Υπάρχει μια κατηγορία ταινιών που χαράσσονται στη μνήμη σου, για τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών τους. Το συμπαθητικό φιλμ, “The Wife” (“Η σύζυγος”) είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση ταινίας που αξίζει να παρακολουθήσεις γι’ αυτόν τον λόγο, και για να είμαι πιο ακριβής, όχι απλώς “αξίζει” αλλά, πρέπει να παρακολουθήσεις, για να απολαύσεις μια μοναδική περφόρμανς από την τεράστια ηθοποιό Glen Close. Όχι βέβαια πως ο συμπρωταγωνιστής της Jonathan Pryce πάει πίσω, αλλά η Κλόουζ κυριαρχεί σε κάθε πλάνο, σε κάθε σκηνή μιας ταινίας που λες κι έχει γραφτεί για εκείνη.

Το στόρι της ταινίας, είναι πολύ ενδιαφέρον (ιδιαίτερα για τους βιβλιόφιλους), άσχετα αν οι προσδοκίες της αρχής δεν υλοποιούνται. Αρχές της δεκαετίας του ’90 και ο γηραιός συγγραφέας Joe Castleman παίρνει το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το όνειρό του γίνεται πραγματικότητα και από την πρώτη στιγμή το γιορτάζει με την σύζυγό του Joan και δεν σταματά να την ευχαριστεί δημοσίως για την βοήθειά της και την συμβολή της στην επιτυχία του. Η Joan δείχνει να ελέγχει τα πάντα, και από το άγρυπνο βλέμμα της δεν ξεφεύγει τίποτα.

Το ζευγάρι (μαζί με τον γιό τους που έχει γράψει ένα διήγημα και μάταια περιμένει από τον ακριβοθώρητο πατέρα του να του πει κάτι γι’αυτό), πηγαίνει στην Στοκχόλμη για την απονομή του βραβείου. Τους ακολουθεί ένας δημοσιογράφος (ωραία ερμηνεία του Κρίστιαν Σλέιτερ), ο οποίος προσπαθεί να αποσπάσει την έγκριση του Castleman για να γράψει την βιογραφία του.
Στην Στοκχόλμη, ο βραβευμένος συγγραφέας καταπονείται πηγαίνοντας από εκδήλωση σε εκδήλωση, ερωτοτροπεί με την επίσημη φωτογράφο των εκδηλώσεων, και είναι μονίμως εξαρτημένος από την Joan που του φέρεται με ένα συγκαταβατικό, μητρικό περισσότερο ύφος. Κατά τη διάρκεια της ταινίας, παρακολουθούμε την ερωτική ιστορία του ζεύγους, τον μεγάλο τους έρωτα, που κατέληξε στην διάλυση του πρώτου γάμου του Castleman.
Τις πρώτες συγγραφικές του απόπειρες, όπως και τα βήματα της Joan ως μαθήτριάς του, να γράψει κάτι και την απογοήτευσή της μετά τις πρώτες της συγγραφικές προσπάθειες από τα λόγια μιας έμπειρης συγγραφέως (σε έναν μικρό αλλά πολύ καθοριστικό ρόλο, η εξαφανισμένη Elisabeth McGovern). Στην πορεία της ιστορίας, υποψιαζόμαστε ότι ένα μυστικό υπάρχει, κάτι πολύ σημαντικό που διακυβεύεται – η αποκάλυψή του, θα είναι μια κορυφαία στιγμή της ταινίας.

Ο Σουηδός σκηνοθέτης Bjorn Runge σκηνοθετεί με εσωτερικότητα και αργούς ρυθμούς, το σενάριο της θεατρικής συγγραφέως Jane Anderson που βασίζεται σε ένα (μάλλον ιδιαίτερα ενδιαφέρον) μυθιστόρημα της Meg Wolitzer. Μπορεί η Close να τον συγκρίνει με τον μεγάλο Bergman (και πως αλλιώς, αφού της δίνεται η ευκαιρία για μια ερμηνεία καριέρας), αλλά δυστυχώς από την ταινία λείπει η ένταση και η ζωντάνια, ενώ υπάρχει μεγάλη απόσταση στις ερμηνείες καθώς οι δεύτεροι ρόλοι είναι πολύ αναιμικοί, κυρίως η κόρη της Glen Close, Annie Starke που υποδύεται την Joan Castleman (δλδ την μητέρα της) σε νεαρή ηλικία, παρά την εμφανή ομοιότητα μεταξύ τους, είναι τελείως άχρωμη και υποτονική στην ερμηνεία της.

Το μεγάλο ατού όμως της ταινίας όπως προείπα (και που αποτελεί αφορμή για αυτό το κείμενο) είναι η ερμηνεία της Glen Close, μια ερμηνεία bigger than life, που ενδέχεται (μακάρι) να την οδηγήσει στην κατάκτηση του βραβείου Oscar. Η Close δεν παίζει απλά, είναι η Joan Castleman («I am a kingmaker” όπως λέει…), με εσωτερικότητα και δύναμη, αρκούν οι ματιές της για να απογειώσουν κάποιες σκηνές (όπως όταν λέει στον δημοσιογράφο σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες σκηνές της ταινίας «δεν είμαι το θύμα που νομίζεις, είμαι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από κάτι τέτοιο…»), αρκεί μια ατάκα για να σε αφήσει σύξυλο, αρκεί να παρακολουθείς τις εκφράσεις του προσώπου της για να αντιληφθείς τις μεταλλάξεις της προσωπικότητάς της. Το “The wife” είναι μια ταινία κυριολεκτικά χτισμένη πάνω της, θυμίζοντάς μας πόσο μεγάλη ηθοποιός ήταν και παραμένει.