Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση όταν διάβασα την είδηση, πριν πολλούς μήνες, ότι το επόμενο βιβλίο του αγαπητού μου Βαγγέλη Ραπτόπουλου θα είναι η αυτοβιογραφία του.
Γιατί ένας τόσο ενεργός συγγραφέας θέλει να εκδώσει την αυτοβιογραφία του; Δεν τον πήραν δα και τα χρόνια.
Έτσι όταν πήρα στα χέρια μου το «Ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί» (Εκδόσεις Κέδρος) άρχισα να το διαβάζω με μεγάλη περιέργεια και γρήγορα κατάλαβα ότι Βαγγέλης Ραπτόπουλος δίκαια κατέχει μια σημαντική θέση στους Έλληνες συγγραφείς της γενιάς του. Με το βιβλίο του αυτό ο συγγραφέας καταφέρνει να κάνει μαζί με τον αναγνώστη του μια ιδιαίτερη συνομιλία.
Στο βιβλίο του μιλάει για όλα όσα τον καθορίζουν, τον καθόρισαν και τον ενοχλούν. Με ιδιαίτερη τόλμη, και χωρίς την «πανοπλία» ενός λογοτεχνικού ήρωα, ο Ραπτόπουλος ξεγυμνώνεται και με μια γαλήνη μας μιλάει τελικά για τις δικές μας ζωές. Περιγράφει, μέσα από την προσεκτική επιλογή των κεφαλαίων του βιβλίου, τελικά και τις δικές μας ζωές.
Ο Ραπτόπουλος έχει την σύνεση, την ωριμότητα και εν τέλει τη σοφία να μας ανοίξει την ψυχή του χωρίς φτιασιδώματα και για όλα όσα περιέχουν οι ήρωες και τα πολλά βιβλία που έχει εκδώσει. Μιλάει για τη χαρά της ζωής, το σεξ, την κόρη και τον έρωτα με την γυναίκα του, μιλάει για απλές ανθρώπινες στιγμές μεταξύ φίλων που ανταλλάσουν ανέκδοτα, την οικονομική και τα άλλα είδη κρίσης που μας έχουν τσακίσει.
Χωρίς διάθεση αυτοπροβολής ο συγγραφέας μένει γυμνός απέναντί μας σε μια έκφραση ειλικρίνειας και με μια διάθεση να προκαλέσει αυτόν τον ιδιότυπο διάλογο που ανοίγει κάθε αναγνώστης με τον εαυτό του όταν έρχεται αντιμέτωπος με ένα βιβλίο. Οι αναφορές τύπου «τα είχα πει σε εκείνο το βιβλίο» λειτουργούν ως μια ακόμη αφορμή για να ανακαλύψει ο αναγνώστης γραπτά ενός εκ των πολυγραφότατων Ελλήνων συγγραφέων.
Ο λόγος του είναι προσεγμένος αλλά ρέει σαν μια προφορική αφήγηση και αυτό κάνει το βιβλίο ακόμη πιο απολαυστικό.
Είναι πολύ σημαντική η ειλικρίνεια σε μια εποχή που πολλοί επιλέγουμε άβαταρ και ψευδώνυμα για να κυκλοφορήσουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που για πολλούς έχουν αντικαταστήσει τις πραγματικές ζωές τους. Κι αυτό είναι το επίτευγμα του βιβλίου του Βαγγέλη Ραπτόπουλου: είναι ήρεμος, είναι ώριμος και μας ξανασυστήνεται χωρίς ενδιάμεσους.
Το χιούμορ του συγγραφέα είναι διάχυτο και σ΄αυτά τα κείμενά του και νομίζω ότι ακόμη και το μέγεθός του, που είναι μικρό, δείχνει ότι ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος περισσότερο είχε ανάγκη να «συνομιλήσει» με τον αναγνώστη του παρά να τον φορτώσει με κλέη, ένδοξες ιστορίες και άλλα περιττά.
Γιάννης Καφάτος
Leave a Reply