Το βιβλίο του Νίκου Δαββέτα «Άντρες χωρίς άντρες» (Εκδόσεις Πατάκη) είναι μια σπουδαία δουλειά και ένα πολύ ιδιαίτερο ανάγνωσμα.
Ο συγγραφέας μέσα σε 230 σελίδες δημιουργεί έναν κόσμο οικείο, στους μεγαλύτερους αναγνώστες, αλλά και μια ατμόσφαιρα που μπορεί να φιλοξενήσει κάθε βιβλιόφιλο.
Η αφορμή για να στήσει τον μυθοπλαστικό του κόσμο και να σκιαγραφήσει τους ήρωές του ο Νίκος Δαββέτας ήταν ένας αποχαρακτηρισμένος φάκελος της Ασφάλειας από την σκοτεινή περίοδο της Χούντας. Ο φάκελος περιέγραφε την απόταξη ενός ασφαλίτη λόγω ομοφυλοφιλίας.
Με αυτό το έναυσμα ο συγγραφέας χτίζει έναν κόσμο γύρω από τον κρυφά ομοφυλόφιλο ασφαλίτη, που τον συναντούμε λίγο πριν πεθάνει εξομολογούμενος στο γιο του. Στη συνέχεια ο γιος εξομολογείται σε έναν στενό του φίλο. Και ακολούθως ο φίλος αρχίζει να ψάχνει την ιστορία και μέσα από τον δικό του πατέρα που ήταν στο αντίπαλο στρατόπεδο.
Οι δύο φίλοι μέσα από λογοτεχνικά κείμενα «μιλάνε», και ανακαλύπτουν ο ένας τον κόσμο του άλλου και παράλληλα μας μεταφέρουν καταστάσεις που βίωσαν και που κάτι έχουν να πουν σε όλους μας.
Ο «διάλογος» των χαρακτήρων του έργου μέσα από την οξυδέρκεια του συγγραφέα μας μεταφέρει στα γεγονότα που σημάδεψαν την Ελλάδα από την εποχή της δικτατορίας έως τα πρόσφατα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Πρωταγωνιστές είναι οι ήρωες, η ματιά, η κριτική, η απώλειες και οι εμπειρίες τους.
Οι αφηγήσεις των χαρακτήρων και ο τρόπος που αυτές επικαλύπτονται και αλληλοσυμπληρώνονται είναι το μεγάλο στοίχημα που κέρδισε ο Νίκος Δαββέτας κρατώντας μας πάντα σε ενδιαφέρον για την εξέλιξη αλλά συνάμα μας παρασύρει σε μια αναγνωστική απόλαυση ύφους και στιλ.
Η σχέση πατέρα-γιου, που κατά τη γνώμη μου βρήκε μια εξαιρετική απόδοση στο μυθιστόρημα «Μια οδύσσεια» του Ντάνιελ Μέντελσον, στο βιβλίο του Δαββέτα παρουσιάζεται επίσης με έναν λαμπρό τρόπο. Το παρελθόν, οι επιλογές του καθενός και αλληλεπίδραση στη διαμόρφωση του κάθε χαρακτήρα είναι στοιχεία που με μια κομψότητα έχει αποδώσει ο συγγραφέας.
Οι ταυτότητες που όλοι έχουμε και άλλοτε τις κρύβουμε άλλοτε τις διατυμπανίζουμε είναι επίσης παρούσες μέσα στην πολλαπλή αφήγηση, το αφηγηματικό ύφος που με προσεγμένη και την παραμικρή λέξη έχει υπηρετήσει ο συγγραφέας.
Ο Νίκος Δαββέτας στο «Άντρες χωρίς άντρες» συνεχίζει με συνέπεια να μας παραδίδει ιδιαίτερης αισθητικής αναγνώσματα παίρνοντας αφορμές από θραύσματα της ιστορίας, όπως έχει κάνει και σε προηγούμενα βιβλία του, και στήνοντας έναν φανταστικό μεν αλλά τόσο αληθινό και χειροπιαστό κόσμο.
Γιάννης Καφάτος
Leave a Reply