Γεννήθηκα νότια της Αθήνας και μεγάλωσα στην «πλανεύτρα» Ηλιούπολη, μια γειτονιά με έντονη καλλιτεχνική ανησυχία. Η μουσική με βρήκε από την κούνια μου! Μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο νότες από τον παππού μου και σπουδαίο κρητικό λυράρη Μανώλη Ανδρουλάκη και τον πατέρα μου τραγουδιστή Νίκο Ανδρουλάκη. Συνεπώς, η ενασχόληση μου με τη μουσική ήταν σχεδόν αναπόφευκτη! Την αναζήτησα με κάθε τρόπο, από τα διάφορα μουσικά όργανα που κατά καιρούς κρατούσα στα χέρια μου έως και το σύντομο πέρασμα μου από την ηχοληψία.
Τα τελευταία χρόνια, ταυτόχρονα με την μουσική μου δραστηριότητα εργάζομαι και ως dj στο θρυλικό μπαρ «ΜΠΑΤΜΑΝ», που παραμένει θεματοφύλακας του καλού λαϊκού τραγουδιού.
Μέσα στο καλοκαίρι κυκλοφόρησε το νέο μου single με τίτλο «Στης σκέψης το αμπάρι», σε στίχους και μουσική του Γιάννη Μπάκου κι ενορχήστρωση του σπουδαίου Κώστα Παρίση. Το τραγούδι αυτό αποτελεί την αρχή της συνεργασίας μου με τον Γιάννη, έναν ιδιαίτερα ταλαντούχο νέο δημιουργό που έχει πολλά ακόμα να μας πει.
Τον προηγούμενο χειμώνα, εκτός από τις ζωντανές εμφανίσεις και την προετοιμασία των δικών μου τραγουδιών, που κυκλοφορούν σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες και από το κανάλι του «Μετρονόμου», είχα την χαρά να επιμεληθώ και να τραγουδήσω σε 2 μεγάλες συναυλίες – αφιερώματα στους Σταύρο Κουγιουμτζη και Μάνο Λοϊζο παρέα με μερικούς από τους σπουδαίοτερους μουσικούς του καιρού μας.
Η νέα χρονιά προβλέπεται παραγωγική, καθώς θα μας βρει «κλεισμένους» στα στούντιο για τη νέα δισκογραφική δουλειά που ετοιμάζουμε με τον Γιάννη Μπάκο. Τον χρόνο που θα «ξεκλέβουμε» από τις ηχογραφήσεις θα έχω τη χαρά, παρέα με εξαιρετικούς μουσικούς και φίλους, να επικοινωνώ ζωντανά κι επί σκηνής τα τραγούδια μου! Τέλος, και μετά την μεγάλη αποδοχή που μας επιφύλαξε ο κόσμος, θα ήθελα να βρεθεί χρόνος για ένα ακόμα μουσικό αφιέρωμα στους μεγάλους μας δημιουργούς.
Είναι «φιλόξενη» η Αθήνα για καλλιτεχνική δημιουργία;
Η καλλιτεχνική δημιουργία υπάρχει εκεί που οι άνθρωποι ονειρεύονται, πονούν, ερωτεύονται, παλεύουν για να ζήσουν, αγωνίζονται. Η Αθήνα είναι μια “φιλόξενη” πόλη στην καλλιτεχνική δημιουργία για τα ερεθίσματα που προκαλεί σε κάθε δημιουργό, αλλά ταυτόχρονα και “αφιλόξενη” όταν γίνεται απρόσωπη και ψυχρή.
Αν διάλεγες να ζήσεις αλλού πού θα ήθελες να βρεθείς;
Στην Αθήνα είναι οι άνθρωποι μου και δύσκολα μπορώ να φανταστώ την καθημερινότητα μου χωρίς αυτούς. Όταν όμως η Αθήνα μου γίνεται απωθητική τότε πάντα έχω την επιλογή με ένα καράβι να βρεθώ στις ρίζες μου, στο Ηράκλειο. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου μακριά από αυτά τα δύο μέρη, αλλά ο άνθρωπος είναι προσαρμοστικός.
Που χρωστάς «ευχαριστώ» για ό,τι έχεις καταφέρει;
Ευλογημένος που γεννήθηκα μέσα σε ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον από δυο σπουδαίους γονείς. Έχω γύρω μου υπέροχους ανθρώπους, τους συγγενείς και τους φίλους μου. Άνθρωποι δικοί μου, που ξέρουν ότι η αγάπη δεν μετριέται σε «ευχαριστώ» και «χρέη».
Θα έκανες αιματηρές οικονομίες για ένα ταξίδι ή καινούργιο αυτοκίνητο;
«Αιματηρές» οικονομίες για υλικά αγαθά δεν έκανα ποτέ στη ζωή μου. Ό,τι στη ζωή μου λαχτάρησα δεν το απόκτησα αφού πέρασα από το ταμείο.
Στην Αθήνα σιχαίνομαι … τους πολύ έντονους ρυθμούς.
Στην Αθήνα λατρεύω … όταν την ιστορία τη γράφουν οι παρέες.
«Έχω σόσιαλ άρα υπάρχω» – Τι σημαίνει η φράση αυτή για σένα;
Πέσατε στην περίπτωση! Η σχέση μου με τα σόσιαλ μίντια είναι απλά και μόνο για να στηρίζω και με αυτό τον τρόπο τη δουλειά μου.
Ποιον άνθρωπο «φοβάσαι» περισσότερο: τον αγενή ή τον τσιγγούνη;
Τον αγενή δεν τον φοβάμαι γιατί απλά τον περιφρονώ. Τον τσιγγούνη τον φοβάμαι γιατί μπορεί ξαφνικά να βρεθούμε στο ίδιο «τραπέζι».
Πώς σε φαντάζεσαι σε έναν χρόνο από σήμερα;
Να ασχολούμαι περισσότερο με αυτά που αγαπώ και λιγότερο με όσα «πρέπει» να ασχολούμαι. Να συνεχίζω να ονειρεύομαι και να απολαμβάνω το ταξίδι της μουσικής χωρίς απογοητεύσεις, όσες φορτούνες κι αν συναντήσω.
Τι είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι πριν κοιμηθείς και το πρώτο όταν ξυπνάς;
Τις καθημερινές αγωνίες που σκεφτομάστε όλοι μας. Πως θα τα καταφέρουμε στο μεγάλο αγώνα της ζωής, έναν αγώνα που πρέπει να μας βρει νικητές. «Πως να σωπάσω μέσα μου, την ομορφιά του κόσμου»…
Τι σκοτώνει τον έρωτα;
Τον έρωτα δεν τον σκοτώνει κανείς.
Αν ήσουν τραγούδι και βιβλίο… για πες μας να γνωριστούμε… ποια σε «περιέχουν» καλύτερα;
Αν ήμουν τραγούδι θα ήμουν ορχηστρικό, οι «Χαρταετοί» του Μίκη, οι «Φθινοπωρινοί Δρόμοι» του Σταύρου Ξαρχάκου και το «Χαμόγελο της Τζοκόντας» του Μάνου Χατζιδάκη.
Αν ήμουν βιβλίο, θα ζούσα μέσα στους δύο κόσμους που συγκρούονται στον «Βίο και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» του Νίκου Καζαντζάκη.
Βρείτε τον Αντώνη Ανδρουλάκη στο Facebook & στο Instagram
