Ο Παύλος δεν ήταν ένας από μας. Ήταν εντελώς διαφορετικός. Λες και ήταν από άλλο πλανήτη. Λες και δεν ήταν ένας κανονικός άνθρωπος. Μακριά από μικρότητες. Μακριά από δήθεν οπαδιλίκι. Ένας άνθρωπος αποδεκτός από όλους. Ένα πρόσωπο αγαπητό από όλους. Συμπαθής σε όλους. Ειρηνικός με όλους. Απλός γήινος 100% ανθρώπινος. Διδάκτωρ ήθους.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν μπήκε ποτέ στο λούκι να αλλοιώσει τα στάνταρντ του. Δεν θέλησε να απαντήσει σε μικροπρέπειες και να ασχοληθεί με τους αντιπάλους του σε κατώτερο επίπεδο από εκείνο που του άρμοζε και από εκείνο που είχε συνηθίσει. Ο Παύλος ήταν και θα είναι για πάντα μια από τις απόλυτες μορφές στον ελληνικό αθλητικό χώρο.
Η επιχειρηματική του δραστηριότητα επικεντρώθηκε στον χώρο της φαρμακευτικής. Ως ιδιοκτήτης της εταιρίας ΒΙΑΝΕΞ, μαζί με τα δύο αδέρφια του τον Κώστα και τον Θανάση, μεγαλούργησαν.
Η εταιρία άνοιξε πανιά και έγινε κολοσσός στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ο Παύλος όμως είχε ένα τεράστιο πάθος. Τον Παναθηναϊκό. Μπήκε στη διοίκηση της ομάδας από το 1971 και δυο χρόνια μετά, το 1973, ήταν πρόεδρος του Παναθηναϊκού Συναγερμού και στέλεχος της ομάδας.
Το 1979 «έχασε» μέσα από τα χέρια του την ποδοσφαιρική ομάδα η οποία περιήλθε στην οικογένεια Βαρδινογιάννη. Ήταν η χρονιά που καθιερώθηκε στα μέρη μας το επαγγελματικό ποδόσφαιρο και όλα άρχισαν να αλλάζουν θεαματικά. Η μπάλα πέρασε σταδιακά σε άλλο επίπεδο.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος παρέμεινε στον ερασιτέχνη Παναθηναϊκό και για μια δεκαετία από το 1987 μέχρι το 1997 και ήταν πρόεδρος όλων των ερασιτεχνικών τμημάτων. Η λατρεία του για την ομάδα τον έφερε στο μπάσκετ. Από το 1992 η ομάδα έγινε επαγγελματική και ο Γιαννακόπουλος μαζί με τον αδερφό του Θανάση αποφάσισαν να κάνουν την κίνηση ματ. Σήκωσαν τα μανίκια άνοιξαν το πορτοφόλι και τίναξαν την μπασκετική μπάνκα στον αέρα. Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός απογειώθηκε. Οι κινήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη και ο κόσμος παρακολουθούσε με το στόμα ανοιχτό,.Ο Νίκος Γκάλης στα πράσινα. Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης με το τριφύλλι στο στήθος. Τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου μπάσκετ με το τριφύλλι στο μέρος της καρδιάς. Από πού να αρχίσω και που να τελειώσω.
Αθλητές αλλά και προπονητές, Παναγιώτης Γιαννάκης, Φάνης Χριστοδούλου, Ζάρκο Πάσπαλι, Στόγιαν Βράνκοβιτς, Ντίνο Ράτζα, Ντομινίκ Γουίλκινς, Ντέγιαν Μποντιρόγκα, Ζέλικο Ρέμπρατσα, Σάρας Γιασικεβίτσιους, Δημήτρης Διαμαντίδης, Ζέλικο Ομπράντοβιτς…κι άλλοι κι άλλοι κι άλλοι… Η αυτοκρατορία εδραιώθηκε.
Έξι ευρωπαϊκά κύπελλα. Αμέτρητα πρωταθλήματα και κύπελλα στην Ελλάδα.
Η αγάπη του για το σύλλογο ανεπανάληπτη. Μοναδική. Χωρίς όριο. Υπερβατική.
Κάποια στιγμή όταν το ποδόσφαιρο είχε αλλάξει πλεύση, και συγκεκριμένα το 2008, ο Γιαννακόπουλος μπήκε στο πολυμετοχικό διοικητικό σχήμα της ομάδας ποδοσφαίρου του Παναθηναϊκού. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν έγινε όμως η απόλυτη υπέρβαση και ποτέ δεν υλοποιήθηκε η επιθυμία των αμέτρητων οπαδών που φώναζαν το ανεπανάληπτο και ιστορικό πια σύνθημα «Παύλο θεέ πάρε την ΠΑΕ» σε κάθε ευκαιρία.
