Αν έρθει κάποιος να σου περάσει αλυσίδες ξαφνικά θα αντιδράσεις, αλλά όταν αυτό έχει γίνει μεθοδικά με τα χρόνια τελικά δεν το καταλαβαίνεις. Είσαι αλυσοδεμένος και δεν ξέρεις και πότε σου έτυχε.
Λίγο πολύ όλοι έχουμε μπει σε ένα …surviving mode, κι εγώ μέσα σε όλους. Θέλω να μείνω εδώ να το αντιμετωπίσω.
«Midnight Rainbows» ένα νησί ηρεμίας ολόγιομο από μαγευτικές μελωδίες, ό,τι ακριβώς χρειάζεται σε μια εποχή που μόνο αρνητικά συμβαίνουν με πολύ θόρυβο και άσχημη οσμή.
Αυτή θα μπορούσε να είναι μια απλή γρήγορη περιγραφή του καινούριου άλμπουμ του Συμεών Νικολαΐδη, Simon Bloom όπως ο ίδιος συστήνεται εδώ και μερικά χρόνια στο κοινό του. Απέφυγε το επίθετο-σφραγίδα του μεγάλου σκηνοθέτη –πατέρα – Νίκου Νικολαΐδη και ακροβατεί με επιτυχία στα μονοπάτια της μουσικής και της στιχουργικής φτιάχνοντας μουσικές για όλους όσους τις έχουν ανάγκη. Ένας καλλιτέχνης που αποπνέει μια ηρεμία, αλλά και μια σιγουριά! Ξέρει ποιος είναι και τι ζητάει. Ξέρει και πώς να το βρίσκει!
Λατρεύει να ακούει το κομμάτι Pillow of winds των Pink Floyd την ώρα που κρύβεται ο ήλιος αλλά ακόμη δεν έχει πέσει σκοτάδι!
Η συνάντηση μου με τον Simon έγινε με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του άλμπουμ, “Midnight Rainbows”.
Ξεκίνησα στα 14 να παίζω τύμπανα και μετά γύρω στα 19 με 20 είπα θέλω να φτιάξω μελωδίες, μουσική, στίχους, τότε έπιασα μια ακουστική κιθάρα για πρώτη φορά. Ένιωσα την ανάγκη ότι κάπως αλλιώς ήθελα να βγάλω από μέσα μου αυτό που είχα και βρήκα την ακουστική κιθάρα ως μέσο.
Στο σπίτι υπήρχαν μουσικά όργανα;
Στο σπίτι μου γυρίστηκαν τα «κουρέλια» (αναφέρεται στην ταινία του Νίκου Νικολαΐδη «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμη). Ήμουν τεσσάρων πέντε ετών και ο ‘Αλκης Παναγιωτίδης είχε φέρει στο σπίτι μiα drums Ludwig, μια πάρα πολύ ωραία drums και μου έμεινε. Ήταν η πρώτη μου επαφή. Τίποτα δεν είναι τυχαίο!
Το πρώτο single του δίσκου (Her Sunglasses on) είναι αφιερωμένο στην κόρη μου την Ανελίζ. Ήταν δύο τριών ετών και την έβλεπα με τα γυαλιά ηλίου που της βάζαμε μαζί με το καπελάκι της γιατί τα παιδιά δεν πρέπει να βγαίνουν έτσι στον ήλιο! Την έβλεπα λοιπόν και έτσι κι αυτό που αισθανόμουν κοιτώντας την είναι αυτό που ήθελα βγάλω όχι μόνο σε ένα αλλά σε πολλά κομμάτια αυτού του δίσκου. Η Ανελίζ μου είναι η υπεύθυνη για το μεγαλύτερο μέρος αυτής της δουλειάς μου!
Συμεών, πώς θα χαρακτήριζες τη μουσική που δημιουργείς, τι ετικέτα θα έβαζες;
To folk είναι πολύ κοντά μου και με ενδιαφέρει, ειδικά στο Midnight Rainbows θα έβαζα και το stoner. Οπότε Stoner Folk είναι αυτό το οποίο παίζω. Έχει να κάνει με το μπλουζ, έχει να κάνει με το folk έχει να κάνει με μπαλάντα, έχει να κάνει και με την pop. Stoner Folk λοιπόν, αυτός είμαι!
