Η συνάντηση με την Patti

Δευτέρα 3 Ιουλίου 2000, επόμενη της συναυλίας μας στο περίφημο club Spectrum του Μόντρεαλ του Καναδά, στα πλαίσια του 21oυ Montreal International Jazz Festival.

Μετά το πρωινό αράζουμε όλη η μπάντα στους αναπαυτικούς καναπέδες στο lounge του ξενοδοχείου μας. Wyndham Hotel, είναι το ξενοδοχείο–ουρανοξύστης στο κέντρο της πόλης, όπου κάθε Ιούλιο φιλοξενούνται οι μουσικοί που συμμετέχουν στο μεγαλύτερο τζαζ και όχι μόνο φεστιβάλ, της Αμερικάνικης ηπείρου.

Είμαστε όλοι χαρούμενοι γιατί το χτεσινοβραδινό λάιβ μας, πήγε πολύ καλά και ως προς την προσέλευση του κοινού και ως προς το παίξιμο. Το κλάμπ Spectrum, ένα από τα πιο σημαντικά venues της πόλης, ήταν φίσκα και με το που τελειώσαμε, όλο το κοινό όρθιο, χειροκροτήματα και επευφημίες και δεν μας άφηναν να κατέβουμε.

Πολύ καλός ήταν και ο ήχος που είχε φτιάξει ο ηχολήπτης του κλαμπ, κι ας μη μας είχε ποτέ ξανακούσει. Ήταν η μεγαλύτερη αγωνία σε αυτό το σημαντικό λάιβ, αφού ο έλληνας ηχολήπτης μας εκείνης της εποχής, μάς είχε την τελευταία στιγμή κρεμάσει και δεν είχε έρθει μαζί μας στον Καναδά, εξ αιτίας μιας πιο καλοπληρωμένης σειράς καλοκαιρινών συναυλιών ανά την Ελλάδα, που του προτάθηκε λίγες μέρες πριν φύγουμε… (Σημερινή σημείωση: ήταν τότε που… όποτε έλεγα στους ξένους μουσικούς τα νυχτοκάματα που έπαιζαν στην mainstream σκηνή της χώρας μας, αλλά και στα διάφορα πολιτιστικά, γράφε κομματικά, των Δήμων, τούς έπεφτε το σαγόνι…)

Για καλό ήταν τελικά το στραπάτσο με τον ηχολήπτη, συζητούσαμε, αποτελειώνοντας τον καφέ μας στους ωραίους καναπέδες. Η κονσόλα του Spectrum ήταν τόσο τελευταίας τεχνολογίας, που πιθανότατα ο δικός μας δεν θα ήξερε καν να την χειριστεί.

Μια ακόμα αναποδιά της τελευταίας στιγμής είχε ευτυχώς κι εκείνη καλυφθεί: Μια βδομάδα πριν φύγουμε για Καναδά, αρνήθηκαν να δώσουν βίζα στον δεύτερο κιθαρίστα μας, σέρβικης υπηκοότητας, κι έτσι για μεγάλη του λύπη, και δική μας, ούτε εκείνος, μπόρεσε να μας ακολουθήσει στο υπερατλαντικό ταξίδι.

Τα μουσικά μέρη του τα έμαθε βιαστικά και τα έπαιξε επάξια ο πιτσιρικάς τότε Γιώργος Μακρής, ή αλλιώς Γκάινταμαν, κι ας ήταν από τις πρώτες του εμφανίσεις πάνω σε σκηνή, πέρα από τα λίγα λάιβ μαζί μας τις Δευτέρες του προηγούμενου χειμώνα στην σκηνή του ΑΝ κλαμπ στα Εξάρχεια, όπου είχε πάρει το βάπτισμα. Τεράστια η διαφορά των vibes, ανάμεσα στην αγαπησιάρικη ατμόσφαιρα του AN, που ήταν σαν σπίτι μας τότε, με τα εντελώς αχαρτογράφητα νερά ενός κοινού μουσικόφιλων Καναδών σε μια από τις πιο σημαντικές ροκ σκηνές της πόλης του Μontreal.

