Με την άνοιξη να μην αποτελεί πλέον υπόσχεση, αλλά με τις ακτίνες του ήλιου να λούζουν επίμονα τον αττικό ουρανό δηλώνοντας το βροντερό παρόν της, η Νάντια κι η μικρή Lovett κάνουν την εμφάνισή τους στο πιο χαριτωμένο καφέ στην πλατεία Χαλανδρίου κλέβοντας, φυσικά, τις εντυπώσεις των θαμώνων.

Λίγα εικοσιτετράωρα πριν κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Παλλάς, με την παράσταση «Αναζητώντας τον Αττίκ», η Νάντια Κοντογεώργη μοιράζεται μαζί μου τον ενθουσιασμό της για τον «ρηξικέλευθο καλλιτέχνη», ο οποίος κατάφερε να αποτυπώσει μέσα από τους στίχους και τη μουσική του, μια ολόκληρη εποχή, στην οποία οι άνθρωποι μπορούσαν να ερωτευτούν ολοκληρωτικά…

Για το απόλυτο δόσιμο, την «παράπλευρη συντροφικότητα» της εποχής μας, την επιτυχία της, τα όνειρα, τα σχέδια, την αναγνωρισιμότητα, τις κριτικές και την αισιοδοξία που την χαρακτηρίζει θα μιλήσουμε τα επόμενα λεπτά σε μια χαλαρή ανοιξιάτική κουβέντα, όπως επιβάλλει και η διάθεσή σας επηρεασμένη, σαφώς και από τις ρομαντικές ιστορίες ,πίσω από τα τραγούδια του Αττίκ και την εποχής της θρυλικής του «Μάντρα».

Στην παράσταση θα σε δούμε να ερμηνεύεις τις μούσες του Αττίκ;

Ναι, διαβάζω για όλες τις μούσες του. Είχε τη Σούρα, τη σταθερή σύζυγό του, παρ’ όλες τις απιστίες του, τη μητέρα του με την οποία είχε τεράστιο έρωτα, τα πρώτα και τα τελευταία τραγούδια του ήταν για τη μάνα του κι η αυτοκτονία του κάπως συνδέεται μ’ εκείνη και τη Δανάη, με την οποία ενώ δεν υπήρξε ποτέ κάτι το ερωτικό, αλλά κάτι ανταγωνιστικό, που το οποίο δεν άφησαν ποτέ να φανεί, ήταν η μούσα του. Κάθε γυναίκα καθρέφτισε μέσα του ένα τελείως διαφορετικό πράγμα. Ήταν σαν να προέβαλλε την ψυχή του, κάθε φορά, σε διαφορετικά πανιά. Οπότε αισθάνομαι ότι ο Αττικ ερωτευόταν τον εαυτό του και τη ζωή μέσα από κάθε γυναίκα.

Δεν είναι δύσκολο να ερμηνεύεις τόσους ρόλους;

Δεν υπάρχει το περιθώριο να ερμηνεύουμε την κάθε προσωπικότητα. Περισσότερο γίνονται αναφορές, γιατί ουσιαστικά μιλάμε για μια ολόκληρη εποχή. Παρ’ όλα αυτά, και μόνο οι στιγμές που πάω στην ακρόαση ως νεαρή Δανάη, η οποία έχει κάνει κλασικό τραγούδι και μετά ξεκινάει και γίνεται η Δανάη, η τραγουδίστρια, είναι κάτι που ακουμπάει σε πολύ δικά μου πράγματα. Πώς ήμουν εγώ όταν πήγαινα στις πρώτες μου ακροάσεις, πώς ήταν όταν πήρα του πρώτους μου πρωταγωνιστικούς ρόλους κ.λπ. Μετά, όταν βγαίνω ως Κάκια Μένδρη και τραγουδάω το «Είναι η αγάπη Χίμαιρα» με μια απογοήτευση και μια ματαίωση, σκέφτομαι συνειρμικά τις δικές μου απογοητεύσεις ή ματαιώσεις, οπότε ουσιαστικά είναι σαν σε μια παράσταση να μου δίνεται η ευκαιρία να περάσω από πολλές φάσεις της ζωής μου.

Η παράσταση «Αναζητώντας τον Αττίκ» επιστρέφει στο θέατρο Παλλάς μετά τη μεγάλη επιτυχία που γνώρισε πριν έξι χρόνια στο Badminton. Γιατί πιστεύεις ότι η ιστορία του Αττίκ συγκινεί τόσα χρόνια μετά το κοινό;

Νομίζω, ότι για τον ίδιο λόγο που συγκίνησε και πριν έξι χρόνια, θα συγκινήσει και τώρα. Ο Αττίκ ήταν μια ρηξικέλευθη καλλιτεχνική προσωπικότητα, δεν έζησε μια κανονική ζωή. Ούτε εγώ τη γνώριζα. Ήξερα μόνο το έργο του που με συγκινούσε, άκουγα πάντα τα τραγούδια του και μου άρεσαν πολύ, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ την τόσο ιδιαίτερη ζωή του. Νομίζω, λοιπόν, πως αυτό που συγκινεί πολύ είναι η βαθιά τρυφερότητα των στίχων του και της μουσικής του. Πρόκειται, ουσιαστικά μια ολόκληρη εποχή, όπου επειδή περιέγραφαν το συναίσθημα πιο ρομαντικά, έτσι ακριβώς το βίωναν. Υπήρχε μια άλλου είδους αθωότητα και τρυφερότητα κι ένας άλλος ρομαντισμός. Μακριά από τα μπλεξίματα της εποχής μας, που όλοι θέλουμε την ανεξαρτησία μας, αλλά και κάτι παραπλεύρως που θα μας ικανοποιήσει ως συντροφικότητα.

Παραπλεύρως συντροφικότητα;

Ναι, ενώ νιώθω ότι ακούγοντας αυτά τα τραγούδια οι άνθρωποι ερωτεύονταν αλλιώς, αγαπούσαν αλλιώς, πληγώνονταν αλλιώς….Τώρα είμαστε σε μια εποχή, όπου όλα είναι έμμεσα. Έτσι είναι κι ο τρόπος που επικοινωνούμε με τον άλλον κι ερχόμαστε κοντά, πάντα, έμμεσος…

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη της Νάντιας Κοντογεώργη στο Τέχνες-Plus