Είμαι δε, πολύ χαρούμενος γιατί σε αυτόν τον δίσκο βρήκα έναν ήχο που αναζητούσα καιρό! Το βασικό όργανο του δίσκου είναι η χαβάγια, ή όπως λέγεται στα αγγλικά, pedal steel guitar, και το παίζει ο John Hardy. Αυτόν τον ήχο τον έψαχνα από το πρώτο μου άλμπουμ, αλλά δεν υπήρχε κάποιος που να έπαιζε αυτό το όργανο στην Ελλάδα. Ο John είναι μέλος του γκρουπ The Holly Strangers, μια πολύ ξεχωριστή μπάντα, που ηχογράφησαν στο στούντιό μου. Όταν έμαθα ότι ο John Hardy παίζει αυτό το όργανο, τον έβαλα να γράψει τον ήχο που ήθελα να βγει στα κομμάτια μου. Είναι σαν μια διπλή κιθάρα, επιτραπέζια, κι έχει και τα πετάλια που κι αυτά δίνουν αυτόν τον ξεχωριστό ήχο! Είναι πολύ δύσκολο όργανο κι είμαι τυχερός που βρήκα κάποιον να το παίζει τόσο καλά!
Τώρα που μιλάμε για ατμόσφαιρα, να σου πω ότι έχω κολλήσει με το Vinyl! Είμαι μουσικός, έχω στούντιο ηχογράφησης και έχω φτιάξει μια δισκογραφική εταιρεία (Restless Wind). Οπότε βλέποντας όλη αυτή την ατμόσφαιρα εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’70 μου άρεσε τρομερά!!! Έχω κολλήσει! Φοβερή σειρά!
Ακούς ραδιόφωνο;
Ακούω περισσότερο ιντερνετικό ραδιόφωνο, και κυρίως ξένους σταθμούς! Οι επιλογές μας στη μουσική μας κάνουν να ψάξουμε να τις βρούμε! Δεν έχω βρει κάποιον σταθμό στα fm που να με αντιπροσωπεύει και να παίζει τις μουσικές που αγαπώ. Όταν δεν μπορείς να βρεις αυτό που θες, απλώς ψάχνεις, και στο τέλος το βρίσκεις!
Με αφορμή τον τίτλο του κομματιού Chain in my Head, πες μου εσένα τι σε αλυσοδένει; Πότε αισθάνεσαι ότι έχεις αλυσίδες;
Νομίζω ότι οι αλυσίδες ξεκινάνε από μια νεαρή ηλικία, κομμάτι κομμάτι μπαίνουν σε διάφορα σημεία του σώματός σου και μέχρι να φτάσεις τα σαράντα είσαι τελικά ένας αλυσοδεμένος άνθρωπος. Είναι κάτι που γίνεται σιγά-σιγά.
Αν έρθει κάποιος να σου περάσει αλυσίδες ξαφνικά θα αντιδράσεις, αλλά όταν αυτό έχει γίνει μεθοδικά με τα χρόνια τελικά δεν το καταλαβαίνεις. Είσαι αλυσοδεμένος και δεν ξέρεις και πότε σου έτυχε.
Κι εγώ από μικρός αισθανόμουν έτσι! Αισθανόμουν πολλές φορές ότι είχα γεννηθεί στη λάθος ημερομηνία. Αν ζούσα γύρω στο ‘60, ‘65, ‘67 θα αισθανόμουν πολύ καλύτερα.
(τον ρωτάει ο Δημήτρης Σούλτας, που τραβάει φωτογραφίες) Σε ποια πολιτεία της Αμερικής θα ήθελες να ζεις;
Νομίζω ότι είμαι San Fransican τύπος. Ένας φίλος μου το είπε μια φορά και νομίζω ότι εκεί θα μπορούσα να ζήσω.
Να ξαναγυρίσουμε στις «αλυσίδες», πώς τις σπας, πώς αντιμετωπίζεις το σήμερα;
Τώρα έχω αποφασίσει ότι δεν είναι σωστό να σκεφτόμαστε πού θα θέλαμε να είμαστε ή τι θα θέλαμε να κάνουμε αλλά ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση όπως μπορούμε! Λίγο πολύ όλοι έχουμε μπει σε ένα …surviving mode, κι εγώ μέσα σε όλους. Θέλω να μείνω εδώ να το αντιμετωπίσω.
Το να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε αγαπούν, σε καταλαβαίνουν και σου δίνουν φως, σε αυτή την κατάσταση που ζούμε, είναι κάτι που μπορεί να βοηθήσει. Όλοι μας χρειαζόμαστε κατανόηση και αγάπη!
