Γεννήθηκα στην Αθήνα αλλά πέρασα τα παιδικά μου καλοκαίρια στη Μυτιλήνη, στη γενέτειρα της μητέρας μου. Αλλιώς ειπωμένο: Γεννήθηκα κάτω από μια ελιά με θέα το Αιγαίο. Στο μπαλκόνι μου, στην Αθήνα, έχω δυο μεγάλες ελιές και θέα την επί 24ώρου βάσης αναμμένη τηλεόραση των απέναντι.
Σπούδασα στη Θεσσαλονίκη, στη Φιλοσοφική Σχολή, στο «Ιστορικό-Αρχαιολογικό» τμήμα, κι ύστερα έκανα μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Birmingham στη Διαχείριση της Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Η σχολή μου ήταν στο «Σιδηρογέφυρο», στο Ironbridge, σε μια καταπράσινη κοιλάδα όπου χτίστηκε η πρώτη σιδερένια γέφυρα στον κόσμο. Η βιομηχανική παράδοση της Μυτιλήνης συνάντησε τις υψικαμίνους της Βρετανίας!
Στην Αγγλία η έννοια της πολιτιστικής κληρονομιάς δεν υπάρχει ξέχωρα από τη φυσική κληρονομιά. Έτσι ταίριαξα στο WWF, στη μεγάλη διεθνή περιβαλλοντική οργάνωση, στο ελληνικό γραφείο. Το παρακολούθησα από τα πρώτα του βήματα στην Ελλάδα και χαίρομαι πολύ που συνεχίζω αυτή τη σχέση μαθητείας και προσφοράς.
Συνεργάστηκα, όλα αυτά τα χρόνια, με πολλούς φορείς του μη κερδοσκοπικού τομέα, κυρίως αφού περιβάλλον, ανθρώπινα δικαιώματα, δικαιώματα του παιδιού, κλπ. αλληλοσυνδέονται και συνθέτουν την έννοια της «αειφορίας». Η συνεργασία όμως που με καθόρισε ήταν με το παιδικό εφημερίδάκι «Ερευνητές» που έβγαινε επί μια δεκαετία περίπου με την «Καθημερινή». Εκεί έμαθα να γράφω για παιδιά. Κι ύστερα ήρθαν τα βιβλία, η διδασκαλία δημιουργικής γραφής στο ΕΚΕΒΙ, τώρα στον «Ιανό», οι λέσχες ανάγνωσης (τώρα στο Ίδρυμα Αικ.Λασκαρίδη), η συνεργασία με το περιοδικό «Αναγνώστης» κλπ.
Μου αρέσει να μαθαίνω και να εμβαθύνω ή να αμφισβητώ τη γνώση μου μέσα από διαδικασίες ανακαλυπτικής μάθησης με μικρούς και με μεγάλους.
Είναι «φιλόξενη» η Αθήνα για καλλιτεχνική δημιουργία;
Αν όχι η Αθήνα τότε ποια πόλη, ποιο νησί, ποιο χωριό; Παραείναι αθηνοκεντρική η χώρα μας. Αλλά την αγαπώ πολύ τη «γιαγιά μας την Αθήνα» γι αυτόν ακριβώς τον λόγο. Παρά τη γκρίνια μας για μια πόλη που ερημοποιείται, φλέγεται, θορυβεί, μποτιλιάρει, ταλαιπωρεί γενικώς τα παιδιά της, παρά ταύτα δίνει άπειρες ευκαιρίες για να πειραματιστείς, να δημιουργήσεις, να παρακολουθήσεις τα έργα των ομότεχνων, να φτιάξεις κοινότητες δημιουργίας…Είναι και η ίδια ένα μεγάλο σχολείο, όπως όλες οι μεγάλες πόλεις. Δεν την αλλάζω την Αθήνα κι ας μας σφίγγει πιο σφιχτά στην αγκαλιά της από ό,τι ίσως θα θέλαμε.
Αν διάλεγες να ζήσεις αλλού πού θα ήθελες να βρεθείς;
Πουθενά μόνιμα. Σε όλες αυτές τις πόλεις που διήγειραν τη φαντασία μας από τα μικρά τα μας, Παρίσια, Λονδίνα, Βερολίνα, Νέα Υόρκη…και στα αιγαιοπελαγίτικα νησιά μας. Κάθε χρόνο και αλλού! Να με περιμένει όμως ένα σπιτάκι στο καλύτερο σημείο του κάθε τόπου! Με το «αν» της ερώτησης, μπορείς να ονειρεύεσαι ό,τι θέλεις!
