαν. 
Στο σύνολο των “υπεροπλων” αυτών εντάχθηκαν πολλοί. Μερικοί έμοιαζαν με κλόουν η με φτωχούς θεατρίνους. Άλλοι το τερμάτιζαν με κινήσεις και πράξεις ιδιαίτερες.
Θυμάμαι έναν τύπο τον Αντρεούτσι που είχε κατεβάσει το σορτσάκι του και τα είχε δείξει σε όλη την κερκίδα της λεωφόρου εκφράζοντας έτσι τη δυσφορία του για το κράξιμο που έτρωγε… Η έναν άλλο που δεν είχε καταφέρει να βγάλει ποτέ ενενήντα λεπτά. Κάποιος άλλος κάπνιζε σα φουγάρο αλλά παρίστανε το χέλθ φρικ ..
Σαλταδόροι, μπουκαδόροι, ηθοποιοί, εξελληνισμένοι κατσαπλιάδες, βοσκοί, σκυλάδες, θεατρίνοι, απατεώνες, γυρολόγοι… Από όλα είχε ο μπαξές. Η λίστα τεράστια. Η ομάδα των μεσσιών που τελικά έφυγαν ως λουζερ από τα μερη μας ατελείωτη.
Ο ένας ήταν σαν Πελέ. Ο άλλος σαν τον Μέσι. Ο τρίτος σαν τον Ροναλντο. Ο άλλος ξάδελφος του Τζορτζ Μπεστ.  Ο άλλος κράμα Μαραντόνα και Μπέκαμ.
Κανείς δεν ήταν κάτι δικό του.
Κανείς δεν ήταν κάτι μόνος του…
Όρεξη να είχες και να έχεις να γελάς.
Θυμίζω επί τη ευκαιρία εδώ μερικά ονόματα που ενώ τα περίμενες υπομονετικά και με αγωνία ως τεράστιους ως μπαλαδόρους ως μεσσίες ως μηχανές του γκόλ σου προέκυψαν καπαρντίνες ή παλτά.

Μη ρωτήσεις ποιος φταίει. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν φταίει κανείς.

Πάρε μια ανάσα και μέτρα αποτυχημένες κινήσεις.
Φλάβιο Κονσεϊσάο – Παναθηναϊκός, Ντάνι Γκαρσία Λάρα – Ολυμπιακός, Ιγκόρ Μπίσκαν – Παναθηναϊκός, Αλβάρο Ρεκόμπα – Πανιώνιος,
Ερίκ Ραμπεσαντρατανά – ΑΕΚ, Έρβιν Λέμενς – Ολυμπιακός, Φέλιξ Μπόρχα – Ολυμπιακός, Χόρχε Μπερμούντες – Ολυμπιακός, Σάντορ Τόργκελε- Παναθηναϊκός και, αν θυμάμαι καλά μετά, ΠΑΟΚ, Εσιέν- Παναθηναϊκός …. κι άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι, όλοι τους μάγοι, που δεν θυμάμαι, κι είναι και αμέτρητοι.

Πρόσωπα που ήρθαν κι ανακάλυψαν τον παράδεισο της παραλιακής, τα μπουζούκια, τα σκυλάδικα τις wanna be μοντέλες, λέμε τώρα, τις μπαργούμεν σε ανατολικά και δυτικά προάστια, «αστέρες» που είχαν και απαίτηση να τους πληρώνουν για να τρώνε σουβλάκια, πίτσες και δίπιττα μόνοι τους η παρέα με τις εντυπωσιακές συνοδούς τους σε Μύκονο Γλυφάδα Κηφισιά και ενίοτε πέριξ της Αριστοτέλους…

Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν και το ίντερνετ μπορεί να κυριαρχεί. 
Η πληροφορία πλέον πλημμυρίζει τα πάντα. Η κατάσταση όμως, κι εδώ είναι η ανησυχία, δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου. Ακόμη διαβάζω στην ξαπλώστρα για τον γίγαντα που μέχρι χτες δεν τον ήξερε κανείς ο οποίος έρχεται φορτσάτος γιατί θέλει να κλείσει στον ΠΑΟΚ στον Ολυμπιακό στην ΑΕΚ…. ή για τον σταρ που έρχεται να πιάσει στο λιμάνι της καρδιάς του ή για τον τιτάνα που θα έρθει για να γκρεμίσει τα τσιμέντα της Αγια Σοφιάς όταν χτιστεί … Δεν μιλάμε πολύ πλέον για Παναθηναϊκό καθώς εκεί πλέον η φράση «μεταγραφή πρωτοκλασάτων ονομάτων»
παραπέμπει στο ράφι με τις βιντεοκασέτες της επιστημονικής φαντασίας…

Μη ξεχνιόμαστε όμως. Υπομονή.
Έμαθα από πολύ έγκυρη πηγή, από μάνατζερ ημίθεο, ότι έρχεται ο πρώτος ξάδελφος του Κριστιάνο για μεγάλη ομάδα του κέντρου. Όπου να ναι καταφτάνει και ο αδερφός του Μπέκαμ για να κλείσει σε σύλλογο στη Θεσσαλονίκη. Δεν έχει σημασία που δεν το ξέρει αυτό κανένας πρόεδρος. Αρκεί που το γράφει ο τεράστιος σταρ του ανώνυμου μπλόγκ του άγνωστου σάϊτ ο μάστερ πού λύνει και δένει και το σπουδαιότερο που τα ξέρει όλα και που τον αντιγράφουν όλοι… Στόχος άλλωστε είναι πάντα όλα εκείνα τα θύματα που διαβάζουν χωρίς αντίρρηση ειδήσεις που δεν στέκουν σενάρια που δεν ισχύουν και ιστορίες που δεν γίνονται ποτέ ταινία…
Ελλαδάρα. Καλοκαίρι. Ποδοσφαιρικές μεταγραφές. Ξαπλώστρα. Να χαμε να λέγαμε…Το κακό βέβαια είναι πως αργεί να έρθει κι αυτός ο Άγιος Βασίλης για να φέρει κι εκείνος κανένα δώρο, κάποιο παίχτη ποιότητας, κάποια μπαλαδόφατσα, που να μη μοιάζει ούτε με παλτό πολυτελείας ούτε με καμπαρντίνα, ούτε με κανένα όνομα από όλα εκείνα που διαβάζεις και ανακαλύπτεις καθημερινά σε πρωτοσέλιδα σε ίντερνετ και από όλα εκείνα τα αστέρια που βλέπεις κατά κόρον να βασιλεύουν σε άδεια γήπεδα και σε εξαθλιωμένα πρωταθλήματα όπως το δικό σου που αρχίζει αυτές τις μέρες.

Α ξέχασα. Έχουμε πάρει ένα ευρωπαϊκό το 2004 στη Πορτογαλία. Έχει πάει κι Παναθηναϊκός σε ευρωπαϊκό τελικό το 1971κόντρα με τον Άγιαξ στο Γουέμπλει… Κατά τα άλλα σε δουλειά να βρισκόμαστε και παλτά να δοκιμάζουμε καλοκαιριάτικα. Άλλωστε όπως λέει και η φράση «από Αύγουστο χειμώνα»…

Βασίλης Λούκας