Συμεών, αισθάνεσαι ως μπαμπάς ότι μερικές φορές βάζεις μικρούς κρίκους από αυτή την «αλυσίδα» στην κόρη σου;
Θέλει προσοχή με τα πράγματα που θα δώσεις στο παιδί.! Θέλω να είμαι ελεύθερος, αλλά κάποια πράγματα πρέπει να τα μάθει το παιδί. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο cool γίνεται!
Εσύ είχες έναν μπαμπά, που εμείς τον γνωρίσαμε μέσα από τις ταινίες του. Πώς ήταν ο Νίκος Νικολαΐδης ως μπαμπάς σου Συμεών;
Υπήρχε μια περίεργη σχέση με τον πατέρα μου! Μπορούσε να γυρίζει μια από τις εξεζητημένες σκηνές του Singapore Sling με εμετούς ή ξέρω ‘γώ, αλλά την ίδια στιγμή δεν με άφηνε να πάω με το ποδήλατο πέντε στενά πιο κάτω από το σπίτι. Το είχε αυτό. ‘Ήταν μέρος του Νίκου. Είχε να κάνει αυτό που λέγαμε τις αλυσίδες!
Από την άλλη ήταν πολύ ανοιχτός σε άλλα πράγματα. Μέχρι να γίνω δώδεκα είχα δει όλα τα φιλμ νουάρ που έβρισκε σε κόπιες και τα βλέπαμε σπίτι μας. Ταινίες που δεν υπήρχαν στην Ελλάδα αυτός τις είχε βρει και τις βλέπαμε! Και τα αστυνομικά Raymond Chandler, ήταν τα αγαπημένα του!
Και η ποίηση, τα πρώτα βιβλία που διάβασα ήταν τα δικά του. Και η μουσική! Άκουγε πολύ rock ‘n roll μετά άκουγε πιο πολύ 60’s kai 70’s και προς το 2000 άκουγε πολύ reggae και dub.Όταν έφυγε ο Νίκος, ο πατέρας μου έγραψα το άλμπουμ Hazy moon. To κομμάτι Gone Away είναι γραμμένο για εκείνον!
Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία από τις ταινίες του πατέρα σου;
… τα «κουρέλια». «Τα κουρέλια τραγουδάνε Ακόμα» Είναι μια πολύ ξεχωριστή ταινία, με πολύ μουσική, πολλές ατάκες, τρελή ατμόσφαιρα, και εγώ ήμουν μικρός και γυριζόταν μέσα στο σπίτι μας, οπότε μάλλον αυτό την κάνει να είναι πιο ιδιαίτερη για μένα!
Όταν μεγαλώνοντας κατάλαβα τι γίνεται με το σινεμά, ήθελα να είμαι κομμάτι… κι ευτυχώς ο πατέρας μου έγραψε έναν ρόλο για μένα στην ταινία «Ο Χαμένος τα παίρνει όλα», δίπλα στον Γιάννη Αγγελάκα. Ευτυχώς! Κι έγραψα και δύο από τα τραγούδια της ταινίας. Ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία.
Γιατί δεν συστήθηκες στο κοινό ως Συμεών Νικολαΐδης, ήθελες να αποφύγεις την κριτική ότι «χρησιμοποίησες» το όνομα του πατέρα σου;
Ήθελα κάτι δικό μου, πιο πιασάρικο! Το Bloom είναι το πατρώνυμο της μητέρας μου, τη λένε Marie – Louise Bloom. To Simon Bloom μου έκανε πιο πιασάρικο, κι έτσι το διάλεξα.
H μητέρα σου πώς και δεν είχε παίξει σε κάποια ταινία του Νίκου;
Η μοναδική της εμφάνιση ήταν ένα πλάνο στην «Ευρυδίκη Β.Α. 2037», στην αρχή της ταινίας! Όμως ήταν παρούσα σε όλες ως ενδυματολόγος και σκηνογράφος.
Σήμερα είναι μια τέλεια γιαγιά και έχει μια πολύ καλή σχέση με την Ανελίζ
‘Όταν βγαίνεις έξω, πού διασκεδάζεις;
Συνήθως πηγαίνω σε κάποιο Live. Τελευταία είδα «Gravity sais I» και την Melentini
Γιάννης Καφάτος
Φωτογραφίες: Δημήτρης Σούλτας, Marie-Louise Bloom
Leave a Reply