Γεννημένος από πάντα, από του χρόνου την αρχή, από τον Θεό ή από τ’ άστρα, σημασία μηδαμινή. To 2016 εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή «Τα Πέρα Πλάσματα» (εκδόσεις ΕΚΑΤΗ) η οποία μέσα σε 2 μήνες φτάνει στη β’ έκδοση της. Τον Σεπτέμβριο του 2019 ολοκληρώνει και κυκλοφορεί (εκδόσεις ΟΤΑΝ) το project –concept album “ΤΑ ΠΕΡΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ-Το τραγούδι του εαυτού μας” (με τη συμμετοχή 71 τραγουδιστών-μουσικών-ηθοποιών-εικαστικών, μεταξύ άλλων οι Φώτης Σιώτας, Ελένη Κοκκίδου, Αλίκη Αλεξανδράκη, Γιώργος Παπαγεωργίου) βασισμένο στο Song of myself του Walt Whitman, κάτι που γίνεται για πρώτη φορά παγκοσμίως!
Φέτος ξεκινάει την υβριδική θεατρομουσική παράσταση με τίτλο «Ατελείωτες Μορφές Ενός Μεγαλείου» με τη Λυδία Φωτοπούλου, την Παυλίνα Βουλγαράκη, και 8μελή μπάντα επί σκηνής (Τα Πέρα Πλάσματα), σε δικό του κείμενο και σκηνοθεσία.
Πρώην Ραδιοφωνικός παραγωγός με την εκπομπή Noisy poems, silent screams. Πρώην επαγγελματίας παίκτης χειροσφαίρισης (handball), με σπουδές σε μαγειρική και εναλλακτικές θεραπείες (ρεφλεξολογία, ηλεκτροβελονισμός). Ακούει metal σε όλες τις μορφές του, πιστεύει σε νεράιδες και ξωτικά, και αγαπάει τα ζώα (εδώ και 2 χρόνια με συνοδοιπόρο – ερωτευμένος – την Τρούφα, ένα τρίχρωμο αγγλικό σέτερ), και το κάθε έμβιο ον πάνω στον πλανήτη γη.
Είναι «φιλόξενη» η Αθήνα για καλλιτεχνική δημιουργία;
Η Αθήνα σαν μεγαλούπολη σου δίνει πολλές δυνατότητες για να προβάλεις το έργο σου στο κοινό όταν είναι έτοιμο, όταν είσαι έτοιμος. Για να δημιουργήσεις όμως, ειδικά κάτι που είναι κατάθεση ψυχής και εσωτερική ανάγκη-αναζήτηση, προτιμώ κάτι κοντά στη φύση… ένα χωριό, ένα σπίτι στην εξοχή με κήπο κτλ. Εκεί ο άνθρωπος «ανοίγει» και ακούει τον εαυτό του (είμαστε μέρος της φύσης και εμείς), εκεί μπαίνουν οι βάσεις της δημιουργίας του και μετά μπορεί να επιστρέψει στην Αθήνα να τα αποτυπώσει πλέον στο χαρτί.
Αν διάλεγες να ζήσεις αλλού πού θα ήθελες να βρεθείς;
Έχω ζήσει στο Σαν Φρανσίσκο, στο Ντουμπάι, στη Λάρισα και στα Χανιά, και έχω επισκεφτεί κοντά στις 25 ευρωπαϊκές πόλεις. Μετά από όλες αυτές τις περιπλανήσεις μου έχω καταλήξει ότι αν εσύ είσαι καλά περνάς όμορφα όπου και να ζεις, εμείς κουβαλάμε την «πόλη» μαζί μας (ναι ισχύει!). Αν πρέπει να δώσω και συγκεκριμένη απάντηση τότε θα έλεγα σε μια κωμόπολη κοντά σε δάσος ή θάλασσα οπουδήποτε στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη. Αλλιώς αν υπάρχει αλλά δεν μπορούμε να το βρούμε εμείς οι άνθρωποι, στο Χόμπιτον του Σάιρ (L.O.T. R.), lol
Πού χρωστάς «ευχαριστώ» για ό,τι έχεις καταφέρει;
Σε όλους όσους από τη γέννηση μου μέχρι σήμερα μου έχουν δώσει και μου δίνουν εφόδια (αγάπη, φροντίδα, συμβουλές, ακόμα και καλοπροαίρετες παρατηρήσεις-διαφωνίες) να έρχομαι πιο κοντά στον πυρήνα του εαυτού μου, να γίνομαι καλύτερος σαν άνθρωπος… να ακούω τι θέλει ο Γιάννης για να είναι χαρούμενος. Όχι εγωιστικά, αλλά για να μπορεί να κάνει χαρούμενος και τους γύρω του. Και τι πιο όμορφο να μπορείς και εσύ να μοιράζεις χαρά σε συνανθρώπους σου!
Θα έκανες αιματηρές οικονομίες για ένα ταξίδι ή καινούργιο αυτοκίνητο;
Αιματηρές οικονομίες για οτιδήποτε «μηχανικό» ποτέ!. Αυτοκίνητο δεν έχω καν, οπότε εύκολη η απάντηση. Στα ταξίδια πάντα κάτι μαθαίνεις, βελτιώνεσαι σαν άνθρωπος, ανοίγει το μυαλό σου, γνωρίζεις άλλες κουλτούρες και χαμογελάς κάθε φορά που αναπολείς κάτι από εκεί.
