Ακούγοντας και διαβάζοντας τον κ. Κασσελάκη να ζητά εθνικές εκλογές με σκοπό να επαναμετρηθούν οι πολιτικοί συσχετισμοί ένα χρόνο μετά τις προηγούμενες, αντιλαμβάνομαι πως δεν έχει κατανοήσει καλά ή και καθόλου, τους λόγους για τους οποίους ηττήθηκε κατά κράτος η απλή αναλογική και εν συνεχεία ο ΣΥΡΙΖΑ και η αριστερά πλην ΚΚΕ.
Εκτός αν θεωρεί ότι μέσα σε μερικούς μήνες προεδρίας κατόρθωσε να επανασυστήσει το κόμμα στην κοινωνία και να πείσει «κομμάτια» της να επιστρέψουν στο κόμμα ή να αρχίσουν να ψηφίζουν εγκαταλείποντας την αποχή. Αν το πιστεύει έχει καλώς.
Οκτώ χρόνια μνημονίων, καθίζηση του ΑΕΠ και των εισοδημάτων, αλλαγές επί αλλαγών σε κυβερνητικό επίπεδο, ανεκπλήρωτες ελπίδες και μια κοινωνία σε νευρικό κλονισμό, άλλαξαν και αλλάζουν τον τρόπο σκέψης μιας σοβαρής ποσοτικά πλειοψηφίας των Ελλήνων.
Κάθε συλλογικό «τραύμα» αλλάζει την κοινωνία όπως αλλάζει και το άτομο. Αυτό που επέφερε στο σώμα της Ελληνικής κοινωνίας η «σκοτεινή» δεκαετία του 2010, την άλλαξε σε επίπεδο νοοτροπίας και κατ΄ επεκταση επιλογών σε μεγάλο βαθμό. Οι επαναστατισμοί, τα παχιά λόγια και οι πολιτικές υπερβολές δεν την συγκινούν όσο τη συγκινούσαν. Ή καλύτερα τη συγκινούν όλο και λιγότερο.
Η πλειοψηφία της κοινωνίας αρχίζει να αποζητά πολιτική σταθερότητα, οικονομικό «ορθολογισμό», «σοβαρότητα» και «κατάρτιση». Έδωσε την αυτοδυναμία στην ΝΔ πέρυσι, παρά τα όσα την βάραιναν, γιατί θεώρησε πως ήταν το μόνο κόμμα που πρόσφερε τα παραπάνω ως ένα βαθμό.
Μακριά από ότι θύμιζε την δεκαετία της μνημονιακής οδύσσειας. Ούτε συγκυβερνήσεις, ούτε οριακές συζητήσεις επί συζητήσεων, ούτε πτώσεις κυβερνήσεων και εκλογές κάθε χρόνο.
Αυτή η κοινωνία πλέον, έχει εξαιρετικά μικρή ανοχή στο «αχαρτογράφητο». Αυτή η ίδια λογική έδωσε θεωρώ τον Σεπτέμβριο του 2015 και πάλι την εξουσία στον ΣΥΡΙΖΑ παρά το επώδυνο πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησης.
Ήταν μια κραυγή προς τον ΣΥΡΙΖΑ… Οι «αυταπάτες» έφεραν τις ελπίδες, οι ελπίδες διαψεύστηκαν. Έφερες νέο μνημόνιο, πάρε την ευθύνη και βγάλε μας από αυτό το παρατεταμένο αδιέξοδο. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ το έκανε με βαρύ κόστος για τον ίδιο.
Συμφωνείς ή διαφωνείς με την «συνθηκολόγηση» και τα παράγωγα της, η απόφαση που πάρθηκε εκείνο το καλοκαίρι δεν ήταν εύκολη και ανώδυνη. Ήταν απόφαση τολμηρή όσο και αν κάποιοι την θεωρούν το ακριβώς αντίθετο. Αυτή η απόφαση παράγει μέχρι και σήμερα πολιτικά αποτελέσματα όχι μόνο για το κόμμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θυσίασε την ιδεολογική του περιχαράκωση και εν μέρει τον πολιτικό αυτοσεβασμό του. Κατάπιε όλο το «πικρό ποτήρι» της εφαρμογής του προγράμματος σταθεροποιώντας την οικονομία, όπως αντιλαμβάνεται την σταθεροποίηση το κυρίαρχο οικονομικό δόγμα και παρέδωσε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη κάτι αρκετά σταθερότερο από αυτό που παρέλαβε ο ίδιος.
Οι Έλληνες κουράστηκαν ψυχικά απ’ όλα αυτά και φαίνεται να προτιμούν πλέον μία σχετικά αξιόπιστη χωρίς απαραίτητα ιδεολογικό πρόσημο κυβέρνηση, να επιλύει προβλήματα της καθημερινότητας, μακριά από μεγαλοστομίες, φουσκωμένες προσδοκίες και θεωρητικούς επαναστατισμούς. Μακριά από περιπέτειες δηλαδή.
Όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν, η αποπολιτικοποίηση που έχει συντελεστεί έχει ζημιώσει πιο πολύ απ’ όλους την αριστερά. Γιατί; Διότι είναι η πιο δυσπροσάρμοστη ιδεολογική οντότητα διαχρονικά.
Ο κ. Κασσελάκης πρέπει να συνειδητοποιήσει πως αν θέλει να γίνει πρωθυπουργός, οφείλει να φαίνεται πιο θεσμικός, πιο σταθεροποιητικός και πιο καταρτισμένος από τον κ. Μητσοτάκη. Έχει ανήφορο μπροστά του ως εκεί.
Το να ζητά εκλογές σε τούτη την φάση είναι σα να σφυροκοπά με βαριοπούλα ότι προσπαθεί να χτίσει μέχρι σήμερα. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Ή θα μάθει από τα λάθη του ή θα καταποντιστεί από αυτά. Η έλλειψη υπομονής είναι ένα από τα κυριότερα.
