Πώς θα σας φαινόταν αν κάποιος σας έφτιαχνε μια λίστα με 5.000 λόγους για τους οποίους αξίζει κανείς να ζει; Έναν κατάλογο ομορφιάς, έναν ύμνο στη ζωή, που θα ξεκινούσε ως μηχανισμός άμυνας και θα γινόταν τρυφερό καταφύγιο επιβίωσης από την σκληρή πραγματικότητα για ένα εφτάχρονο παιδί. Και φυσικά, τι άλλο θα μπορούσε να είναι νούμερο ένα, αν όχι το παγωτό;
Η Ελένη Ράντου αντλεί έμπνευση από το έργο «Every Brilliant Thing» των Duncan Macmillan και Jonny Donahoe, που παρουσιάσε, με επιτυχία, για πρώτη φορά στη χώρα μας η Ιόλη Ανδρεάδη με πρωταγωνίστρια την Μελίνα Θεοχαρίδου, πριν περίπου μια πενταετία, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Στην προκειμένη περίπτωση το κείμενο των Βρετανών συγγραφέων γίνεται η αφορμή για ένα καινούργιο έργο προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα που ξεκινάει από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και διατρέχει την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Γεγονότα που έχουν μείνει ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη από την πρώτη νίκη στο Eurobasket και το μεγάλο σεισμό του ’99 μέχρι τους Ολυμπιακούς αγώνες και τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου.
Όλα αυτά συμπορεύονται με πέντε δεκαετίες από την προσωπική ιστορία της ηρωίδας που ερμηνεύει η Ελένη Ράντου. Μιας εξιστόρησης που ξεκινάει από ένα εφτάχρονο κορίτσι, το οποίο για να επιβιώσει από μια τραυματική εμπειρία ξεκινά σαν παιχνίδι να φτιάχνει αυτή την ξεχωριστή λίστα, μια λίστα που θα γίνει αποκούμπι σε κάθε δυσκολία της μετέπειτα ζωής της.
Η σκηνοθεσία του Ανέστη Αζά επιτυγχάνει κάτι μοναδικό: να αξιοποιήσει το πλούσιο υποκριτικό υλικό της ηθοποιού του και να μπολιάσει την παράσταση με έξυπνα σκηνοθετικά ευρήματα, που όχι μόνο εξυπηρετούν τη δράση, αλλά καταφέρνουν να κινητοποιήσουν τη φαντασία του κοινού και να δημιουργήσουν ξεχωριστές εικόνες. Συνοδοιπόρος σ’ αυτή την επιτυχία και η κίνηση που επιμελήθηκε η Αντιγόνη Γύρα.
Το μοναδικό ταπεραμέντο και η αμεσότητα της Ράντου σε κάνουν να ξεχνάς ότι παρακολουθείς μονόλογο. Η ίδια «φέρνει» τα πρόσωπα του έργου στη σκηνή μεταμορφωμένη στη μητέρα, τον πατέρα, τον σύζυγο και τον γιο της. Έχοντας παρακολουθήσει όλες τις παραστάσεις της ηθοποιού, νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με την πιο ώριμη στιγμή της. Έχω την αίσθηση ότι αυτή τη φορά κατάφερε να αποφύγει τον σκόπελο του μελοδραματισμού που κάποιες φορές την αποδυναμώνει. Τόσο λόγω του ίδιου του έργου, στο οποίο το δράμα εναλλάσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς σε κωμωδία, όσο και λόγω μιας πιο αλληγορικής -ποιητικής σε πολλά σημεία σκηνοθετικής προσέγγισης.
Σ΄ αυτό συμπράττουν μοναδικά και οι String Demons, ο Κωνσταντίνος και η Λυδία Μπουντούνη που τη συνοδεύουν μελωδικά. Οι διασκευές τους πάνω σε γνωστά και αγαπημένα τραγούδια όπως το «Η ζωή μου όλη» (Στέλιος Καζαντζίδης- Άκης Πάνου) είναι σπουδαίες και δίνουν μια άλλη πιο σύγχρονη πνοή σε γνωστούς και αγαπημένους στίχους. Το συγκρότημα έχοντας ως σημείο αναφοράς βασικούς πυλώνες της κλασικής και παραδοσιακής μουσικής δημιουργεί μοναδικές μελωδίες με συγκερασμούς από μοτίβα κάθε είδους μουσικής σχολής.
Το αφαιρετικό σκηνικό (Μαγιού Τρικεριώτη) συνομιλεί με το σύμπαν του έργου, ενώ παράλληλα είναι μια εντυπωσιακή εικαστική εγκατάσταση, ένας μη χώρος, που θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε μέρος. Το αποτέλεσμα ολοκληρώνουν και οι μελετημένοι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα. Άκρως λειτουργικά και τα κουστούμια της Κικής Γραμματικοπούλου.
Η παράσταση της Ελένης Ράντου στο Θέατρο Διάνα τιμάει τον τίτλο της. Πρόκειται για ένα πραγματικό πάρτι, μια ανάταση ψυχής, σαν κάποιος να σε σκουντάει στον ώμο και να σου ψιθυρίζει: «Μη φοβηθείς τη θλίψη σου! Μη φοβηθείς να είσαι μετέωρος!» και τότε ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος, δεν είσαι ο μόνος.
Extra tip: Εμπνευσμένο το πρόγραμμα της παράστασης, ένα σημειωματάριο που σου βάζει δουλειά για το σπίτι!
Γιώτα Δημητριάδη,
Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών
Leave a Reply