Πού χρωστάς «ευχαριστώ» για ό,τι έχεις καταφέρει;
Στον σύντροφο της ζωής μου που με αγαπά ποιος ξέρει γιατί, πάντως όχι γι’ αυτά που έχω καταφέρει! Επίσης στον πρώτο μου εργοδότη που άντεξε τις αμέτρητες γκάφες μου και την ανασφάλειά μου και μου έδωσε μια ευκαιρία να ξεπεράσω την απύθμενου βάθους ανασφάλειά μου. Και φυσικά σε άπειρους συνεργάτες, μέντορες, δασκάλους, στους γονείς, εννοείται, σε συγγραφείς κλπ αλλά αυτά είναι αυτονόητα. Ο,τι είμαστε το οφείλουμε εν πολλοίς στους άλλους.
Θα έκανες αιματηρές οικονομίες για ένα ταξίδι ή καινούργιο αυτοκίνητο;
Όχι. Τίποτα από αυτά που επιθυμώ με πάθος δεν εξαρτάται από χρήματα.
Στην Αθήνα σιχαίνομαι …
…τη μη εφαρμογή του νόμου
Στην Αθήνα λατρεύω …
…να τη ζω σαν περιηγήτρια
«Έχω σόσιαλ άρα υπάρχω» – Τι σημαίνει η φράση αυτή για σένα;
Ότι μεταφέραμε τη ματαιοδοξία μας στα σόσιαλ και κλειστήκαμε στα δωμάτια αντήχησής της φωνής μας. Αλλά να που ανθίζουν πάλι τα μικρά βιβλιοπωλεία, οι λέσχες ανάγνωσης, οι συνευρέσεις δια ζώσης, χωρίς φίλτρο. Επομένως δίπλα στο «Εχω σόσιαλ άρα υπάρχω», επιβεβαιώνεται και το «Συνευρίσκομαι άρα υπάρχω», «Θέλω να σκεφτώ, να καταλάβω, να συνομιλήσω».
Ίσως μάλιστα αυτός ο ναρκισσισμός των σόσιαλ γέννησε και την ανάγκη για μοιρασιά της αδύναμης πλευράς του εαυτού. Άπειρες ευκαιρίες για «group therapy» προσφέρονται στην αγορά σε βαθμό που γίνεται λόγος για «εμπορευματοποίηση του τραύματος».
Ποιον άνθρωπο «φοβάσαι» περισσότερο: τον αγενή ή τον τσιγγούνη;
Τον αγενή. Η αγένεια έχει επιθετικότητα. Πυροβολεί με λέξεις. Η τσιγγουνιά κάθεται στη γωνίτσα της, αποταμιεύει για να πάει ένα ταξίδι που δε θα κάνει ποτέ.
Πώς σε φαντάζεσαι σε έναν χρόνο από σήμερα;
Όπως είμαι και σήμερα, κι αυτό είναι το καλό σενάριο!
Τι είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι πριν κοιμηθείς και το πρώτο όταν ξυπνάς;
Αυτόν που λείπει και μας λυπεί που λείπει.
Τι σκοτώνει τον έρωτα;
Η οικειότητα. Που ίσως φέρει την αγάπη.
Αν ήσουν τραγούδι και βιβλίο… για πες μας να γνωριστούμε… ποια σε «περιέχουν» καλύτερα;
Θα ήμουν η «Ποδηλάτισσα», ποίημα του Ελύτη μελοποιημένο από τον Μιχάλη Τρανουδάκη και τραγουδισμένο από την Αφροδίτη Μάνου. Ποδηλατεί ασταμάτητα, με κέφι, αθέατη, βιαστική (της πέφτουν πράγματα, αφήνει ίχνη, δεν τη βλέπουμε όμως), ώσπου να αναληφθεί στους ουρανούς! Έτσι αντιλαμβάνομαι τη ζωή!
Θα ήμουν τα «Ψάθινα Καπέλα» της Αντιγόνης Λυμπεράκη που το διάβασα πρόσφατα ξανά και εντυπωσιάστηκα με την ποιότητα της γραφής. Τρεις αδερφές στο μεταίχμιο ανάμεσα στην εφηβεία και την ενήλικη ζωή. Όλες οι δυνατότητες ανοιχτές. Όλες οι πτυχές της γυναικείας ταυτότητας σε πλήρη αντιστοίχιση με τις αλλαγές της φύσης γύρω τους. Χυμώδης γραφή με μια βαθιά αγάπη για τη ζωή. Δίνει φτερά στο κορίτσι που γίνεται γυναίκα, σαν τη χρυσαλίδα που γίνεται πεταλούδα, χωρίς κλισέ περί γυναικείας χειραφέτησης.
Λουκάς Φωτόπουλος
