Στα κόκκινα! 
Η γενιά μου μεγάλωσε με τον αφορισμό "να μη γίνουμε γκαρσόνια της Ευρώπης". Τελικά γινόμαστε, κάθε μέρα που περνάει και περισσότερο, παρίες, βαρίδια, και πολλά άλλα της Ευρώπης. 
Κυρίως όμως γινόμαστε πιο φτωχοί. Και σε χρήμα που εξασφάλιζε τις βασικές ανάγκες κάποιων που σήμερα ούτε αυτές δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν, αλλά και σε συναισθήματα, σε αισθητική, σε αλληλεγγύη, κάθε μέρα φτωχότεροι.

Ως "γκαρσόνια" θα προσφέραμε υπηρεσίες – που σε όλα τα μέρη του κόσμου, όταν είναι καλές, χρυσοπληρώνονται. 

Σήμερα "προσφέρουμε" τον εαυτό μας για ψίχουλα, έρμαιο στις διαθέσεις του κάθε επιχειρηματία που με νομιμοποιημένη την εξόντωση της μεσαίας τάξης και του εργατικού δυναμικού, εκμεταλλεύεται την ανάγκη για το αυτονόητο: Δουλειά, που πληρώνεται. 

Παραδώσαμε το μέλλον των παιδιών μας, γιατί αν είχαμε παραδώσει μόνο τους εαυτούς μας δεν θα έτρεχε και τίποτα. Τσακίσαμε το αύριο των παιδιών.

Κοίτα να δεις τώρα τι μού ήρθε βλέποντας αυτόν τον κόκκινο σερβιτόρο. Γελάει αενάως στους περαστικούς του Κουκακίου. Γελάει. Αυτό που έχουν ξεχάσει να μπορούν να κάνουν χιλιάδες άνεργοι, χρεωμένοι, απλήρωτοι.

Κι εγώ χαμογελάω πικρά, την ώρα που γίνομαι κόκκινος από τα νεύρα μου γιατί δεν βλέπω διέξοδο από αυτό που μας έχει βρει. 
Τελικά το μεγαλύτερό μας λάθος είναι η ανοχή! Ανεχθήκαμε πολλά και πολλούς και κολυμπούσαμε ο καθένας στο "εγώ" του και στον μικρόκοσμό του. Κανείς δεν είχε την τόλμη να παρακινήσει στη μη ανοχή. 

Γιάννης Καφάτος