Τον Γιάννη θα τον πετύχεις και τώρα στο δρόμο.

Θα είναι το ψηλό παιδί, ο “μαύρος”, με την αθλητική τσάντα στους ώμους να κοιτά βιτρίνες μ’ αυτά που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μπορέσει να πάρει ποτέ, ακόμα κι αν η τιμή τους είναι μικρή. Θα είναι το παιδί που θα πουλά τσάντες στο δρόμο και ενδεχομένως κάποιοι να τον προσπερνούν ξινίζοντας τα μούτρα τους για το “παρεμπόριο”

Ο Γιάννης δεν είναι απλώς η εικόνα του σούπερ-σταρ του NBA, είναι όλα αυτά που κουβαλά μέσα του, είναι όλες του οι μνήμες, είναι οι αποσκευές του από τα δύσκολα. Είναι επίσης οι φίλοι στα Σεπόλια όταν τα παρκέ του NBA ήταν πολύ μακριά. Είναι αυτό που βλέπεις να καταγράφεται στο χαμόγελό του, όταν του μιλούν για την Ελλάδα.

Η Ελλάδα είναι ο τόπος του. Δεν μιλάει γι αυτόν με την εθνικιστική έπαρση των ακροδεξιών. Μιλάει γι αυτά που έζησε, για τους γονείς, τους φίλους, το γηπεδάκι στα Σεπόλια, για τις πλάκες και τους ατέλειωτους ποδαρόδρομους,  για το πρώτο βλέμμα στο ομορφότερο κορίτσι του σχολείου. Θα είναι ένας τόπος που θα αγαπάει πάντα, όπως αγαπάς πάντα τον τόπο που μεγάλωσες.

Άλλοι θα ψάχνουν να βρουν την «ελληνικότητά» τους κάνοντας τεστ DNA στ’ αρχίδια του Βουκεφάλα, για να διαπιστώσουν αν έχουν το ίδιο γονίδιο. Ακριβώς αυτό που λέμε «τι ‘χεις Γιάννη, τι ‘χα πάντα»

Μόνο που για τον Γιάννη από τα Σεπόλια ισχύει ακριβώς το αντίθετο. «Τι είχες Γιάννη, τι δεν είχα πάντα».  Κι ακριβώς επειδή τίποτα δεν ήταν δεδομένο στη ζωή του, τώρα πλέον όλα είναι δυνατά.