28/03/2024

Για τον Βασίλη Σπανούλη

Γράφει ο Χάρης Φιλιππάκης

Για τον Βασίλη Σπανούλη

Είναι βράδυ 13/05/2012 και απογοητευμένος από το καλάθι του Σβεντ στον αιφνιδιασμό που έφτασε την διαφορά στο +19 για την ΤΣΣΚΑ, αποφασίζω να μην παραγγείλω και να βγω μόνος να πάρω τα σουβλάκια που είχα σκοπό. Η εικόνα του Ολυμπιακού προμηνύει πολύ άσχημο βράδυ, παρ’ όλο που ο τελικός είχε ξεκάθαρο φαβορί εξ αρχής κι αυτό δεν ήταν η «άγουρη» αλλά ελπιδοφόρα ομάδα του Ίβκοβιτς, που σαν πυροτέχνημα έφτασε στον τελικό. Όπως αποδείχθηκε ένα χρόνο αργότερα στο Λονδίνο, μόνο πυροτέχνημα δεν ήταν.

Στο σουβλατζίδικο εννοείται ότι η τηλεόραση δείχνει τον τελικό. Δεν ήθελα να δω, για να μην ξαναβιώσω απογοήτευση σαν αυτή του τελικού στο Μουντομπάσκετ του 2006 με τον διασυρμό της εθνικής από την πυρηνοκίνητη Ισπανία. Οι μόνοι που πάλευαν μέχρι εκείνη τη στιγμή να αποτρέψουν το μοιραίο ήταν ο Σπανούλης και ο συγκλονιστικός Παπανικολάου, που κατέθετε εκείνο το βράδυ την τεράστια ψυχή του και το ταλέντο του στο παρκέ της Σινάν Ερντέν Αρένα στην Κων/πολη.

Κι όμως…

Στο 32΄ το σκορ ήταν 48-53 μετά από μια ομαδική ψυχωμένη αντεπίθεση διαρκείας και οι παίκτες της ΤΣΣΚΑ σε απόλυτο πανικό, καθώς αντιμετώπιζαν κάτι που κατά κανόνα δεν νικιέται. Το ακατάβλητο πάθος, την χαλύβδινη ομοψυχία της ομάδας που λυγίζει κάθε ατομικότητα και το κυριότερο… Το πνεύμα του: «δεν έχω τίποτα να χάσω εδώ». Όταν ο Ολυμπιακός κατάλαβε πως δεν είχε τίποτα να χάσει, η «Ρωσική αρκούδα» μετατράπηκε σε φοβισμένο γατί που δεν ήξερε τι να κάνει όταν είχε την μπάλα στα χέρια, βλέποντας 5 τύπους με το μαχαίρι στα δόντια όποτε κατέβαζε τη μπάλα.

Στην τελευταία φάση του παιχνιδιού και μετά από δύο άψυχες άστοχες βολές του Σισκάουσκας, ο Βασίλης Σπανούλης «κατεβάζει» τη μπάλα, «τραβάει» πάνω του την πανικοβλημένη Ρωσική άμυνα και πασάρει στον Πρίντεζη που στο 0,7΄κάνει το 61-62 και δίνει στον Ολυμπιακό την δεύτερη ευρωλίγκα του μετά από αυτή της Ρώμης το 1997. Εκείνο το βράδυ έκλαψα από χαρά όπως και στον τελικό της Λισαβόνας το 2004, που και πάλι έσπασε ο τροχός της ιστορίας. Μπορεί ο Σπανούλης να βγήκε ο MVP του final four, αλλά ο ήρωας του τελικού ήταν ο Παπανικολάου με τις άμυνες που έβγαλε, τα κρίσιμα σουτ και τον άφθονο ιδρώτα που έχυσε στο παρκέ.

Τη στιγμή που η μπάλα «έκαιγε» πιο πολύ από ποτέ, την κρατούσε ο ηγέτης αυτής της ομάδας όμως. Ο Βασίλης Σπανούλης είναι κι αυτός «θνητός» κι αυτό αποδείχθηκε όσο περνούσαν τα χρόνια. Μέχρι να αποδειχθεί η «θνητότητα» του όμως κατάφερε τόσα πολλά. Κατάφερε να μπορεί να αλλάζει ροή στην μπασκετική ιστορία με τις επεμβάσεις του μέσα στο γήπεδο. Κατάφερε να τρέμουν όλοι την τελευταία του λέξη στο παρκέ. Κατάφερε, κατάφερε και κατάφερε. Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να απαριθμήσω τίτλους. Δεν έχει κανένα νόημα.

Προσωπικά κρατάω από αυτόν τον αξιοθαύμαστο παίκτη, το υγιές «εγώ» του. Το «εγώ» που σφυρηλάτησε εκείνη την τρομερή και φοβερή ομάδα, που χτίστηκε πάνω στην πεποίθηση «Refuse to lose». Ένα «εγώ» βασισμένο πάνω στην ακατάπαυστη και ακαταπόνητη δουλειά και την αγάπη για το παιχνίδι και όχι πάνω σε κομπλεξικά συμπλέγματα κατωτερότητας. Όταν έχανε έχανε και γνώριζε το γιατί. Το ίδιο κι όταν κέρδιζε.

Ο ίδιος, ο Ολυμπιακός εκείνης της εποχής, η εθνική ομάδα της δεκαετίας του 2000 σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του τι μπορεί να συμβεί όταν κάτι είναι προϊόν, μεθοδικότητας, πάθους, ομαδικότητας και ταλέντου κάπου στο τέλος. Ναι κάπου στο τέλος το ταλέντο και τα προσόντα. Στην Σαϊτάμα το 2006, μια παρέα παιδιών με όλα τα παραπάνω, κατάφεραν να υποτάξουν μια αρμάδα υπερταλαντούχων αστέρων που οι ικανότητες τους δεν είχαν ταβάνι. Δυο χρόνια νωρίτερα μια παρόμοια παρέα στην Πορτογαλία, με σχεδιαστή έναν μεθοδικό και ρεαλιστή Γερμανό, πέτυχε ένα θαύμα με όλη την σημασία της λέξης. Γιατί; Γιατί υπήρχε σχέδιο βασισμένο στον ρεαλισμό, πάθος, ομαδικότητα και το πνεύμα του «δεν έχω τίποτα να χάσω».

Ξέφυγα όμως. Το σημερινό είναι αφιερωμένο στον Βασίλη Σπανούλη. Αν μπορούσα να συνοψίσω σε μια φράση αυτό που πιστεύω πως ήταν ο αρχηγός του Ολυμπιακού, αυτή η φράση θα ήταν: «Όταν καίει η μπάλα». Όταν η μπάλα «έκαιγε» ο Σπανούλης 8 στις 10 φορές ήξερε τι να την κάνει. Τον ευχαριστούμε από τα βάθη της ψυχής μας για όσα μας επέτρεψε να ζήσουμε.

Χάρης Φιλιππάκης

Η φωτογραφία του άρθρου είναι από την σελίδα στο FB Βασίλης Σπανούλης – official fun club


mm
About Χάρης Φιλιππάκης 115 Articles
Ο Χάρης Φιλιππάκης συχνά αυτοαποκαλείται ιστορικός. Έχει αποφοιτήσει από κάποιο τμήμα ιστορίας και αρχαιολογίας. Συνήθως μιλάει για ιστορία και πιο συγκεκριμένα για το Βυζάντιο και την αρχαία Ρώμη. Προσπαθεί βέβαια να μην κάνει διακρίσεις.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*