Δεν θα μπορούσα να κλείσω τα μάτια, τα αφτιά και το στόμα μπροστά στις εικόνες ντροπής της αστυνομικής βίας που λαμβάνει συχνά δράση, τόσο σε εμάς, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, γεγονός που σημαίνει πως, η επιλογή της άκρατης βίας, απλώνεται σε όλα τα μήκη του ορίζοντα και όχι μόνο του δικού μας, του… μεσογειακού γαλανού τοπίου!
Ανατρέξτε παντού, από το νότιο κομμάτι της Αμερικής, βόρειας αλλά και νότιας (America Latina), στα παρισινά γεγονότα, στα δικά μας φοιτητικά, στα της κεντρικής ανατολικής Ευρώπης, στα ρωσικά, τα Ουκρανικά και στα πιο πέρα, της Ανατολικής και της Ασιατικής, καθώς και της Μέσης Ανατολής των ακατάπαυστων και αλυσιδωτών συρράξεων…
Τι είπατε; Να πάω και στην Αφρικανική Ήπειρο; Μα από ‘κει δεν μαθαίνουμε σχεδόν τίποτα, παρά μόνο, και εκ των υστέρων, τις γενοκτονίες από τρομοκρατικές ή κατοχικές δυνάμεις και των βιαιοτήτων της αστυνομίας…
Είναι ένα σύνδρομο, το οποίο γεννάει η αδυναμία, η ανικανότητα και η άρνηση της εξουσίας να βρει λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα. Την ίδια ώρα είναι και η αποστροφή μας προς αυτές τις μεθόδους, αίσθημα από το οποίο θα αργήσουμε πολύ να απεμπλακούμε σ’ αυτή τη χώρα, αφού εξακολουθούν ακόμα να υπάρχουν στο ντουλαπάκι της συλλογικής μνήμης οι συνήθεις αστυνομικές βιαιότητες επί μακρύ διάστημα πριν, κατά τη διάρκεια της Χούντας, αλλά και στην μεταπολίτευση, δίχως να εξαλειφθεί ποτέ…
Οι καιροί αλλάζουν και η έννοια της καταστολής έχει διαφοροποιηθεί πολύ, αφού οι ανανεωμένες μέθοδοι πρόσληψης στα σώματα ασφαλείας, έχουν συμβάλει στην καλύτερη στελέχωση, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει ο πολίτης μια ηπιότερη και ποιοτικότερη αντιμετώπιση στα αστυνομικά Τμήματα, αλλά και στους δρόμους. Η πάταξη του εγκλήματος είναι πλέον καθημερινή, με τη σύγχρονη τεχνολογία να βοηθάει τα μάλα στις εξιχνιάσεις και συλλήψεις των παραβατικών. Νιώθω πως αυτά είναι αναμφισβήτητα, αλλά αφορμή για το κείμενό μου στάθηκε το γεγονός των πρόσφατων αστυνομικών βιαιοτήτων και επιθετικότητας, με τις δημοσιευμένες φωτογραφίες να είναι αναμφισβήτητες μαρτυρίες και απτές αρνητικές αποδείξεις ακραίας βίας σε ένα, υποτίθεται, ευνομούμενο κράτος…
Ίσως οι προαναφερόμενες σκέψεις μου να φαντάζουν πολύ… η θ ι κ έ ς και π α λ α ι ο μ ο δ ί τ ι κ ε ς, μπροστά στην «βαρύνουσα» έννοια της λέξης κ α τ α σ τ ο λ ή, που προέρχεται από το ρήμα καταστέλλω που σημαίνει και καταπνίγω.
Όταν καταστέλλεις προϋποτίθεται πως καταβάλεις περισσότερη προσπάθεια, κοινώς, βία. Ας μην παίζουμε με τις λέξεις. Η απόφαση και η εφαρμογή τής καταστολής δεν σχετίζεται με την ευγένεια και την καλοσύνη. Το όργανο της τάξης έχει ξεχάσει τους καλούς τρόπους και εκφράζεται πολλές φορές με τα άγρια ένστικτα, τα οποία είναι δύσκολο εκείνη τη στιγμή να τα ελέγξει κι ας υποτίθεται πως τα σώματα ασφαλείας εκπαιδεύονται προς αυτή την κατεύθυνση (ή όχι;)… Την ζωώδη συμπεριφορά την βλέπουμε καθημερινά στους δρόμους μεταξύ απλών πολιτών, που αρπάζονται για ψύλλου πήδημα και το μυαλό παύει να λειτουργεί. Μόνο η επιβίωση του εγώ και η επιβολή του ισχυρότερου…
Δεν δικαιολογώ την αστυνομική βία. Εξακολουθώ (ευτυχώς) να θυμάμαι και πρέπει να ομολογήσω πως όλοι της γενιάς μου, έχουμε φάει τις… σκαμπίλες μας και κάποιοι άλλοι έχουν υποστεί φριχτά βασανιστήρια από τους καταστολείς αστυνομικούς, με ή δίχως στολή.