Όμως και ο Γκάινταμαν και όλοι μας, σκίσαμε. Ανάμεσα σε κείνο το σνομπ στην αρχή κοινό, βρισκόταν και ένας από τους πρώτους διοργανωτές του Τζαζ Φεστιβάλ του Μόντρεαλ, βορειοαμερικανός μάνατζερ, που ήρθε κατόπιν και μου πρότεινε συνεργασία. Χάρη σε κείνον, βρεθήκαμε την μεθεπόμενη χρονιά να γυρνάμε παίζοντας όλη την Βόρειο Αμερική. (Και χάρη στην late Θάλεια Ιακωβίδου και χάρη στον Νίκο Τριβουλίδη, αλλά αυτά είναι άλλες διηγήσεις για αργότερα)

Καθόμαστε λοιπόν εκείνο το πρωί στο σαλόνι του Windham, κουρασμένοι αλλά και γεμάτοι χαρά και περηφάνια και ανάμεσα στα άλλα, διηγούμαστε ενθουσιασμένοι, ποιον θρύλο της τζαζ ή της ροκ σκηνής συνάντησε ο καθένας μας, στο ασανσέρ, στους διαδρόμους, στην αίθουσα του πρωινού, από ποιόν πήρε συγχαρητήρια για το χτεσινό μας λάιβ κλπ.

Ο Στάθης κι εγώ είχαμε πέσει πρωί πρωί πάνω στον Al Di Meola, που μας σταμάτησε σε κάποιο διάδρομο και μας συγχάρηκε θερμά και μας έδωσε λεπτομερείς κρίσεις και συμβουλές για τον ήχο της μπάντας, τα όργανα ένα ένα, την δική μου φωνή και σκηνική παρουσία. Ένας αληθινός, σεμνός και ακομπλεξάριστος καλλιτέχνης! Δεν είχαμε πάρει χαμπάρι ότι βρισκόταν και αυτός ανάμεσα στο κοινό του Spectrum.

Ε καλά, είπαμε, ο Di Meola έρχεται και παίζει συχνά στην Ελλάδα και μας αγαπά τους Έλληνες, γι’ αυτό… «Εγώ πέτυχα τον Herbie Hancoc», λέει ο ντράμερ μας ο Βασίλης Διβόλης, «μένει νομίζω στο πλαϊνό μου δωμάτιο.» «Εγώ όμως μόλις τώρα κατέβηκα στο ασανσέρ μαζί με την Patti Smith», μας τάπωσε όλους ο μπασίστας μας ο Νίκος, ο «Απατεώνας».

Την ίδια στιγμή βλέπουμε την φιγούρα της Patti Smith να περνά από μπροστά μας και να μπαίνει στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου για το πρωινό της. Είχε παίξει και εκείνη το προηγούμενο βράδυ στο Jazz-Café, όπου είχε παρουσιάσει το τελευταίο της άλμπουμ, Gung Ho.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ψιλωμένοι όλοι κάμποσους πόντους και με την …Θάλεια μας να καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι, βλέπω τον Απατεώνα (βρε Νίκο ακόμα σε κυνηγά αυτό το παρατσούκλι;) να κοιτάει προς την είσοδο του lounge εκστασιασμένος.

Γυρίζω το κεφάλι να δω και βλέπω τον Charlie Haden (μακαρίτης πλέον κι αυτός), με το βλέμμα καρφωμένο επάνω μου, να κατευθύνεται προς εμένα, τρικλίζοντας και χαμογελώντας. «Ο Charlie Haden, o Charlie Haden, ο αγαπημένος μου μπασίστας», μουρμουρίζει ο Απατεώνας.

Πριν προλάβω να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει, ο Charlie Haden με έχει σφιχταγκαλιάσει χαρούμενος και κάτι μού λέει στα αγγλικά, τραυλίζοντας με πάθος. Ήταν οι μασημένες από το άκουσμα συλλαβές του, ή το δικό μου «άκουσμα» του καλλιτεχνικού υπερεγώ, που με έκαναν να νομίζω ότι με συγχαίρει και αυτός για την χτεσινή μου …απόδοση; «Τhank you, thank you», του απαντώ…

Μια ελαφριά σκουντιά και ο Στάθης με προσγείωσε… «δεν σού λέει συγχαρητήρια, κάτι άλλο σού λέει…» Και δώστου ο Charlie να με αγκαλιάζει συγκινημένος, να με φιλά στα μάγουλα και να παραληρεί τρυφερά και ακατάληπτα.

