Θα κάνουμε ένα μουσικό διάλειμμα στις αφηγήσεις και τις χρήσιμες (και χρηστικές ) πληροφορίες για την ζωή στην Αγγλία για να σου πω τον πόνο του Έλληνα μετανάστη όταν έρχεται η ώρα για Holidays (S.O.S δεν είμαι σίγουρος αν ισχύουν όλα αυτά για τους μετανάστες στην Χαβάη και το Μαϊάμι.).
Ξεκινάς και βάζεις μουσική για να το περιγράψεις. Παλιά θα έβαζαν Καζαντζίδη αλλά επειδή είμαι νέο και πιο εναλλακτικό παλικάρι θα διαλέξω το “Παύλος Παυλίδης – Δεν Είμαι Από Εδώ”
tip: το κείμενο διαβάζεται με τη συνοδεία των τραγουδιών.
Οι διακοπές λοιπόν του μετανάστη διαφέρουν κατά πολύ από αυτές του τουρίστα. Όταν ξεκινάς σαν τουρίστας τον προγραμματισμό των διακοπών, υπολογίζεις τις ημέρες σου ανάλογα με το κόστος και τα πράγματα που θέλεις να δεις και να ζήσεις. Αναψυχή ή εξερεύνηση ; Βουνό ή θάλασσα ;
Όταν είσαι μετανάστης ξεκινάς τον προγραμματισμό σου με όσους θέλεις να συναντήσεις και μετά ανάλογα με τον χρόνο που σου απομένει κάνεις τα υπόλοιπα σχέδια. Χωρίζεις τον χρόνο σου ανάμεσα στην ανάγκη για ξεκούραση, να γνωρίσεις νέα μέρη, να γλεντήσεις και την ανάγκη του να συναναστραφείς με ανθρώπους που σου έλειψαν. Να δεις όλους αυτούς των οποίων η μορφή και οι στιγμές που είχατε περάσει μαζί είναι πλέον ανάμνηση και όχι καθημερινότητα.
Tip: Μην ξεχάσεις αδερφέ να κανονίσεις και τις δουλειές σου αν έχεις και αν είσαι μετανάστης στην Αγγλία ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να κάνεις ένα check up σε Ελληνικό (έστω ιδιωτικό αν δεν έχεις κάλυψη) γιατί εδώ δεν προβλέπονται οι προληπτικές εξετάσεις αν δεν είσαι 40+ και δεν έχεις ιστορικό καρδιάς.
Next track: “Δραμαμίνη – Βόλτα Με Το Αμάξι”
Αφού έχεις κάνει τον προγραμματισμό σου παίρνεις το αεροπλάνο και και αριβάρεις στην Ελλάδα.
Αγκαλιές και φιλιά και χαμόγελα και γλέντια. Μην φανταστείς δάκρυα και συγκίνηση. Ανυπομονησία μόνο να προλάβεις να το ζήσεις όλο. Να μην κοιμηθείς αν γίνεται καθόλου. Να πιεις την κάθε στιγμή. Να τραβήξεις φωτογραφίες, να το κρατήσεις ζωντανό, να το θυμάσαι για να μην σβήσει.
Νοικιάζεις ένα αυτοκίνητο και προσπαθείς να συνηθίσεις τις λακκούβες και τα δρομάκια που έχουν γκρεμό στην άκρη και πέτρες να πέφτουν στην άλλη πλευρά. Το πιο δύσκολο είναι να συνηθίσεις τον ντόπιο ο οποίος θεωρεί ότι στο “χωριό του” έχει ΠΑΝΤΑ προτεραιότητα και επειδή ξέρει τους δρόμους μπορεί να τρέχει με ταχύτητα λίγο μικρότερη από αυτή του αεροπλάνου που μόλις σε έφερε.