Το καλοκαίρι του 2012 μετά από θριάμβους και μεγάλες πορείες σε Ελλάδα και εξωτερικό ο Παύλος αποφάσισε να δώσει τη σκυτάλη στον αγαπημένο γιό του Δημήτρη ο οποίος πήρε τα ηνία της πράσινης μπασκετικής αυτοκρατορίας για να την πάει ακόμη παραπέρα.
Ο πατέρας Γιαννακόπουλος αποτραβήχτηκε ελαφρώς από την καθημερινότητα της ομάδας αλλά δεν έφυγε ποτέ. Σε αναγνώριση των θυσιών του προς την ομάδα το Σεπτέμβριο του 2015 ο ιστορικός τάφος του Ινδού κάτω από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας μετονομάστηκε σε γήπεδο “Παύλος Γιαννακόπουλος”.
Είναι σίγουρο δεδομένο και σαφές.
Ο Παύλος δεν ήταν ένας από μας. Γι αυτό και στο τελευταίο αντίο του όλοι μα όλοι συμφιλιώθηκαν και αποφάσισαν να τον χαιρετήσουν από κοινού. Πράσινοι κόκκινοι κίτρινοι μπλε, άπαντες, νεοδημοκράτες, πασοκτσήδες, αριστεροί ,συριζαίοι, πρόεδροι αντιπρόεδροι στελέχη οπαδοί όλοι μαζί σε ένα κοινό αντίο στον κορυφαίο παράγοντα που έκανε την πορτοκαλί στρογγυλή θεά αιτία και αφορμή υπερηφάνειας για εκατομμύρια οπαδούς.
Δεν είναι τυχαίο να συνυπάρχουν Βαγγέλης Μαρινάκης, Δημήτρης Μελισσανίδης, Τζόρντι Μπερτομέου , Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, Δημήτρης Γιαννακόπουλος και αμέτρητοι άλλοι ισχυροί πρωταγωνιστές του αθλητισμού στην τελετή αποχαιρετισμού του πιο μεγάλου παράγοντα των τελευταίων ετών.
Στις μέρες του ο Παναθηναϊκός μεγαλούργησε στο μπάσκετ. Έκανε την απόλυτη υπέρβαση και κατέκτησε ρεκόρ που θα μείνουν αιώνια και μπορεί και να μην καταρριφτούν ποτέ… Στις μέρες του ο Ολυμπιακός αναγκάστηκε και ακολούθησε κι εκείνος και έγινε μεγάλος και τρανός στο μπάσκετ γράφοντας τα δικά του μεγάλα ρεκόρ σε ευρωπαϊκό επίπεδο και κάνοντας μεταγραφικές κινήσεις υψηλού επιπέδου για να ανταγωνιστεί τον πράσινο κυρίαρχο.
Ο Παύλος δεν ήταν ένας από μας. Ήταν ξεχωριστός και μοναδικός. Γιατί αν μας έμοιαζε δεν θα ξόδευε ποτέ τα τεράστια εκατομμύρια του ξέροντας ότι δεν θα τα πάρει ποτέ πίσω. Αν μας έμοιαζε θα ήταν πρόθυμος να απαντήσει σε προκλήσεις και σε μικρότητες και θα έμπαινε σε διαδικασία αντιπαράθεσης με αντιπάλους και με ανταγωνιστές.
Δεν το έκανε όμως. Ακολουθούσε τον δικό του δρόμο. Έγραφε τη δική του ιστορία. Δημιουργούσε και έδινε το παράδειγμα. Και γι αυτό ακριβώς όλοι, μα όλοι, τον αποθέωσαν στο τελευταίο αντίο του πριν το ταξίδι του στον παράδεισο.

Είναι σίγουρο ότι ουδείς είναι αναντικατάστατος. Είναι βέβαιο όμως ότι νέος Παύλος δεν θα υπάρξει στον ελληνικό αθλητισμό. Το κύρος του η ευγένεια του η τιμιότητα του θα λείψουν πολύ. Όχι μόνο από τη θύρα 13. Από όλες ανεξαιρέτως τις οπαδικές και μη θύρες στην Ελλάδα. Σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Κι όταν η απώλεια του γίνει πλήρως αντιληπτή τότε θα κατανοήσουν άπαντες πόσο θα λείψει ο Παύλος, που δεν ήταν ένας από μας, από όλους μας.

Βασίλης Λούκας