Εδώ και δύο μέρες παλαιοπασόκοι, νεοπασόκοι, δεξιοί, αριστεροί και διάφοροι γλείφτες παντός καιρού υμνούν τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον τοποθετούν στο πάνθεον των μεγάλων ηγετών του Έθνους, τον ευχαριστούν που χάρη στην οξυδέρκειά του και το προοδευτικό του πνεύμα γίναμε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα.
Θα έβγαζα εύκολα το συμπέρασμα ότι όλοι αυτοί ή κάνουν χρήση σκληρών ναρκωτικών ή έλειπαν καμιά 40αριά χρόνια από την Ελλάδα, όπου η μόνη σχέση τους με τη χώρα ήταν το syrtaki dance την 25η Μαρτίου και ένα γιαλαντζί πίτα- γύρο στην Αστόρια.
Αλλά δεν είναι τίποτα από τα δύο. Είναι αυτό το είδος, το οποίο ακριβώς εξέθρεψε ο μακαρίτης. Το είδος του γούσταρε ψευτοτσαμπουκά, πασπαλισμένο με μπαγιάτικες αριστερές ατάκες, που ήθελε χλίδα και χλαμύδα, που ήθελε «να βρει την άκρη» και την βρήκε, που εννοούσε το «σύγχρονο» με όρους που το εννοεί αυτός που κοπανάει στο τηλεκοντρόλ όταν τελειώσουν οι μπαταρίες και θεωρεί τον εαυτό του ειδικό στα ηλεκτρονικά, επειδή κατάφερε να αλλάξει κανάλι.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήρθε για να γίνει ο πατριάρχης του κέντρου- των μικροαστών δηλαδή- και να διαδεχτεί τον πατριάρχη της Δεξιάς, που νόμιζε ότι απέκτησε ευρωπαϊκό αέρα επειδή δεν έστελνε πλέον εξορία τον κόσμο, αλλά διατηρούσε οικογενειακό δίκαιο ανάλογο των ταλιμπάν. Ο Ανδρέας που είμασταν «μαζί του για μια Ελλάδα νέα», άλλαξε βέβαια το οικογενειακό δίκαιο, αλλά μέσα σε λίγα χρόνια τάισε έναν στρατό γλειφτών, μικρολαμόγιων (που κάποτε μεγάλωσαν) , αγράμματων «ειδικών». Αντί να εντάξει τους αποκλεισμένους από τη Δεξιά είπε «γιούρια στον ταμπλά με τα κουλούρια». Κατέστρεψε την αγροτική παραγωγή, επιδοτώντας το τίποτα. Όσο λιγότερο παρήγαγες, όσο έθαβες αυτό που παρήγαγες, τόσο πιο κοντά σε νύχτες με λουλουδοπόλεμο και παράφωνους σκυλάδες ήσουν. Αντί να στρώσει το Δημόσιο που στήθηκε από τους κομματάρχες της Δεξιάς, έβαλε μέσα τον κάθε ευνούχο, που το όνειρο του ήταν να γίνει συνταξιούχος από τα 30. Όχι γιατί το λέει το σύγχρονο φιλελεδιστάν, αλλά γιατί έτσι έγινε. Ο Ανδρέας που επί των ημερών του τα αυθαίρετα έγιναν «μοχλός ανάπτυξης»
Ο Ανδρέας ήθελε και τον δικό του Τύπο, που θα τον υμνεί, γι αυτό και δημιούργησε τον Κοσκωτά, γι αυτό και θεωρούσε την «Αυριανή» θεμέλιο της Δημοκρατίας (το είπε ο ίδιος στη Βουλή). Γι αυτό και στην δεύτερη τετραετία κολυμπούσε το κόμμα του και η κυβέρνησή του μες το σκατό, με ασύλληπτα σκάνδαλα, μίζες και ωραιότατη βιομηχανία διορισμών. Ήταν αυτός που ο υπουργός Τύπου στην κυβέρνηση του θα έριχνε τους δορυφόρους επειδή έπαιξε δορυφορικά στη χώρα το MTV και όχι μόνο η ΕΡΤ.
Με τις περιβόητες «προβληματικές επιχειρήσεις» όπου οι ιδιοκτήτες τους έλιωζαν τα παπάρια τους και οι υπόλοιποι Έλληνες πλήρωναν επιχειρήσεις- πτώματα, που συντηρούνταν για να συντηρηθεί ο στρατός των βολεμένων της πασοκάρας.
Ο Ανδρέας που είχε δύο δεξιά χέρια. Τον Μένιο και τον Άκη. Ο Μένιος πιάστηκε με την γίδα στην πλάτη, τα πήρε εν ολίγοις από τον Κοσκωτά, τα στοιχεία ήταν συντριπτικά, αλλά ο θεός του ΠΑΣΟΚ πήρε τον Μένιο μακριά πριν τελειώσει η δίκη του. Από τότε οι πασόκοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο Μένιος περίπου δικαιώθηκε. Άλλωστε οι ψηφοφόροι έστειλαν τον γιό του στη Βουλή. Για τον Άκη δεν χρειάζεται να σας πω. Τα έχετε πρόσφατα.
Ο Ανδρέας που δημιούργησε ένα παρακράτος τραμπούκων, τους αυριανιστές, που κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του και στο Γενικό Κρατικό και στο Ωνάσειο, προπηλάκισαν, έφτυναν και έβριζαν όποιον δεν θεωρούσαν αρκετά ΠΑΣΟΚ.
Ο Ανδρέας του οποίου την γεροντοκαψούρα ζήσαμε σε όλο της το μεγαλείο. Όταν ένας εσμός από διάφορους γραφικούς, αστρολόγους, καφετζούδες και σελέμπριτις της συμφοράς έκαναν παιχνίδι και απέκτησαν και άποψη και επιρροή στα πολιτικά πράγματα. Ακόμα και χθες η Δήμητρα Λιάνη μας έλεγε πώς θα βγούμε από την κρίση ακολουθώντας τη σκέψη του Ανδρέα.
Όσο για τη ρητορική του δεινότητα ήταν τόση όση ήθελαν να πιστέψουν τα αυτιά του παλαιοπασόκου. Κενές περιεχομένου κορώνες, αριστερή ρητορική και «παιχνίδι με το λαό από την εξέδρα» λες και πηγαίναμε να δούμε τον Μικ Τζάγκερ και όχι πολιτικό ηγέτη. Μπείτε και βρείτε στο Youtube μια οποιαδήποτε ομιλία του Παπανδρέου στη δεκαετία του ’80. Θα πεθάνετε από την πλήξη μέσα στα 30 πρώτα δευτερόλεπτα. Γιατί αυτό δεν ήταν πολιτικός λόγος. Ήταν ένα show που ως μόνο του σκοπό είχε να δικαιώσει, να αποθεώσει τον «Ηγέτη».
Αυτά ήταν –λίγα από- τα κατορθώματα του μεγάλου Ηγέτη, λίγο από το «εκσυχρονιστικό» του όραμα, λίγο από τη σαπίλα που διέτρεχε όλη την κυβερνητική του πορεία. Είναι αυτό που θα πρεπει να προσπεράσουμε, αυτό που πρέπει να απορρίψουμε.
Είναι αυτό που θέλουμε να πούμε στους υμνητές και τους απολογητές αυτής της αθλιότητας που εξέθρεψε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Τον Ανδρέα σας και στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας (αγαπημένη ατάκα του Ηγέτη)
Leave a Reply