Ο Θανάσης Παπακωνταντίνου και ο Σωκράτης Μάλαμας μπορεί κάποτε να ήταν άγνωστοι σχεδόν, αλλά σήμερα ενσαρκώνουν την έκφραση των ευχών και των παθών, των ονείρων και των φόβων δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων. Όλων εκείνων που ήταν το Σάββατο το βράδυ στην Πλατεία Νερού και όλων όσων δεν ήταν, αλλά είτε έχουν βρεθεί σε κάποιο άλλο live τους, είτε πρόκειται να βρεθούν.

Θυμάμαι ήμουν γύρω στα δώδεκα όταν τους ανακάλυψα. Είχα ακούσει κάποια στιγμή για τον Θανάση από μία καθηγήτρια που είχα στο σχολείο και μια μέρα βρισκόμενη σε ένα συνοικιακό δισκοπωλείο, «έπεσα» ψάχνοντας στην Αγρύπνια και ζήτησα από τη μητέρα μου να πάρω το CD. Με είχε κερδίσει το εξώφυλλο. Αφού άκουσα το άλμπουμ ξανά και ξανά, κατάλαβα πως τόσο η ποίηση, όσο και το τραγούδι έχουν πτυχές που δεν είχα ξετρυπώσει μέχρι τότε, τις οποίες μπορεί και τις καταλάβαινα κάπως ασυνείδητα εκείνη την εποχή, αλλά ήμουν βέβαιη πως κάτι είχε να μου πει, πως αυτός ο τρόπος έκφρασης μού ταιριάζει.

Ήταν σαν να διέκρινα ένα ελάχιστο κομμάτι του μελλοντικού εαυτού μου, γιατί –όπως αργότερα κατανόησα– τα τραγούδια του Θανάση εμπεριέχουν το τραύμα και την επιθυμία να το ξεπεράσεις, ζητήματα διαχρονικά και αναπόφευκτα για όλες και όλους, που μπορεί να θεωρούμε πολύ εσωτερικά, αλλά κατά βάθος θέλουμε να τα μοιραστούμε και να τα τραγουδήσουμε συλλογικά.

Αυτό το συναίσθημα ξαναβίωσα το Σάββατο το βράδυ, με το αεράκι να συμπαρασύρει την αλμύρα και να τρυπώνει την ποίηση και τη μουσική στην ψυχή μας.

«Η μέθη μαζί με τον έρωτα και την ποίηση, την υπερρεαλιστική, σου στεγνώνει το μυαλό που αιώνες τώρα το καταδυναστεύουν διάφορες μορφές εξουσίας, εξωτερικές και εσωτερικές», είπε ο Θανάσης. Αυτή ακριβώς είναι η δύναμη που ανέφερε και ο Σωκράτης για τα ποιήματα. Πολλές φορές καταφέρνουν «να μας βγάζουν έξω από τον εαυτό μας». Και νομίζω πως εάν τα τραγούδια καταφέρνουν να καταστήσουν συνειδητή την ανάγκη και τη θέληση να σπάσουμε τα δεσμά, φαντασιακά και πραγματικά, τότε έχουμε διανύσει ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι αυτού του δρόμου.

Τέσσερις ώρες γεμάτες τραγούδια, ιστορίες, μπύρες, συναισθήματα, φωνές, χοροπηδητά. Τέσσερις ώρες όπου επιστρέψαμε στις ανατολίτικες ρίζες μας, με τη βοήθεια όλων αυτών των υπέροχων μουσικών και ερμηνευτών, και κατά τις οποίες οι πληγές μας άνοιξαν πάλι, αλλά στο τέλος επουλώθηκαν.

ΥΓ1. Δυστυχώς, λόγω του τεράστιου προβλήματος για παρκάρισμα στην Πλατεία Νερού, δεν πρόλαβα να ακούσω τον Πέτρο Μάλαμα. Επιφυλάσσομαι έτσι για το μέλλον.

ΥΓ2. Δεν ξέρω αν έφταιγε ο αέρας, αλλά δυστυχώς ο ήχος δεν ήταν ιδανικός και μουσικά χάσαμε πολλές λεπτομέρειες.

Μαρία Πακτίτη

ΥΓ. Νέο ραντεβού στην Πλατεία Νερού με τον Θανάση και τον Σωκράτη την Παρασκευή 15 Ιουνίου

Ευχαριστούμε τη διοργάνωση για την παραχώρηση των φωτογραφικών στιγμιοτύπων της βραδιάς!