29/03/2024

Jerry Lewis: Ηλίθιοι, δράμα κάνω από την πρώτη στιγμή που αποφάσισα πως θέλω να κάνω τους ανθρώπους να γελάνε!


«Μου λένε πως ο Τζακ Νίκολσον είναι ένας υπέροχος “δραματικός” ηθοποιός. Τους ρωτάω, πόσο συχνά κάνει κωμωδία;

Για να κάνεις το κοινό σου να γελάσει πρέπει να επέμβεις σκληρά στη προσωπικότητα σου, να αλλάξεις ριζικά αυτό που είσαι. Δεν υπάρχει περίπτωση εγώ να ανέβω στη σκηνή και να σκοντάψω σε αυτό το μικρό δοκάρι που προεξέχει.

Αλλά ο “Τζέρι” θα το κάνει. Πρέπει να το κάνει! Kι εγώ πρέπει να πάρω τη ματαιοδοξία μου και να τη πετάξω στα σκουπίδια, να πάρω τον εγωισμό μου και να τον σκορπίσω, να ανοίξω τη πόρτα σε όλα τα θηρία. Και ξαφνικά βρίσκομαι, πρωτοχρονιάτικα επί σκηνής, και βλέπω στο κοινό ένα πανέμορφο κορίτσι, δίπλα σε ένα κομψό και καμαρωτό αγόρι. Και παραδίπλα, μια οικογένεια, φίλους, αδελφούς, παιδιά. Ενώ εγώ είμαι μόνος στο πάλκο, έτοιμος να γελοιοποιηθώ για να τους διασκεδάσω. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δράμα. Δεν υπάρχει! Γιατί πρέπει να επικαλεστώ κάτι που δεν θέλω στ’ αλήθεια.

Γιατί κι εγώ θέλω να βρεθώ δίπλα στην οικογένεια μου και να διασκεδάσω, ενώ κάποιος άλλος κόπανος τραβάει τα πάνδεινα στη σκηνή. Και όμως, την ίδια στιγμή που σου τα λέω αυτά, δεν αισθάνομαι τίποτα το υποτιμητικό, τίποτα το ταπεινωτικό στη δουλειά μου. Το μόνο που σκέφτομαι είναι “ας ήμουν κάποιος άλλος ετούτη τη στιγμή”. Και κάνει δράμα ο Τζακ Νίκολσον; Μαθαίνει πολύ καλά τις ατάκες του, σκηνοθετείται από υπέροχους σκηνοθέτες, και φυσικά είναι ο ίδιος ένας υπέροχος ηθοποιός. Τι δραματικό βρίσκεις σε αυτό; Είναι ένας υπέροχος ηθοποιός που μαθαίνει τις ατάκες του και δεν γελοιοποιείται ποτέ.

Και έρχονται μετά κάποιοι δημοσιογράφοι και μου λένε “σκεφτήκατε ποτέ να κάνετε κάτι δραματικό;”. Ηλίθιοι! Το κάνω από τη πρώτη στιγμή που αποφάσισα πως θέλω να κάνω τους ανθρώπους να γελάνε!».

Η δήλωση αυτή του Τζέρι Λιούις (από συνέντευξη του στον Ιάπωνα θεωρητικό Κρις Φουτζιγάρα) είναι ίσως η πιο καίρια παρατήρηση του Τζέρι πάνω στο έργο του.

Jerry Lewis: Ηλίθιοι

Στις κωμωδίες του Λιούις βλέπετε, ερχόμαστε πάντα αντιμέτωποι με έναν ήρωα που προσπαθεί – στα όρια της απελπισίας – να ενταχτεί, σε ένα περιβάλλον που είναι πάντα εχθρικό απέναντι σε αυτόν, πολλές φορές αψηφώντας ακόμα και τους νόμους της Φυσικής. Και ο περιβάλλων χώρος, πάντοτε καλοστημένος, προσεγμένος μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας (οι εσωτερικοί χώροι στο έργο του Λιούις μοιάζουν με εξωφρενικά παζλ μεγαλοαστικών αποχρώσεων – θυμηθείτε τη βιβλιοθήκη στο διαμέρισμα του Ντανιέλ Οτέιγ στο «Κρυμμένος» του Μίκαελ Χάνεκε). Όλα στημένα και συντεθειμένα με κόπο και δομημένα με αυστηρότητα. Όσο αυστηρή και σκληρή είναι και η κοινωνία απέναντι στον «κλόουν» – γι αυτό και εκείνος την καταστρέφει, έστω και άθελα του, με το που εμφανίζεται στο κάδρο. Γόνος ταλαντούχου κονφερασιέ και μιας πιανίστριας που έκαναν καριέρα περιοδεύοντας με μπουλούκια ανά την Αμερική, βρέθηκε πρώτη φορά στη σκηνή σε ηλικία πέντε ετών. Θα έλεγε κανείς πως επέλεξε τη καριέρα του κωμικού επειδή δεν ήξερε να κάνει τίποτε άλλο. Κι όμως, εκτός από σπουδαίος κωμικός, υπήρξε χαρισματικός τραγουδιστής και, πάνω απ’ όλα, ένας σπουδαίος κινηματογραφιστής: οι νεοτερισμοί του άλλαξαν ριζικά τον τρόπο με τον οποίο οι συνάδελφοι του έκαναν σινεμά.

Μερικοί απορούσαν γιατί ο Νίκος Νικολαΐδης δήλωνε πως έβλεπε και ξαναέβλεπε τις ταινίες του Τζέρι Λιούις. Μα, υπήρξε μεγαλύτερος Απόκληρος στο σύγχρονο αμερικάνικο σινεμά;

Το κείμενο είναι του κριτικού κινηματογράφου Άκη Καρπάνου από το Facebook και δημοσιεύεται με την άδειά του!


Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*