Τότε ήταν που έφτασε ασθμαίνων και νηφάλιος ο μάνατζέρ του, τον τράβηξε από πάνω μου μαλακά και σαν να νουθετεί ένα παιδί, του λέει: «No Charlie, she is not Patti, don’t you see? This girl is much younger than Patti and she is Greek. She is a Greek singer and the guys are her band»

«Oh! Sorry woman! I thought you were Patti… apologies…» τραυλίζει ο Charlie πολύ ευγενικά και αμήχανα … «it’s been so many years that I haven’t seen her… and I know she is somewhere around in the festival this year…»

Του απάντησα ότι μόλις είχε περάσει η Patti από μπροστά μας και αν ήθελε να τη βρει, ήταν μάλλον στην τραπεζαρία και έπαιρνε το πρωινό της. Κατευθύνθηκε προς τα εκεί ευχαριστώντας με και γελώντας με την γκάφα του.

Λίγο αργότερα η Patti, τελειώνοντας προφανώς το πρωινό της και την συνάντησή της με τον παλιό, τζαζ μπασίστα, φίλο της, ήρθε κι εκείνη προς το lounge που καθόμασταν. Έκανα κι εγώ τότε την, σπάνια για μένα, κίνηση, να σηκωθώ από την πολυθρόνα και να πάω να την χαιρετήσω. Δεν γινόταν να μην μιλήσω στον εφηβικό μου θρύλο, που… πως το είχε φέρει η τύχη να παίζουμε μετά από δεκαετίες την ίδια νύχτα, στο ίδιο φεστιβάλ.

Της έδωσα γνωριμία, της είπα για το αστείο περιστατικό με τον Charlie Haden που με πέρασε για κείνην «Ah! So it was you», γέλασε, «he told me about it». Ανταλλάξαμε ελάχιστα λόγια στα όρθια, πόσο αγαπητή είναι στη χώρα μας, πότε θα ξαναρχόταν για συναυλία, μιλήσαμε λίγο για το φεστιβάλ, για την μπουτίκ του ξενοδοχείου όπου έψαχνε να αγοράσει κάλτσες, «I’m heading north and it’s cold up there”, για τον «δρόμο» στη βόρειο Αμερική, δύσκολο για τους Αμερικάνους ρόκερς, παρά τα όσα νομίζουμε εδώ, και φυσικά… φωτογραφηθήκαμε μαζί.

Εκείνη την αμήχανη στιγμή της φωτογράφισης, ντρεπόμουν πάρα πολύ, και εγώ, αλλά και εκείνη! Μού έκανε εντύπωση η φυσική συστολή της και, όπως αγκαλιαστήκαμε στον αποχαιρετισμό, μού έκανε εντύπωση το εύθραυστο της πολύ αδύνατης κορμοστασιάς της, τόσο αντίθετη αίσθηση από την δύναμη που μεταδίδει η Patti Smith πάνω στη σκηνή.

Έτσι είναι όμως οι αληθινοί καλλιτέχνες. Και όλα εκείνα που ένιωσα στην στιγμιαία σωματική επαφή μας, εμπεδώθηκαν όταν διάβασα αργότερα τα αυτοβιογραφικά βιβλία της.

Καλά νάναι, όπου κι αν γυρνά και βρίσκεται, ότι κι αν κάνει, μια απ’ τους τελευταίους, αυθεντικούς και όχι ιμιτασιόν ρόκερς, ζωντανή και ακμαία μέσα στους δύσκολους και ψεύτικους καιρούς μας.

Κρίστη Στασινοπούλου*

*Ευχαριστώ πολύ την αγαπημένη μου Κρίστη που μου επέτρεψε να αναδημοσιεύσω το εξαιρετικό κείμενό της, που είχε αναρτήσει στο Facebook
Γ.Κ.