Έφτασα στην Αγγλία Σεπτέμβρη. Έχω να σου πω πολλά για τις δουλειές, τον καιρό τις συγκοινωνίες, τους ανθρώπους κ.α.. Ένα όμως από τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση ήταν οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα. Δεν είχα αμάξι, οπότε χρησιμοποιούσα λεωφορείο και πόδια. Το Liverpool είναι και υπέροχο να το περπατήσεις, οπότε τις λίγες ώρες που δεν δούλευα γύρναγα. Δεν είχα μπει ακόμα στο mood “Εδώ θα μείνω για την υπόλοιπη ζωή μου” (και ακόμα δεν είμαι δλδ), οπότε όσο περισσότερα μπορούσα να δω το εκτιμούσα. Ήμουν κάτι σαν τουρίστας/μετανάστης. Ένα από τα πρώτα πράγματα που σου κάνουν αίσθηση είναι το πόσοι κινούνται με αναπηρικά καροτσάκια ή (κυρίως) με αμαξίδια. Κάτι μικρά scooter μπαταρίας με 4 ρόδες και χώρο για να βάλεις 5/10 πράγματα, ιδανικό για να πάει ένας ηλικιωμένος για ψώνια κάθε είδους. Αναρωτιόμουν λοιπόν “Ρε εσύ γιατί έχουν τόσους ανάπηρους, καμία σχέση με την Ελλάδα”. Μου πήρε περισσότερο από ένα μήνα να συνειδητοποιήσω γιατί η πόλη ήταν γεμάτη με αυτά τα αμαξίδια. Η απάντηση ήταν απλή. “Γιατί μπορούν”.
Δεν έχουν δηλαδή περισσότερους ανθρώπους που έχουν ανάγκη να τα χρησιμοποιήσουν. Απλά οι άνθρωποι εδώ και μπορούν να τα αποκτήσουν και μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν. Το μυαλό σου θα πάει αμέσως στις ράμπες που είναι κατειλημμένες από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Δεν εννοώ όμως αυτό. Είναι κι αυτό ένα θέμα βέβαια. Στην Αγγλία θα βρεις χιλιάδες παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα αλλά σπάνια (όχι ποτέ, συμβαίνει αλλά ΠΟΛΥ ΣΠΑΝΙΑ) σε ράμπα. Κυρίως όμως οι άνθρωποι που το έχουν ανάγκη έχουν πρόσβαση ΠΑΝΤΟΥ. Ελάχιστα από τα καταστήματα δεν έχουν πόρτες που να ανοίγουν αυτόματα και ράμπες για να διευκολύνουν την πρόσβαση. Μάλιστα κάποια super market έχουν αμαξίδια για να χρησιμοποιούν οι άνθρωποι που το χρειάζονται χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να κουβαλάνε το δικό τους με το αμάξι τους.
Δεν έχω πάει σε πολλές δημόσιες υπηρεσίες αλλά σε όσες πήγα είχαν ΟΛΕΣ πόρτες που άνοιγαν αυτόματα. Ακόμα και σε κλασσικά κτήρια που έχουν σκαλιά έχει φτιαχτεί άλλη είσοδος με ράμπες. Δεν αναφέρομαι μόνο στους ανθρώπους με αναπηρία αλλά και σε ηλικιωμένους που είναι προφανές ότι δυσκολεύονται να περπατήσουν οπότε χρησιμοποιούν τα scooter για να μετακινηθούν. Oι τιμές ξεκινάνε περίπου στις 200 λίρες (260 ευρώ περίπου) με τη βασική σύνταξη κοντά στις 600 λίρες (780 ευρώ περίπου) χωρίς τα επιδόματα.
Φαντάζεσαι τώρα ένα τέτοιο “όχημα” να κινείται στα πεζοδρόμια της Αθήνας; Έλα να σοβαρευτούμε, δεν μπορείς καν να το φανταστείς. Δυστυχώς το θέμα δεν είναι καν ο οδηγός που παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο. Εδώ αυτό είναι συνήθεια που έγινε λατρεία, αλλά εδώ και ολόκληρο το αμάξι να βάλει πάνω στο πεζοδρόμιο θα μείνει άλλο τόσο, το βασικό θέμα είναι ότι τα πεζοδρόμια φτιάχτηκαν στην Ελλάδα για πεζούς. Όχι για ανθρώπους που έχουν κινητικά προβλήματα. Αυτοί να κάτσουν σπίτι τους.
Δεν χρησιμοποίησα δική μου φωτογραφία αυτή τη φορά. Δεν ήθελα να σταματήσω έναν ηλικιωμένο στον δρόμο και να του ζητήσω την άδεια να τον φωτογραφίσω με το scooter του. Όχι γιατί θα το έπαιρνε άσχημα. Γιατί ντρέπομαι. Γιατί φοβάμαι να του απαντήσω αν με ρωτήσει τον λόγο. Τι να του πω δηλαδή; Ότι θέλω να περιγράψω στην Ελλάδα πόσο γλυκό είναι το χαμόγελο ενός ηλικιωμένου όταν δεν είναι υποχρεωμένος να μενει κλεισμένος στο σπίτι και έχει πρόσβαση σε όσα χρειάζεται; Πώς να εξηγήσω σε έναν άνθρωπο που δεν το έζησε τον παραλογισμό του ότι σε μια χώρα η πρόσβαση ακόμα και στα βασικά για έναν άνθρωπο που δεν μπορεί εύκολα να μετακινηθεί ειναι απαγορευμένη; Να πάω και στα λεωφορεία να τραβήξω βίντεο με τον οδηγό να σταματάει το όχημα, να κατεβάζει ο ίδιος την ράμπα (στα περισσότερα οχήματα είναι χειροκίνητη) και να βοηθάει τον επιβάτη να πάει στην ειδικά διαμορφωμένη θέση του; Το ίδιο κάνει και κατά την αποβίβαση. ΧΩΡΙΣ ΒΙΑΣΥΝΗ. Δεν δημιουργεί κανείς την αίσθηση στον άνθρωπο ότι γίνεται βάρος. Ότι καθυστερεί τους άλλους. Όλα κυλάνε ομαλά.
Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο με κινητικά προβλήματα να κινείται, οφείλεις να χαρείς. Αυτή είναι εικόνα ελπίδας. Για όλους.
Leave a Reply