Στην Αθήνα σιχαίνομαι … Το ότι πρέπει να “τρέχουμε” χωρίς να ξέρουμε γιατί
Στην Αθήνα λατρεύω … Τις περιοχές που ακόμα παραμένουν «γειτονιές»
«Έχω σόσιαλ άρα υπάρχω» – Τι σημαίνει η φράση αυτή για σένα;
Τρομακτικό και θλιβερό ταυτόχρονα. Δεν συμφωνώ καθόλου, έχουμε χάσει την ανθρώπινη επαφή και κυρίως έχουμε χάσει τη μαγεία του να απολαμβάνεις το τώρα, την κάθε στιγμή. Δεν βιώνουμε πλέον, δεν γευόμαστε τη ζωή, χάνουμε την ουσία προσπαθώντας να ανεβάσουμε κάτι στα social για να χαρεί ποιος? Αυτός που θα μας κάνει like? Δηλαδή χρειάζεσαι δεκανίκι για να χαρείς ή την αποδοχή του «κοινού»? Τα social εξυπηρετούν κάποιο σκοπό, εμείς το έχουμε πάει στο «τα social να μας ορίζουν». Άραξε σε ένα καφενείο σε ένα χωριό, άκου τους παππούδες να λένε ιστορίες, απόλαυσε την υπέροχη θέα και τις μυρωδιές της φύσης, και εκείνη την ώρα σου κάνει like ο Θεός ο ίδιος και η ψυχή σου!
Ποιον άνθρωπο «φοβάσαι» περισσότερο: τον αγενή ή τον τσιγκούνη;
Τον τσιγκούνη 100%. Γιατί σχεδόν πάντα (υπάρχουν και εξαιρέσεις) θα είναι και τσιγκούνης στα αισθήματα του, και δεν θα απλώνει το χέρι του παραπάνω σε αυτό που λέμε «ζωή» , δεν θα ονειρεύεται καν κάτι. Ένας αγενής μπορεί να έχει καλή καρδιά, ίσως και καρδιά μικρού παιδιού αλλά να το βγάζει προς τα έξω άκομψα. Αυτό όμως αν το συζητήσεις μαζί του μπορεί και να σε ακούσει και να βελτιωθεί.
Πώς σε φαντάζεσαι σε έναν χρόνο από σήμερα;
Να είμαστε καλά σε έναν χρόνο από τώρα και ευπρόσδεκτο ότι είναι να έρθει. Είμαι από τους ανθρώπους που κάνω κάθε περίοδο ότι «διψάω» να κάνω. Ακόμα και αν μου είναι εντελώς καινούργιο και είμαι αδαείς ως προς αυτό .Ψάχνω νέες σπίθες να με ενθουσιάσουν. Η ρουτίνα και η συνήθεια με σκοτώνει. Θέλω νέες αναζητήσεις και ρίσκα. Καλλιτεχνικά πάντως, επειδή ακόμα είμαι ενθουσιασμένος με τις Ατελείωτες Μορφές Ενός Μεγαλείου που πλέον παίρνει σάρκα και οστά, θα ήθελα να το μοιράζομαι σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας με τον κόσμο. Να ενωθούν τα βλέμματα και οι ψυχές μας. Το σημαντικό σε αυτό είστε εσείς και όχι ο Γιάννης.
Τι είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι πριν κοιμηθείς και το πρώτο όταν ξυπνάς;
Όταν πέφτω για ύπνο σκέφτομαι ότι το καταφέραμε και αυτό (να ζήσουμε άλλη μια μέρα με εναλλαγές και κάνω φόκους στα θετικά της ημέρας).
Όταν ξυπνάω λέω πάμε να κατακτήσουμε σήμερα ότι μας ανήκει! (και ότι βρέχει –χιονίζει πρέπει να βγάλω την Τρούφα βόλτα (lol)
Τι σκοτώνει τον έρωτα;
Ο ίδιος ο έρωτας! Είναι τέτοια η φύση του που ζητάει συνεχώς και άλλο. Όταν βαλτώσει, όταν φτάσει στο μέγιστο του και συνηθίσει σε αυτή την κατάσταση αρχίζει να πεθαίνει από μόνος του. Το ευτυχές είναι ότι αν υπάρχουν και οι υπόλοιπες προϋποθέσεις κάτω από το πέπλο του, μετατρέπεται σε αγάπη. Αν όχι…
Αν ήσουν τραγούδι και βιβλίο… για πες μας να γνωριστούμε… ποια σε «περιέχουν» καλύτερα;
Χμμμ, ωραία αλλά και δύσκολη ερώτηση, μόνο ένα τραγούδι? Εδώ θα κάνω ζαβολιά και θα πω 3. To Silent Lucidity από Queensryche (στοργή και θαλπωρή), το Regret από Anathema (για τις αποφάσεις μας όχι regret λοιπόν, αλλά κατανόηση) και το Song of Myself από Nightwish (τα λέει όλα ο τίτλος).
Για το βιβλίο ευκολάκι. Lord of the Rings του J.R.R. Tolkien. Τότε, τώρα και πάντα! (Ακόμα απορώ με το τι έγραψε ο άνθρωπος αυτός, μνημειώδες).