Σε αντίθεση με τον τουρίστα που τις πρώτες ημέρες τις ζει στο έπακρο και η κατάθλιψη έρχεται στο τέλος, ο μετανάστης έχει ένα σαράκι από την αρχή. Σκέφτεσαι διαρκώς πόσα χάνεις. Το πόσα κερδίζεις ως μετανάστης τα σκέφτεσαι όλο τον άλλο χρόνο, οι διακοπές είναι για να θυμηθείς πόσα χάνεις. Μην τα αναλύσω, θα βαρεθείς και δεν έχει και νόημα.
Νext Track“The Whole Of The Moon – The Waterboys”
Περνάνε οι ημέρες με την θάλασσα και τις παραλίες με μια κανονικότητα, οι νύχτες είναι πιο δύσκολες. Ειδικά για όσους είχαμε συνηθίσει να μένουμε στην Αθήνα. Δεν είχαμε παραλίες πάρα μόνο στις διακοπές έτσι κι αλλιώς. Αλλά η νύχτα… αυτή είναι ένα θέμα. Σοβαρό. Βλέπεις έναν ουρανό γεμάτο αστέρια, ειλικρινά πώς μπορείς να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου χωρίς να βλέπεις αστέρια; Σε ποιο σημείο ακριβώς σου φαίνεται λογικό να ανταλλάξεις τα αστέρια με το γεγονός ότι στο τέλος του μήνα θα μπει ο μισθός στην τράπεζα;
Σε ποιο σημείο της ζωής σου αρχίζεις να συνηθίζεις ότι δεν θα βλέπεις αυτό τον ουρανό ;
Προχωράει ο προγραμματισμός και έρχεται η ώρα που αρχίζεις να βλέπεις φίλους. Είναι τόσοι πολλοί και τόσο λίγες οι ημέρες. Πίνεις 3 καφέδες καθημερινά και άλλα 3 ποτά. Όχι ότι θα τους προλάβεις αλλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Μετά κουράζεσαι. Όταν η ανάγκη να δεις αγαπημένα πρόσωπα που βλέπεις μόνο απ' το skype γίνεται με ρυθμούς ΙΚΑ (Neeeeeext please), η απόλαυση αυτής της διαδικασίας πάει περίπατο.
Next Track: “Οι Φίλοι – Σπύρος Γραμμένος”
Πάντα έχεις και την ερώτηση να απαντήσεις “(Πότε) Θα γυρίσετε?” και ανάλογα με τα βιώματα του καθενός έχεις και την σχετική παραίνεση “Που να γυρίσετε ρε φίλε? Εδώ είναι κόλαση” ή “Ρε φίλε πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να σας γυρίσουμε πίσω”. Όλοι βέβαια την συμβουλή την δίνουν με αγάπη, αλλά πονάει αυτή η ερώτηση να ξέρεις. Πονάει γιατί δεν υπάρχει απάντηση για πολλούς από εμάς. Ελάχιστους έχω βρει που δεν θέλουν να γυρίσουν πίσω (όχι απαραίτητα στο άμεσο μέλλον) και ακόμα λιγότερους που μπορούν. Οπότε, όπως ορθώς τραγουδάει ο Γραμμένος, η απάντηση είναι “Θα δούμε”.
Μέσα σε όλα αυτά υπολόγισε ότι τρως τις 5πλάσιες ποσότητες φαγητού από τις συνηθισμένες. Όταν φας ντομάτα και αγγούρι και δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις θα καταλάβεις γιατί ο μετανάστης μπορεί να φάει 45 “χωριάτικες” σε 14 ημέρες και άλλα τόσα σουβλάκια.
Μετά παίρνεις το αεροπλάνο και γυρίζεις στον τόπο διαμονής σου. Σε αυτό το σημείο φανερώνεται η μεγάλη διαφορά με τον τουρίστα. Ο μετανάστης όταν τελειώνουν οι διακοπές του ΔΕΝ γυρίζει σπίτι του. Γυρίζει στον τόπο διαμονής του φεύγοντας από το σπίτι του.
Και φοβάμαι ότι αυτό δεν αλλάζει ποτέ.
Υ.Γ. Τώρα που τελείωσαν οι διακοπές, επιστρέφουμε σε μια κανονικότητα. Stay tuned
Leave a Reply