Το δικό μου καλοκαίρι είναι η θάλασσα με τις βουτιές από τα βράχια, οι ατελείωτες βουτιές, η «μια τελευταία ακόμα», η πιο θορυβώδης, η πιο εντυπωσιακή, η βουτιά βόμβα. Είχαμε και δάσκαλο καλό, τον φίλο Δ.

Το δικό μου καλοκαίρι είναι η κρυφή εισβολή στη κουζίνα με τις φίλες Α. και Α., να «κλέψουμε» λίγο παγωτό ακόμα, τρώγοντάς το με τις χούφτες για να μη μας πάρουν χαμπάρι. Είναι το ποδήλατο, οι άσκοπες βόλτες με αυτό ή και οι πολύ «σκόπιμες». Οι μεσημεριανές κοπάνες από το κρεβάτι για να πάμε να παίξουμε ή να βουτήξουμε πριν από την ώρα που μας επέτρεπαν. Είναι το εξοχικό σπίτι της φίλης που έμενε δίπλα και της άλλης φίλης ο «Πύργος» παραδίπλα στα οποία καταστρώναμε σενάρια, έργα θεατρικά με σκηνικά, κοστούμια και τα παρουσιάζαμε στο κοινό μας, τους κολλητούς. Η μια έγινε ηθοποιός, η Ν., οι υπόλοιπες όχι!

Είναι ο ύπνος στη ταράτσα του Πύργου κάτω από τα αστέρια.

Είναι τα μεγάλα μας αδέλφια (όλη σχεδόν η παρέα είχε) τα οποία πήγαιναν ντισκοτέκ και ζηλεύαμε όσο τίποτα άλλο. Αργότερα βέβαια πήραμε το αίμα μας πίσω. Να είναι καλά οι γιαγιάδες που έκαναν τα στραβά μάτια.

Το δικό μου καλοκαίρι είχε γεύση, γεύση φιστίκι  που όταν το έτρωγες από το δέντρο κατά το τέλος Αυγούστου νόμιζες ότι είσαι στον παράδεισο. Όπως επίσης τα σύκα από τα δέντρα που τα τρώγαμε με τη φλούδα.

Το σινεμά, η άλλη καλοκαιρινή -σχεδόν καθημερινή- μανία. Αν το έργο δε ήταν καλό (για τα τότε ενδιαφέροντά μας), όπως «Τα Σαγόνια του Καρχαρία» ή «Grease» το βλέπαμε και 3 συνεχόμενες φορές. Σκέτη τρέλα!

Είναι οι ταβέρνες που μας έπαιρναν οι γονείς μαζί τα βράδια, παρέα μεγάλη, όπου αφού παίζαμε κρυφτό και κυνηγητό στο τέλος καταλήγαμε να κοιμόμαστε στο αυτοκίνητο περιμένοντας να τελειώσουν το γλέντι τους. Η θάλασσα περίμενε την άλλη μέρα…

Το δικό  μου καλοκαίρι είχε μεγάλη χαρά όταν έκλειναν τα σχολεία και φτάναμε στον Πειραιά, αλλά πολύ κλάμα την ημέρα που έφευγε το καράβι της επιστροφής, περίπου στις 10 Σεπτεμβρίου!

Στην μετά την παιδική εποχή ζήσαμε τα καλοκαίρια εξίσου μοναδικές στιγμές, θα χρειαζόμουν πολλές σελίδες να τις περιγράψω. Στέκομαι μόνο στη παιδική ηλικία, πριν αρχίσουν οι αγάπες και οι έρωτες, τα ατελείωτα ξενύχτια στο αγαπημένο τότε στέκι. Ούτε για όλα όσα ζήσαμε μετά… Κάποιοι από μας έφυγαν για πάντα, κάποιοι σηκώνουν βαρύ σταυρό, κάποιοι έγιναν διάσημοι, κάποιοι παραμένουν ακόμα φίλοι, κάποιοι δεν ξαναπάτησαν στο νησί.  Ναι, στο νησί, την Αίγινα μας.

Αυτό ήταν το δικό ΜΑΣ καλοκαίρι, αυτό της ανεμελιάς, της παιδικής μας ηλικίας. Αυτό που δεν θα ξαναέρθει έτσι. Και που κάποια παιδιά δεν θα το ζήσουν ποτέ.

Έλλη Κάτρη