Βέβαια, στις πρόσφατες βιαιότητες προστέθηκε και το νέο στοιχείο του εξευτελισμού και της διαπόμπευσης των συλληφθέντων που προκάλεσαν τις έντονες διαμαρτυρίες. Όμως. Όποιος ζητάει… ευπρέπεια από τον κρατικό καταστολέα, δεν ξέρει πού πατά και πού βαδίζει. Ο ιδανικός κόσμος τού… Παραδείσου βρίσκεται πιο πέρα και όχι στο σημείο καταστολής!
Η συνειδητοποίηση του τι είναι και τι εξυπηρετεί η κρατική καταστολή δεν σημαίνει πως επιθυμώ να λειάνω τα φωτογραφικά και τηλεοπτικά ντοκουμέντα…
Κάθε άλλο, απλά θέλω να τοποθετήσω τα επεισόδια σε μια ρεαλιστική βάση και να τονίσω πως τέτοια αρνητικά παραδείγματα αστυνομικής βίας, όπως τα πρόσφατα με το πουκάμισο του φοιτητή και της φοιτήτριας ή εκείνο με το ομαδικό ξύλο (μέχρι θανάτου) του Ζακ Κωστόπουλου (2018), θα συμβαίνουν δυστυχώς πάντα. Κάθε φορά που το κράτος συνεργάζεται με την αδελφή του βία για να επιδείξει τη δύναμή του. Μάλιστα, σε ό, τι αφορά τον φόνο του Κωστόπουλου, καλό είναι να θυμόμαστε πως ξεκίνησε πρώτα από δυο απλούς πολίτες (!!!) και μετά από αστυνομικούς.
Όχι πως αυτά είναι μεμονωμένα περιστατικά. Ακόμα νιώθουμε ντροπή για την περίπτωση Γρηγορόπουλου (6/12/2008) δολοφονημένου από τον -ελεύθερο πλέον- ειδικό φρουρό της Ελληνικής Αστυνομίας Επαμεινώνδα Κορκονέα, γεγονός που είναι ένα από τα τόσα στο… ενεργητικό της Ελλ. Αστ. Ωστόσο, η προσωπική μου άποψη είναι πως εκείνος ο ατυχής αστεϊσμός της βουλευτού Νίνας Κασιμάτη «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι» είναι ένα λάθος σύνθημα, γιατί τα βάζουμε όλα σε ένα σακούλι.
Σε αυτή τη χώρα γνωρίζουμε πολύ καλά τις έννοιες:
Καταστολή του Κινήματος, της Επανάστασης, του άμαχου πληθυσμού, της παράνομης συγκέντρωσης, των καταλήψεων.
Έχουμε ζήσει πολλές τέτοιες καταστάσεις και δεν θέλουμε να ζούμε μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα κατασταλτικών μεθόδων. Όσο πιο κατασταλτικό είναι ένα κράτος, τόσο θα συρρικνώνεται η δημοκρατία και η ομαλή λειτουργία της.
Και γεννάται το ερώτημα:
Σήμερα, με τις παρούσες συνθήκες, ένα κράτος δίχως κατασταλτικό μηχανισμό, μπορεί να υπάρξει;
Μμμμμ… Δύσκολη η απάντηση στο ερώτημα…
Η αλήθεια είναι πως το αστυνομικό κράτος έχει στην πλάτη του μεγάλο φορτίο. Το καταργημένο φοιτητικό άσυλο, τα θέματα της συνύπαρξής μας με τους πρόσφυγες, της παράτυπης μετανάστευσης, των διαφόρων ειδών ανομιών, των συμμοριών, κλπ. Εάν οι επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων βλέπουν την επίλυση αυτών των προβλημάτων με τον βίαιο κατασταλτικό τρόπο, θα δημιουργήσουν πολλές εστίες μόλυνσης για την ίδια την δημοκρατία την οποία έχουν ορκιστεί να προστατεύουν και να υπερασπίζονται…
Νότης Μαυρουδής
(ΥΓ. Την στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο, πραγματοποιήθηκε και άλλο κρούσμα αστυνομικής βίας εις βάρος του σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ και της οικογένειάς του, στο Κουκάκι.)
http://www.avgi.gr/article/10811/10530859/e-stigme-tes-syllepses-tou-demetre-indare-video-
Leave a Reply