Γεννήθηκα στην Καβάλα και μεγάλωσα στην Ξάνθη. Σπούδασα στο Τμήμα Φιλολογίας του ΑΠΘ και στην δραματική σχολή του ΚΘΒΕ, τώρα ζω στη Θεσσαλονίκη (με αρκετά πέρα-δώθε στην Αθήνα). Πριν μπω στη δραματική σχολή συμμετείχα στην παράσταση “Γράμμα στον πατέρα” του Franz Kafka σε σκηνοθεσία του Στέλιου Βραχνή που παρουσιάστηκε στοcΜπενσουσάν Χαν, και αφού αποφοίτησα πήρα μέρος στην devised παράσταση “Προσοχή: Εκτελούνται έργα” σε σκηνοθεσία της Νοεμής Βασιλειάδου, ενώ την ίδια χρονιάcσκηνοθέτησα το κείμενο της Σαββίνας Ρωμανού-Πύλλη “Σκουπίδια ή When life gives you garbage”, φοβερές συνεργασίες όλες. Στον ελεύθερό μου χρόνο θα κάνω καποέιρα, θα πάωcπουθενά με το ποδήλατο, θα προσπαθήσω να κάνω master τις δέκα συγχορδίες που ξέρω στην κιθάρα, θα διαβάσω ίσως κάτι και θα δω καινούργιες ταινίες, ή ταινίες που αγαπώ.
Είναι “φιλόξενη” η Αθήνα για καλλιτεχνική δημιουργία;
Από το λίγο που την έζησα, καταλαβαίνω ότι σου προσφέρει πολλές δυνατότητες να δουλέψεις και να δημιουργήσεις σε ήδη υπάρχοντα πλαίσια, αλλά αν θες να κάνεις τα δικά σου πράγματα, θα πρέπει να τρέξεις πολύ, να προμοτάρεις εσένα ή το έργο σου, να διαχειριστείς οικονομικά, να κάνεις δηλαδή δουλειές που ξεπερνούν την καλλιτεχνική δημιουργία καθαυτή. Κι αυτό θέλει υπομονή για να κρατηθείς κι εσύ καλά ψυχολογικά και να μην χαθείς σ’ αυτή τη λούπα του “κινούμενου προϊόντος”.
Αν διάλεγες να ζήσεις αλλού, πού θα ήθελες να βρεθείς;
Σε μια κωμόπολη κοντά σε βουνό, ώστε να μπορώ να ισορροπώ τις δόσεις φύσης και πολιτισμού, όταν τα έχω ανάγκη.
Πού χρωστάς “ευχαριστώ” για ό,τι έχεις καταφέρει;
Στην οικογένειά μου σίγουρα, αλλά και στα παιδιά που λειτούργησαν σαν οικογένεια, φίλους, ομάδες, δασκάλους, που με “είδαν” και μ’ αγκάλιασαν με τον τρόπο τους. Και σε πολλούς καλλιτέχνες-δημιουργούς που μάγεψαν την ματιά μου από όταν ήμουν μικρός.
Θα έκανες αιματηρές οικονομίες για ένα ταξίδι ή ένα αυτοκίνητο;
Για αυτοκίνητο μάλλον, για να μπορώ να κάνω έστω μικρά ταξίδια.
Στην Αθήνα σιχαίνομαι…
Που οι οδηγοί στα φανάρια σταματάνε μπροστά από τη διάβαση.
Στην Αθήνα λατρεύω…
Τις άσχετες στιγμές που ξεπετάγεται από στενά η θέα της Ακρόπολης και σ’ αναγκάζει να
σταθείς για λίγο.
“Έχω σόσιαλ άρα υπάρχω” – Τι σημαίνει αυτή η φράση για σένα;
Είναι λίγο αυτή η ανάγκη που καλύπτει ο καθένας μας να γίνει και να νιώσει ορατός. Να πάρω μια αποδοχή, ένα καλό σχόλιο, για να αισθανθώ καλύτερα για τον εαυτό μου. Αυτό που λένε ότι “βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα από τα μάτια των άλλων” τροφοδοτείται πάρα πολύ από τα σόσιαλ. Πήρα καρδούλα; α! είμαι σημαντικός, πήρα dislike; με αντιπαθούν, δεν πήρα τίποτα; α! είμαι ένα τίποτα. Σε βάζει σε σκοτεινά μονοπάτια σκέψης, που αφήνεις πολλές φορές έξω την ζωή-ζωή και ζεις διαδικτυακά. Είναι και πολύ εύκολο να κρυβόμαστε πίσω από αυτό, γιατί αποφεύγουμε το intimacy του κοντά, φοβόμαστε δηλαδή την
ουσιαστική επαφή. Είναι, είναι μεγάλη κουβέντα.
Ποιον άνθρωπο φοβάσαι περισσότερο: τον αγενή ή τον τσιγκούνη;
Και τα δύο είναι δύσκολα κι όταν τα αντιλαμβάνομαι στους άλλους, αλλά και σε μένα, έτσι; είναι ένα σοκ…
Πώς σε φαντάζεσαι σε έναν χρόνο από σήμερα;
Ελπίζω ήρεμο, με υγιείς ανθρώπους σε υγιείς καταστάσεις.
Τι είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι πριν κοιμηθείς και το πρώτο όταν ξυπνάς;
Δεν είναι στάνταρ, αλλά συνήθως το βράδυ πώς περιδιάβηκα τη μέρα, σαν αυτοπαρατήρηση πιο πολύ, και το πρωί τι έχω να κάνω μέσα στη μέρα.
Τι σκοτώνει τον έρωτα;
Η συνειδητοποίηση ότι πρέπει να δουλέψεις για να τον κρατήσεις ζωντανό, να ξεπεράσεις τον εγωισμό σου, και δυστυχώς η απροθυμία σου να κάνεις αυτά τα βήματα.
Αν ήσουν τραγούδι και βιβλίο… για πες μας να γνωριστούμε… ποια σε «περιέχουν»
καλύτερα;
Τραγούδι “Both sides now” της Judy Collins, βιβλίο ΘΑ ΗΘΕΛΑ να είμαι το “Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς” του Χρόνη Μίσσιου, αλλά νομίζω πάω στο “Υπόγειο” του Ντοστογιέφσκι.
Η παράσταση «ΠΡΟΣΟΧΗ: ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑ» επιστρέφει στην Αθήνα και στο θέατρο OLVIO για 6 μοναδικές παραστάσεις.
Πρεμιέρα 2 Οκτωβρίου
Εισητήρια εδώ
Πληροφορίες/συντελεστές της παράστασης «Προσοχή: Εκτελούνται έργα» στο λινκ
